Ίσως να είναι αμφίσημο το ότι ο εσχατόγηρος Ραμπελαί ή ο πολύ ικανός αλλά τρελός εικονογράφος του, Γκυστάβ Ντορέ, θεωρούνται ως οι εφευρέτες της μοντέρνας ζωής στο άστυ, εμείς όμως οι κοινοί αστοί είμαστε με βεβαιότητα εκείνοι που τη λουζόμαστε καθημερινά κι αμετάκλητα αυτή την παράξενη ζωή, μέχρι να μας αντικαταστήσουν οι επόμενοι «έντιμοι και φιλότιμοι ενοικιασταί».
Αγαπητά σφάλματα: Σημειώσεις προς μία νυχτερινή αποξένωση των ονείρων
Ετούτη η σύμμειξη υλικών και διαθέσεων από την οποία σχηματίζεται η πόλη έχει ως βασικό στοιχείο της αυτές τις τρομερές κατασκευές που λέγονται πολυκατοικίες. Ετούτα τα όρθια κυτία είναι και οι μυστικές ειρκτές μας από τις οποίες επ’ ουδενί δεν είμαστε ικανοί να δραπετεύσουμε.
Μέσα σ’ αυτές τις περίεργες σκυροδεμικές ζούγκλες-κουτιά ανασκαλεύουμε τα ίχνη άλλων, πιο μικρών ακόμη, συμπλεγμάτων. Εδώ η ζωή διαφαίνεται διαρκώς και βιώνεται ωσάν σφάλμα μέσα σ’ ένα άλλο σφάλμα το οποίο αιωνίως αντανακλάται επ’ άπειρον.
Ο βίος του αστικού ζωντανού γεννιέται, ενεργείται και τελματώνεται εντός ορατών κι αόρατων κυτίων.
Πώς το δέμα της μάνας μπορεί να σώσει και τον πιο αμετανόητο εργένη
Εσύ τώρα βέβαια μπορεί να σφυρίζεις αδιάφορα ωσάν στιλβωμένος Μανδαρίνος δικαστής και να μην δίνεις δεκάρα τσακιστή για το ότι τελευταία ιδρώνεις όπως ένα ώριμο γαλλικό τυρί που στέκει στον ήλιο, οι γύρω σου όμως τι σου φταίνε; Ετούτο φυσικά σημαίνει μόνο ένα πράγμα:
Έχεις παραλείψει να κατεβάσεις τα καλοκαιρινά σου ιμάτια εκ του παταριού κι έτσι αναγκάζεσαι να φοράς ακόμη τα χειμωνιάτικά ράσα σου με τριάντα βαθμούς μέσα στον ανήλεο Αττικό Μάιο με υψιπετές ύφος Καρδινάλιου.
Η αλλόκοτη ιδέα του να εξοικονομούμε συνεχώς αστεακό χώρο στοιβάζοντας σπίτια το ένα πάνω στο άλλο μοιάζει ακριβώς μ’ αυτό που κάνεις κι εσύ μέσα στο ίδιο σου το διαμέρισμα: Στοιβάζεις σακούλες με ρουχισμό, τη μία πάνω στην άλλη, μέσα στον απύθμενο τσιμεντένιο Αμαζόνιο του παταριού κάθε φορά που θα αλλάξει μια εποχή.
Ιμάτια ερίτιμα, συγκεντρωμένα χιλιάδες έτη πριν, αγορασμένα πολύ φθηνά από μαγαζιά μεταχειρισμένων, τόσα πολλά που σε πιάνει τυρφόχρωμος τρόμος μόνο στη σκέψη πως όλα εκείνα τα relicta που κάποτε ανήκαν σε άλλα κορμιά, τώρα βρίσκονται πάνω απ’ το κοιμισμένο κρανίο σου, ζουλημένα μέχρι αηδίας μέσα σε πολυμερή μνήματα, δίπλα απ’ το ντεπόζιτο του θερμοσίφωνου, κάτω από σκεβρωμένες κιθάρες, κουτσούς ανεμιστήρες, ξεπατωμένα εμπριμέ σακ βουαγιάζ, παρελθοντικά έργα τέχνης σου διπλωμένα σε κοκαλωμένα απ’ τη σκόνη ρολά, σγουρές χάρτινες κούτες με παπούτσια, χαλιά, κιβώτια μεταφοράς γατών, γλυπτών κεφαλιών από γύψο, σκισμένων ονειροπαγίδων, ξεχαρβαλωμένων σομπών και σιμά απροσδιόριστων αντικειμένων που πλέον δεν μπορείς καν να αναγνωρίσεις τη χρήση τους.
