Δεν μπορεί να χωρέσει ο ανθρώπινος νους το έγκλημα στα Γλυκά Νερά. Διότι μοιάζει σαν να «ζωντάνεψε» ένα επεισόδιο από το «Criminal Minds» και να χτύπησε μια «κανονική πόρτα», μιας κανονικής οικογένειας, που θα μπορούσε να είναι στη γειτονιά ή στην πολυκατοικία του καθενός από εμάς. Μόνο που δυστυχώς δεν ήταν σενάριο ταινίας ή επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς, αλλά κάτι αβάσταχτα φρικτό που συνέβη μπροστά στα μάτια μας...
Τι άνθρωποι είναι αυτοί που πρώτα σκοτώνουν και κρεμάνε ένα σκυλί και στη συνέχεια μπαίνουν σε ένα σπίτι, χτυπάνε και δένουν τον άντρα και σκοτώνουν μια 20χρονη μητέρα δίπλα στο 11 μηνών μωρό της; Κι όλα αυτά για να πάρουν χρήματα και χρυσαφικά... Πώς γίνεται να αναπνέουμε εμείς τον ίδιο αέρα με αυτά τα κτήνη; Πώς γίνεται να βγήκαμε και εμείς και αυτοί από την κοιλιά μιας μάνας; Πώς έχουμε καταντήσει έτσι ρε γαμώτο, να μπαίνει κάποιος για να κλέψει και να σκοτώνει μια μάνα δίπλα στην κούνια του μωρού της και μπροστά στον άντρα της;
Θέμα τιμής να συλληφθούν αυτοί οι εγκληματίες
Για να αναπαυτεί η ψυχή της κοπέλας, για να νιώσουν μια ελάχιστη ανακούφιση οι δικοί της άνθρωποι, για να μην κινδυνεύσει ποτέ ξανά άλλος άνθρωπος απ’ αυτά τα τέρατα, για να μπορεί να κοιμάται λίγο πιο ήσυχη η κάθε μητέρα που είναι μόνη σπίτι της με τα παιδιά της και η κάθε οικογένεια που μένει σε ένα λίγο πιο απόμερο σπίτι. Είναι θέμα τιμής για την Ελληνική Αστυνομία, είναι προτεραιότητα για την κοινωνία μας να συλληφθούν και να δικαστούν οι δράστες. Και μόλις με το καλό γίνει αυτό, μόλις αυτά τα κτήνη πάνε εκεί που τους αξίζει να βρίσκονται, ίσως να είναι η κατάλληλη στιγμή να αναρωτηθούμε τι διάολο μας έχει συμβεί και «γεννάμε» τώρα τελευταία τόσα πολλά «τέρατα»: στυγνούς δολοφόνους και βιαστές, παιδόφιλους και σαδιστές, κακοποιά στοιχεία που βασανίζουν και καίνε ηλικιωμένους για λίγα ευρώ, μανιακούς που πυροβολούν μέσα σε κατάστημα κινητής τηλεφωνίας, ζηλιάρες που «εκδικούνται» πετώντας βιτριόλι.
Από το κακό στο χειρότερο πάμε τα τελευταία χρόνια, σαν να έχουν πολλαπλασιαστεί οι άνθρωποι χωρίς καμία ηθική αναστολή, χωρίς ενσυναίσθηση, που δεν νιώθουν τύψεις για τίποτα, που δεν σκοτώνουν «εν βρασμώ ψυχής» ή επειδή «τυφλώθηκαν» από κάτι αλλά απόλυτα νηφάλια, συνειδητοποιημένα, έχοντας σχεδιάσει με κάθε λεπτομέρεια το κάθε βήμα της σκοτεινής τους διαδρομής. Αυτοί που τραβάνε τη σκανδάλη ή μπήγουν το μαχαίρι χωρίς καν να ανοιγοκλείσουν τα μάτια τους, που κάνουν το πιο φρικτό πράγμα του κόσμου και μετά πάνε σπίτι τους, μετράνε τη λεία τους και πέφτουν για ύπνο σαν πουλάκια. Τι λάθος έχει συμβεί στον κόσμο; Πού στρίψαμε λάθος; Και υπάρχει κάτι που να μπορούμε να κάνουμε, ώστε να σταματήσουν να γεννιούνται τέρατα, που σκοτώνουν και βασανίζουν για πλάκα ανθρώπους και ζώα, που μπαίνουν σε ένα σχολείο και γαζώνουν όποιον βρουν, που κακοποιούν με τον χειρότερο τρόπο μικρά παιδιά; Υπάρχει κάτι που να γίνεται ή την έχουμε χάσει τη μάχη και απλά πρέπει να αποδεχθούμε ότι τα πράγματα θα γίνονται ολοένα και χειρότερα;
