Όσο και αν προσπαθείς να ξεφύγεις από τη «σκιά» της, κανείς άντρας δεν μπορεί να αρνηθεί οι άντρες ότι έχει ένα ξεχωριστό δέσιμο με τη μητέρα του. Μπορεί ο πατέρας σου να είναι το απόλυτο πρότυπο, ο «κολλητός» σου εκτός παρέας, ο άνθρωπος που θα καταλάβει καλύτερα από τον καθένα την αντρική σου φύση, ωστόσο βαθιά μέσα σου δεν συνδέεσαι ποτέ καλύτερα με κάποιο άνθρωπο πέρα από εκείνη που σου έκανε την πρώτη αγκαλιά της ζωή σου.
Η μητέρα σου άλλωστε σε έφερε στη ζωή, σε μεγάλωσε και ασχολήθηκε όσο κανείς μαζί σου, ενώ έχει «υποφέρει» τα πιο πολλά για πάρτη σου. Από τις άπειρες ώρες και τα παραμύθια μέχρι να σε πάρει ο ύπνος τα βράδια, τα ξενύχτια όταν γκάριζες και ξυπνούσες όλη τη γειτονιά, στο ρεζίλι και τις κατάρες που έτρωγε στο πλοίο όταν τσίριζες αντί να βλέπεις όνειρα, τις αγωνιώδεις ώρες που βίωνε βλέποντάς σε να ματώνεις για πρώτη φορά νομίζοντας πως σε χάνει οριστικά ενώ είχες απλώς μια γρατζουνιά, τις αναπάντεχες συναντήσεις με τους καθηγητές κατά τις οποίες έπρεπε να «τα ακούσει» επειδή έκανες αταξίες στην τάξη ή γιατί αρνιόσουν να ανοίξεις βιβλίο, μέχρι τις ανατριχιαστικές εκείνες στιγμές που περίμενε μαζί σου για τα αποτελέσματα των εξετάσεών σου πριν μπεις σε κάποιο Πανεπιστήμιο.
Αν νομίζεις όμως ότι τα «βάσανά» της μητέρας έληξαν με την ενηλικίωσή σου ή βλέποντάς σε να τα καταφέρνεις στα επαγγελματικά, μάλλον ζεις σε άλλον πλανήτη. Διότι όσο πολύ και αν χαίρεται με την πρόοδό σου στη δουλειά, ή στο γάμο και τα εγγόνια που θα της προσφέρεις, δεν παύεις ποτέ να είσαι το σπλάχνο της. Το πλάσμα που έφερε εκείνη στον κόσμο, που σε καμαρώνει για το πώς εξελίχθηκες αλλά πάντα θα θυμάται την εικόνα σου όταν η μαία σε έδωσε για να σε κρατήσει στα χέρια για πρώτη φορά. Και ακριβώς για αυτό θα την «πονάει» που δεν σε βλέπει κάθε μέρα, ακόμα και αν σου πετάξει κάποια ατάκα τύπου «καιρός να μας αφήσεις λίγο το σπίτι για μένα και τον μπαμπά». Κάθε παιδί είναι η αδυναμία των γονιών, ειδικά όμως το δέσιμο της μητέρας με τον γιο έχει ρίζες ξεχωριστές που δεν «κόβονται», όσο και αν θέλουμε να το πιστέψουμε.
Και όμως όλοι είμαστε «μαμάκιες»
Όσο σκληροί και αν (θέλουμε να) είμαστε, δυστυχώς στη σχέση με τη μητέρα σηκώνουμε τα χέρια ψηλά. Διότι ασχέτως αν στη ζωή σου την έχεις αρνηθεί περισσότερο από ότι ο Απόστολος Πέτρος το Χριστό προκειμένου να μην δείχνεις «μαμάκιας», εκείνη θα πληγωθεί μεν αλλά θα είναι πάντα εκεί για να σου δείξει ότι δεν θα είσαι ποτέ μόνος στις δύσκολες στιγμές.
Οι προστριβές είναι πάντα μέσα στο πρόγραμμα μεταξύ γονιών και παιδιών, στο τέλος όμως δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά μόνο η βαθιά αγάπη, η αδυναμία και το δέσιμο. Η μητέρα σου είναι πιο δυνατός άνθρωπος από όσο νομίζεις, για τον απλούστατο λόγο το ότι έφερε εσένα στον κόσμο και σε μεγάλωσε. Ίσως να σου είναι δύσκολο να το κάνεις, ωστόσο μια αγκαλιά, ένα φιλί σου μάγουλο, ένα «σ’ αγαπώ» που με εύκολο ή δύσκολο τρόπο θα βγει, δεν χάνεις να της το αφιερώσεις.
Όχι μόνο μια μέρα σαν τη σημερινή, αλλά κάθε μέρα που μπορείς και τη βλέπεις.
*Αφιερωμένο στη Λιλή, τη Σοφία και κάθε μητέρα του κόσμου.
