Σίγουρα δεν είμαι άνθρωπος των πολλών και πολύτροπων μετακινήσεων. Από τον καιρό που ξεκίνησε η πανδημία, δύσκολα ξεκουνούσα από την καθιερωμένη ισόγεια μίνα μου, ακόμη κι όταν είναι να δω τους δικούς μου για τις γιορτές. Όμως και φέτος το Πάσχα αποφάσισα να μην σαλπάρω για το νησί μιας και το θεωρώ πλέον φοβερή ταλαιπωρία με ό,τι γίνεται στα αεροδρόμια και τα λιμάνια. Σόρρι, αλλά μεγαλώσαμε και υπομονή δεν έχουμε.
Ανεβαίνοντας τον Λυκαβηττό αισθάνθηκα σαν τον Δον Κιχώτη
Έτσι αποδέχτηκα την Αττική μοίρα μου και είπα μέσα μου πως θα τη βγάλω πάλι με ενοφθαλμισμένα μπαγιάτικα κρουασάν και με ότι άλλο με ελεήσουν οι αγαπητοί φίλοι μου - μιας και δεν επρόκειτο να κάτσω να σουβλίσω αρνιά, να τυλίξω κοκορέτσια, να βράσω κατσίκια ή να βουτήξω τον άρτο εντός κάποιας αχνιστολαχταριστής μαγειρίτσας. Όλο εκείνο το πασχαλιάτικο, βαρύθυμο συνονθύλευμα από χοληστερίνη, φέτος, δεν πρόκειται να μ’ ακουμπήσει. Εδώ με το ζόρι βράζω δυο αβγά για να τα φάω μεσημεριανό και πάλι μαντάρα τα κάνω.
Φέτος θα ήμουν ένας παράταιρος άγιος εντός της οικίας μου, ένας αποσυνάγωγος μάρτυρας του σπιτιού, θα έκανα άτοπη νηστεία εκεί που οι άλλοι θα επιτελούσαν το πατροπαράδοτο αρειμάνιο ξεκοίλιασμα τους όπως είθισται κάθε χρόνο στις ανθισμένες εξοχές και στις ξεφλουδισμένες ταράτσες.
Σφάλμα προβολής: Πώς οι αναμνήσεις μας μπορεί να μην είναι ακριβώς ιδιοκτησία μας
Αμέσως εισήλθα στα γρανάζια μιας ιδιαίτερης διαδικασίας για να καταλήξω ν’ αναλογισθώ γιατί με μαγνητίζουν αυθωρεί τα ξέμπαρκα «σφάλματα» όλων των ειδών. Θεωρώ πως το να επιλέξω για άλλη μία χρονιά να μην πλεύσω προς το πατρογονικό μου νησί (η πρώτη ήταν τα Χριστούγεννα που πάλι την έβγαλα Αθήνα μόνος σαν τον τρύπιο κουμπαρά) είναι ένα εγγενές σφάλμα του εγκεφάλου μου που δεν μπορεί να ξεκουνήσει με τίποτα απ’ τη βόλεψη του ή τρέμει την υποχθόνια μελαγχολία που μπορεί να υποθάλπει μία τέτοια επίσκεψη μου στο πατρικό.
Με λίγα λόγια έψαχνα καλή δικαιολογία για να μην μπω στο πλοίο
Έτσι λοιπόν εκεί που είχα αποδεχτεί την αχαμνή ζωή και την ατελέσφορη μοίρα μου πως θα την βγάλω άκαπνος κι «αχοληστερίνιαστος» το φετινό Χριστιανικό Πέρασμα, πέφτει τηλέγραφος από τα νησιώτικα κεντρικά και μου ανακοινώνεται πάραυτα πως πολύ σύντομα θα λάβω ένα πλούσιο δέμα μ’ όσα τριγλυκερίδια χρειάζονται για να πάθω θρόμβωση προτού κάνω το εμβόλιο για τον ιό.
Πάει η Αγιότητα μου, απεβίωσε άδοξα στον κουβά με τα έντερα απ’ το κοκορέτσι.
Αγαπητά σφάλματα: Σημειώσεις προς μία νυχτερινή αποξένωση των ονείρων
Στην αρχή μπερδεύτηκα πλήρως γιατί αυτή η απόφαση της μάνας και της αδερφής μου να μου στείλουν το δέμα, κάπως μ’ έβγαζε απ’ την ταπεινότητα της στιγμής που βίωνα, με κατέβαζε από την κολώνα του μάρτυρα του Συμεών του Στηλίτη (στην περίπτωση μου μάλλον Στυλιανού του Σπιτί-τη). Το σφάλμα μου κατεδαφιζόταν ομπρός στους οφθαλμούς μου και δεν μ’ άφηνε να χαρώ το ωραίο μετά-Χριστιανικό δράμα που είχα δημιουργήσει εντός μου, αποκλειστικά για την Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών μου.
Ναι, την είχα δει εντελώς κι ανεπίτρεπτα ένας Οικιακός Μεσσίας.
