Πόσα μπορείς να καταλάβεις για το χαρακτήρα ενός ανθρώπου μέσα από ένα reality; Εξαρτάται από το reality θα έλεγε κάποιος, από την παραγωγή του και το μοντάζ, από το τι θέλει να αναδείξει και τι να «κουκουλώσει», από το αν πάνε καλά τα νούμερα τηλεθέασης ή πρέπει να τα «πουσάρουν» με κάποιον τρόπο – πάντως σε γενικές γραμμές μια κάπως ασφαλή εικόνα μπορείς να τη σχηματίσεις. Απ’ αυτά που λέει και κάνει κάποιος, αλλά και από τη στάση του σώματος. Απ’ όσα λένε γι’ αυτόν συμπαίκτες και αντίπαλοι αλλά ακόμα κι από το βλέμμα ή τον τρόπο που αντιμετωπίζει μια νίκη και μια ήττα.
Ο Παύλος Γαλακτερός, ο γιος του παιχταρά Νάσου, δεν ήταν στο Survivor από την αρχή αλλά μπήκε σε κάποια «στάση». Και μέσα στις εβδομάδες που τον «ζήσαμε», είδαμε ένα παιδί ακέραιο, ηθικό, συγκροτημένο, με αρχές και αξίες απ’ αυτές που θέλουμε να βλέπουμε όχι μόνο στην τηλεόραση αλλά και στον κοινωνικό μας περίγυρο ή στον εργασιακό μας χώρο. Ένα παιδί που μεγάλωσε σωστά – μόνο ένα τέτοιο παιδί ορθώνει το ανάστημά του όταν η ομάδα αποφασίζει να τρώει μόνη της τα ψάρια και να μένει νηστικός αυτός που αντιπαθούν (ο Τριαντάφυλλος εν προκειμένω) λέγοντας πως «αν δεν τρώμε όλοι, ούτε εγώ επιθυμώ να συμμετέχω στο φαγοπότι».
Αυτό το παλικάρι, που σε καμία ίντριγκα δεν μπήκε και καμία κλίκα δεν «πότισε», που αγωνίστηκε παθιασμένα σε όλα τα αγωνίσματα τηρώντας το fair-play και δεν μείωσε ή ειρωνεύτηκε κανέναν, που θύμωσε όταν ένιωσε πως έθιξαν ή πήγαν να εκμεταλλευτούν το όνομα του πατέρα του και αντέδρασε όπως ένας γιος οφείλει να κάνει, που ήταν πάντα χαμογελαστός και έλεγε την άποψή του με επιχειρήματα και σωστά ελληνικά και όχι βελάζοντας, το τηλεοπτικό κοινό δεν τον στήριξε στην τελευταία ψηφοφορία. Προφανώς, είναι πολύ «κανονικός άνθρωπος» για να συνεχίσει στο Survivor.
Και δεν θέλουμε ούτε «κανονικούς ανθρώπους», ούτε «καλά παιδιά», ούτε «ακέραιους χαρακτήρες» - τους θέλουμε για γαμπρούς ή για υπαλλήλους αλλά όχι για «τηλεοπτικά προϊόντα». Στις τηλεοράσεις μας θέλουμε ρουφιάνους και ψιθυριστές, θέλουμε κλικαδόρους και μουλωχτούς, θέλουμε κουτοπόνηρους που πάνε με σχέδιο και με πλάνο να φτάσουν μέχρι το τέλος.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το τηλεοπτικό κοινό διάλεξε ανάμεσα στον Παύλο Γαλακτερό και τους Τζέιμς – Νίκο να φύγει ο πρώτος και να παραμείνουν οι δεύτεροι. Διάλεξε τους «Βαραββάδες»...
Δεν τον γνωρίζω προσωπικά τον Παύλο Γαλακτερό, αλλά γνωρίζω μερικούς ανθρώπους από το περιβάλλον του. Κι αν διαβάζουν αυτό το κομμάτι, να του μεταφέρουν ένα μεγάλο «μπράβο», όχι μόνο που είναι αυτός που είναι, αλλά κυρίως που δεν έγινε κάποιος άλλος, που δεν μπήκε καν στον πειρασμό να «κάνει τηλεόραση» προκειμένου να αποκτήσει θαυμαστές τέτοιους, που θα τον κρατούσαν στο παιχνίδι. Μπορεί να μην έφτασε μέχρι το τέλος της διαδρομής και να μην κέρδισε το μεγάλο χρηματικό έπαθλο, αλλά ο χαρακτήρας του και η ψυχή του ούτε αλλοιώθηκαν, ούτε «χάλασαν», ούτε ξεπουλήθηκαν – πιθανότατα βγήκε πιο δυνατός και πιο «άντρας» από την περιπέτεια αυτή. Και θα μπορεί από τον καναπέ του σπιτιού του, τρώγοντας σουβλάκια, να γελάει με τα χάλια και τα καραγκιοζιλίκια των ρουφιάνων, των θλιβερών θεατρίνων και όλων αυτών των τελειωμένων, που πήγαν στον Άγιο Δομήνικο αποφασισμένοι να «εκπορνευτούν τηλεοπτικά», μπας και κερδίσουν το έπαθλο ή έστω γίνουν τόσο «διάσημοι», που να μπορούν να κονομάνε ανεβάζοντας ποστς στο Instagram ή κάνοντας αρπαχτούλες σε καφέ – μπαρ της επαρχίας...
