Πριν από λίγες ημέρες το FBI, σε μια τυπική υπηρεσιακή διαδικασία, δημοσίευσε στο The Vault επιστολές που είχε λάβει από το κοινό την εποχή του θανάτου του Kurt Cobain. Ο αριθμός των επιστολών που έχουν λάβει οι διάφορες αστυνομικές αρχές των ΗΠΑ, σε τοπικό και ομοσπονδιακό επίπεδο, είναι πρακτικά αδύνατο να προσδιοριστεί. Η δεκασέλιδη έκθεση που δημοσίευσε το FBI είναι μόνο μια σταγόνα στον ωκεανό των καταγγελιών που ζητούν να σταματήσει να θεωρείται αυτοκτονία ο θάνατος του Kurt Cobain και να ανοίξει επιτέλους μια έρευνα για δολοφονία.
Οι επιστολές δεν φέρνουν κανένα απολύτως νέο στοιχείο στην υπόθεση, καμία μαρτυρία, ούτε καν μια θεωρία συνωμοσίας. Μόνο εκκλήσεις για να ερευνηθεί ένας θάνατος ο οποίος δεν ήταν αυτοκτονία κατά την κρίση τους με το FBI να απαντάει μονότονα σε όλες τις επιστολές πως τέτοιες υποθέσεις είναι αρμοδιότητα της κατά τόπου αστυνομίας. Ο τίτλος της είδησης ήταν αρκετός για να εμφανιστούν πηχαίοι τίτλοι περί ανοίγματος και πάλι της υπόθεσης, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν ισχύει, ήταν απλά το τυράκι που ήθελαν οι οπαδοί της θεωρίας της δολοφονίας του Cobain για λίγα λεπτά δημοσιότητας ακόμα.
Ο θάνατος του Cobain δεν είναι ο μοναδικός θάνατος που έχει εξελιχθεί σε ένα σχεδόν παραθρησκευτικό αμερικανικό φαινόμενο. Από τον Elvis Presley μέχρι τον John F. Kennedy χιλιάδες κόσμου έχουν φτιάξει κοινότητες με ηγετικές μορφές, τηλεευαγγελιστές, ετήσια συνέδρια, πικετοφορίες και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Σίγουρα το μεγαλύτερο από όλα αυτά τα χαριτωμένα event είναι το ετήσιο συνέδριο στο φίλων του Lee Harvey Oswald στο Dallas. Αυτοαποκαλούμενοι ερευνητές προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι ο Oswald ήταν φίλος του δολοφονηθέντος Προέδρου και ότι στην πραγματικότητα τον προστάτευσε από διάφορες απόπειρες δολοφονίας του. Το Dallas είναι η Μέκκα των συνωμοσιολογικών συνεδρίων και κάθε μία από τις εξωφρενικές θεωρίες, ακόμα και αυτή που εμπλέκει εξωγήινους, έχει και από μία τουλάχιστον διοργάνωση.
Κοινός τόπος όλων των θανάτων που μετατράπηκαν σε φυτώρια θεωριών συνωμοσίας δεν ήταν μόνο η δημοφιλία του θύματος, αν και αυτός είναι ο πυρήνας. Κανείς δεν μπορεί να συμβιβαστεί εύκολα με τον πρόωρο χαμό ενός χαρισματικού ανθρώπου είτε αυτός είναι Πρόεδρος των ΗΠΑ, είτε ο τελευταίος μεγάλος rock σταρ όπως ο Cobain. Το μεγάλο ερώτημα για το τι θα μπορούσαν ακόμα να προσφέρουν αν το νήμα της ζωής του δεν είχε κοπεί τόσο απότομα είναι πολύ εύκολο να εξελιχθεί από ένα αθώο daydreaming υποθετικών σεναρίων σε θεωρία ότι κάτι ύποπτο κρύβεται πίσω από τον θάνατό τους και κάποιοι θέλουν να μείνει για πάντα μυστικό.
Τα ποπ είδωλα αντιμετωπίζονται ως προϊόντα και η ζωή τους ως θέαμα σε μια χώρα όπου ισχύει το δόγμα there is no business, like show business. Η ενασχόληση με τις συνθήκες του θανάτου του Kurt Cobain είναι απλά οι νέοι δίσκοι των Nirvana που βγήκαν μετά το 1994. Κάθε μία νέα θεωρία είναι ένας νέος δίσκος και κάθε νέο «στοιχείο» είναι ένα single, τα συνέδρια είναι απλά οι συναυλίες που έχουν την ευκαιρία να βρεθούν από κοντά οι groupies.