Συμφώνησα λοιπόν με την αγαπητή μητέρα και την αδερφή και τις άφησα να περιποιηθούν τουλάχιστον το αστρικό μου σώμα έτσι ώστε να μην έχουν κι εκείνες τύψεις πως δεν κάνανε το χρέος τους απέναντι στο γιο κι αδερφό τους που μαρτυράει (για ποιον άραγε;) απάνω εις την μαρμάρινη κολώνα της πρωτευούσης.
Αλλά ας λέμε τα πράγματα με τ’ όνομα τους:
Ένα παχυλό δέμα απ’ τη μαμά είναι σίγουρα πιο αποδεχτό από ένα ξερό κρουασάν κεράσι εκ του περιπτέρου.
Και δεν είναι πως δεν λυσσάω της πείνας, το κάθε άλλο, το θέμα είναι πως κάπως ξεχνάω να φάω μιας και ο νους περιεργάζεται συνήθως θέματα που δεν έχουν καμία ή πολύ λίγη σχέση με το φαγητό. Έτσι καταλήγω σχεδόν πάντα να έχω φάει κάτι πολύ ψιλό με τον καφέ και μετά το ξαναθυμάμαι κατά τις πέντε το απόγευμα που η κοιλιά έχει αρχίζει τους εναέριους βομβαρδισμούς και το στομάχι κολλάει αυτόχρημα στη πλάτη από τη νηστικομάρα ωσάν βεντούζα.
Ναι, το σφάλμα της φωτεινής οθόνης έχει κατακερματίσει το βίο μου. Άλλος παίζει games μέχρι λιποθυμίας, άλλος μιλάει στο Zoom κι άλλος γράφει για να βγάλει το ψωμάκι του. Τώρα λοιπόν που το δέμα ήταν προ των πυλών έπρεπε να μπω στη δύσκολη θέση να διαλέξω και το περιεχόμενο του. Τσουρέκι χειροποίητο, σνίτσελ κοτόπουλου, σπαλομπριτζόλες, ελιές, παξιμάδι, κρασί απ’ το χωριό (βιολογικό, το πουλάνε τώρα στη Γαλλία με το αζημίωτο), καλιτσούνια και φυσικά το κομμάτι του δειλόψυχου αμνού το οποίο μου αντιστοιχεί για φέτος.
Εγώ φυσικά δεν είπα τίποτα στο ακουστικό, ένα σκέτο «βάλε ό,τι έχεις» ήταν αρκετό για τη μητέρα μου να αυτοσχεδιάσει και να μου στείλει ένα χαρτονένιο πύργο της Πίζας γεμάτο παυσίπονα για τον πόνο της πείνας.
Έζησα το ασαφές μαρτύριο μου για λίγο ακόμη, ελεύθερος να απολαμβάνω τα μυστηριακά μου Μόλτο εκ του Μπαγκλαντεσιανού περιπτέρου δίπλα απ’ το σπίτι μου, μέχρι που το Σάββατο πριν απ’ την Κυριακή των Βαΐων έσκασε το χοληστερινικό μου τέρας και μου χτύπησε το πρωί τη πόρτα, ευγενικά και σιγανά σαν το Άγιο Πνεύμα. Φαινόταν απόλυτα αποφασισμένο να ευαγγελίσει την άδεια μου κοιλιά με τον λιπαρό του κρίνο.
Μόλις εναπόθεσα όλο το περιεχόμενο του Πασχαλιάτικου δέματος πάνω στον πάγκο της κουζίνας συνειδητοποίησα πως ένα άλλο, άφαντο μέχρι τότε, σφάλμα με κατέκλυσε. Εκείνο του περιορισμένου χώρου του σπιτιού αλλά κυρίως του κοντούλικου παγοκυτίου μου.
Εν οίκω περιπλάνηση: Πώς είναι να είσαι χαμένος μέσα στο ίδιο σου το σπίτι;
Ανέβηκα το λοιπόν ξανά πάνω στην κολώνα του μαρτυρίου του Στυλιανού του Σπιτίτη, σκεπτόμενος: «Πρέπει να διαμοιράσω όλα μου τα υπάρχοντα (του δέματος) στους φίλους μου έτσι ώστε τελικά να μην χαλάσουν, μιας κι αν τα κρατήσω όλα εγώ τότε δεν θα έχω χώρο μήτε να πατήσω».
Η ανάγκη μ’ έκανε και πάλι έναν παράταιρο Οικιακό Άγιο. Το αρνί πήγε στη φίλη μου, τα τσουρέκια σ’ έναν ξάδερφο και οι σπαλομπριτζόλες παρκάρανε στην κατάψυξη ενός κολλητού. Έτσι όλοι μείναμε ευχαριστημένοι, εγώ παρέμεινα να το παίζω Άγιος Μάρτυρας στις γάτες μου και είχα τώρα έναν επιπλέον λόγο να επισκεφτώ και τους φίλους και συγγενείς μου για να φάμε τα φαγητά που τους μοίρασα.
Τελικά τα σφάλματα μου μόνο καλό μου κάνουν και καμιά φορά χορταίνουν και τους άλλους.
