Στην Ελλάδα έχουμε ακούσει πολλές και σπουδαίες φωνές. Δόξα σοι ο Θεός αυτός ο τόπος έβγαζε και βγάζει μεγάλους τραγουδιστές. Προσωπικά θεωρώ τον Στράτο Διονυσίου την κορυφαία αντρική, λαϊκή φωνή που έχει ακουστεί στην Ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τις φωνητικές του χορδές. Ο Στράτος τραγουδούσε τα λαϊκά τραγούδια με την ψυχή του. Κάθε λέξη που έβγαινε από το στόμα του ήταν βαθιά βιωματική. Τα τραγούδια που ερμήνευσε ο Στράτος τα είχε πρώτα «περπατήσει». Γι’αυτό και ήταν τόσο ξεχωριστός. Ο πιο ξεχωριστός.
Ήταν τόσο ξεχωριστός που η βιογραφία του, η οποία γράφτηκε διά χειρός Βίκυς Μιχαλονάκου (εκδόσεις Κάκτος) δεν έχει τίτλο. Τίτλος της είναι ένα πορτρέτου του Στράτου στο εξώφυλλο του βιβλίου. Τι τίτλο να βάλεις στη ζωή του πιο αμαρτωλού. Ο Στράτος ήταν τόσο αμαρτωλός που τον γούσταρε και ο Θεός. Γι’ αυτό και στις 11 του Μάη το 1990, πριν καν κλείσει τα 55 χρόνια του, τον φώναξε εκεί πάνω, γιατί μάλλον ήθελε να χορέψει ζεϊμπέκικο με τη φωνή του Στράτου…
Ο Διονυσίου δεν καμώθηκε ποτέ το καλό παιδί. Γι΄αυτό και στο βιβλίο της ζωής του τα έχει βάλει όλα μέσα: Τα τσιγάρα, τα όπλα, τις γυναίκες… Και τη νόμιμη και τις παράνομες. Όλα.
Και παρότι μπορούσε να βάλει να του φτιάξουν μια αγιογραφία όχι μόνο δεν έκρυψε το παραμικρό αλλά κοίταξε τον κόσμο στα μάτια και μοιράστηκε μαζί του ό,τι έζησε. Όπως έκανε πάντα. Γι’αυτό και ο κόσμος τον λάτρεψε. Κυρίως οι άντρες. Αυτών που ήταν η φωνή τους: «Δεν την προσκυνάω τη γυναίκα, ούτε την κυνηγάω. Πολλά τραγούδια μου, που μιλάνε για εγκατάλειψη και προδοσία, μ΄ακουμπάνε. Στα τραγούδια μου δείχνω τον πραγματικό εαυτό μου. Εγώ πουλάω τον αντρικό εγωισμό, πουλάω το παράπονο, όχι το «συγχώρεσέ με», αλλά τ’αντρίκειο το παράπονο του κάθε προδομένου» έγραψε στο βιβλίο της ζωής του, θέλοντας να κλείσει τους λογαριασμούς.
Ο Στράτος έφυγε νωρίς. Πολύ νωρίς. Όπως όλοι οι μύθοι. Κι αν ο χαμός ενός τόσο σπουδαίου και τόσο νέου προκαλεί πάντα πόνο, η σκέψη ότι στις μέρες μας ο Στράτος Διονυσίου θα ήταν… παράταιρος προκαλεί θλίψη. Στους άντρες. Ή τουλάχιστον αυτούς που θεωρούμε ότι το να είσαι άντρας είναι υποχρέωση.