Σφάλμα προβολής: Πώς οι αναμνήσεις μας μπορεί να μην είναι ακριβώς ιδιοκτησία μας
Δυστυχώς δεν είχες ποτέ στην υπηρεσία σου τον προσωπικό σου Γαργαντούα ή έστω έναν μπάτλερ για να μπορείς να δώσεις μία κοφτή διαταγή κι όλα να γίνουν όπως είθισται, χωρίς καν να κουνήσεις σπιθαμή απ’ το αγαπητό ντιβάνι σου.
Αυτό-μετατίθεσαι δυσμενώς και σούρνεσαι ωσάν σάλιαγκας γυμνός να ξεθάψεις τη σκάλα πίσω απ’ το σκουριασμένο πλυντήριο.
Αυθωρεί θρυμματίζεις όλες τις χιλιοσοβαντισμένες γωνίες της μπαλκονόπορτας προσπαθώντας να περάσεις απ’ τα στενά της κουζινούλας και να τοποθετήσεις τη σκάλα αλαφιασμένος ομπρός απ’ την πόρτα του λουτρού, υπό της καταπακτής της Κολάσεως και του Χάους, δηλαδή του παταριού.
Μέσα στην τανυσμένη σύγχυση και στην αδημονία τους να γκρεμιστούν πάνω στο κεφάλι μου, όλα τούτα τα αποθηκευμένα εργαλεία μιας περασμένη ευτυχίας υψώνονται κατακόρυφα εντός οριζόντιου σπηλαίου, μόνο και μόνο για να μου επισημάνουν την αέναη ματαιότητα τους..
Εν οίκω περιπλάνηση: Πώς είναι να είσαι χαμένος μέσα στο ίδιο σου το σπίτι;
Τώρα είναι η στιγμή που κανείς περιμένει να συμβούν τα πάντα. Θαύματα όμως ως γνωστόν δεν γίνονται...
Το μόνο που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι πως πρέπει τελικά να πείσω τον εαυτό μου να πιάσει το σφυρί και το καλέμι μιας και δεν κουνιέται τίποτα έτσι που έχουν πετρώσει όλα εκεί μέσα από την υγρασία και τη σκόνη.
Δεκάδες φορές πρέπει να ανεβοκατέβεις ετούτη την κλίμακα του μαρτυρίου σου, με υπομονή χιλίων Ιώβ έτσι ώστε επιπλέον να μην ποδοπατήσεις κάποιο απ’ τα περίεργα αιλουροειδή του σπιτιού που έχουν εκλάβει την παρουσία της σιδερένιας σκάλας σαν μία θρησκευτική Αποκάλυψη.
Καθώς στοιβάζεις τις πλαστικές σακούλες στο παρκέ αναρωτιέσαι πόσα σφάλματα μπορεί να γεννήσει μέσω του νου και του σώματος σου, η ζωή. Καταλήγεις τελικά να πιστεύεις πως ίσως η ίδια ετούτη η ζωή να ‘ναι από μόνη της ένα τεράστιο, επαναλαμβανόμενο κι απύθμενο λάθος.
Εκείνη τη στιγμή θυμάμαι τον παππού μου που μου έλεγε όταν ήμουν παιδάκι να μην λυπάμαι επειδή κόβει τα χόρτα που μεγάλωναν με απαράμιλλή θέληση μέσα απ’ το τσιμέντο του παλιού σπιτιού στο χωριό.
“Θα μας φάνε αζωντανούς άμα τ’ αφήσω” έλεγε ο παππούς.
Αυτό ακριβώς το χοϊκό αίσθημα μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι πως κάποιος έριξε τους ανθρώπους, όπως και τα χόρτα, μέσα σ’ αυτή την μηχανική κι ανηλεής πλάση, έτσι ώστε να ταλαιπωρούνται για πάντα, αντιμέτωποι με τις ύπουλες δυνάμεις της συνήθειας, της τακτοποίησης, του ψυχαναγκασμού αλλά και με την ίδια τους την φονική οκνηρία.
Τα σαν αστραπές νύχια της γάτας σε επαναφέρουν στην πραγματικότητα και σε κάνουν να δεις την ζοφερή αλήθεια:
Εκτός από το να κατεβάσεις τα καλοκαιρινά, πρέπει τώρα ν’ ανεβάσεις και τα χειμερινά.
Άστεως δάκρυα: Τα ίχνη μιας αρχιτεκτονικής εξαφάνισης
Σκόλοπας εν σαρκί.
Η γάτα τραμπαλίζεται εκ του πουκαμίσου, προσπαθώντας να μην σωριαστεί απ’ την κορυφή της σκάλας.
Την αρπάζεις και την αφήνεις ξανά κάτω με αγάπη. Κάποτε στο εγγύς μέλλον ίσως όλα να τακτοποιούνται αυτόματα από εντεταλμένες οικιακές μηχανές. Ευτυχώς όμως εγώ δεν θα είμαι εδώ για να το καταγράψω κι έτσι θα έχω ακόμη μια δικαιολογία για να γκρινιάζω ανελέητα και στο πατάρι του άλλου κόσμου.