Το αν προκληθεί μια πλημμυρίδα θεωριών συνωμοσίας γύρω από έναν θάνατο στις ΗΠΑ είναι κάτι που εξαρτάται από δύο κυρίως παράγοντες. Από το αν υπάρχουν όντως σκοτεινά σημεία στην υπόθεση και από την καταστροφική επικοινωνιακή διαχείριση της αστυνομίας. Στην περίπτωση του Cobain υπήρξαν και οι δύο ικανές και αναγκαίες συνθήκες. Το, αγνοούμενο σήμερα, πιστόλι με το οποίο αυτοκτόνησε ο Cobain δεν είχε δακτυλικά αποτυπώματα και η ηρωίνη που βρέθηκε στο σώμα του ήταν περισσότερη από όση συνηθίζεται σε περιπτώσεις θανάσιμης υπερβολικής δόσης. Η τοπική αστυνομία του Seattle δεν μπόρεσε να αντιληφθεί εγκαίρως το πόσο σημαντικός ήταν ο Kurt Cobain αφήνοντας χώρο σε ό,τι παρανοϊκή ιστορία μπορούσε να υπάρξει να πάρει τελικά και δημόσιο βήμα.
Όση τραγικότητα κι αν κρύβει ο ψυχισμός όσων εξυφαίνουν θεωρίες συνωμοσίας, δεν μπορούν παρά να προκαλούν γέλιο στις περισσότερες περιπτώσεις, ειδικά όσες περιλαμβάνουν εξωγήινους και ερπετοειδή που ζουν στα έγκατα της γης. Βέβαια δεν αργεί η στιγμή που οι διάφορες θεωρίες συνωμοσίας αποκτούν κοινές συνισταμένες και έχουμε crossover episodes θεωριών με τον αντισημιτισμό να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Όμως η περίπτωση του Cobain κρύβει δύο πολύ σημαντικότερες παραμέτρους που είναι και πιο σοβαρές, τον μισογυνισμό και την άγνοια για την κατάθλιψη.
Η Courtney Love δεν είναι η μοναδική γυναίκα που έχει κατηγορηθεί για την καταστροφή ενός τραγουδιστή ή μιας μπάντας. Έχει προηγηθεί η Yoko Ono με τους Beatles και τον John Lennon και η Annik Honoré με τον Ian Curtis και τους Joy Division. Το αρχέγονο στερεότυπο που θέλει μια πανούργα και χειριστική γυναίκα να καταστρέφει ευάλωτους άντρες είναι τόσο παλιό όσο η Ιλιάδα. Ειδικά όσοι έχουν την τάση να θεοποιούν κοινούς θνητούς, δεν μπορούν να δεχθούν ότι τα είδωλά τους είναι αυτοκαταστροφικά. Πρέπει πάντα να φταίει κάποιος άλλος και μια γυναίκα που μπαίνει εμβόλιμα στη ζωή τους είναι ο ιδανικός θύτης, ή θύμα της θεωρίας τους.
Το άλλο σημαντικό θέμα που αναδεικνύεται, όχι μόνο στην αυτοκτονία του Cobain, είναι το ταμπού της κατάθλιψης. Η σύνδεσή της με τον αυτοκτονικό ιδεασμό έχει να κάνει με το στίγμα της ψυχικής υγείας που βαραίνει ακόμα και σήμερα όσους πάσχουν από κάποια τέτοια διαταραχή. Η μόνιμη επωδός είναι ότι δεν έμοιαζε ικανός να αυτοκτονήσει. Μαντέψτε, κανείς δεν έμοιαζε μέχρι να το κάνει και το να θάβουμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί ή να παριστάνουμε πως δεν υπάρχει απλά διαιωνίζει το πρόβλημα.
Λιγότερος μισογυνισμός και περισσότερη ενσυναίσθηση για την κατάθλιψη είναι αυτό που έχουμε ανάγκη και όχι άλλες θεωρίες συνωμοσίας. Στο σύντομο πέρασμά του από τη Γη, ο Kurt Cobain άφησε το δικό του στίγμα στην παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά μέσα από το grunge, δεν έχει ανάγκη από κανένα «ψεκασμένο» τρισάγιο, μόνο να ακούμε τη μουσική του.
