Έχει ο καθένας δικαίωμα να διαφωνεί με τον Σάββα Πούμπουρα και με κάθε Σάββα Πούμπουρα που διατυπώνει την άποψή του στα social media ή οπουδήποτε αλλού; Σαφέστατα, άλλωστε Δημοκρατία έχουμε και καθένας μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί με ό,τι ακούει ή διαβάζει. Αλλά επειδή ακριβώς έχουμε Δημοκρατία, μπορεί ο (κάθε) Σάββας Πούμπουρας να λέει τη γνώμη του, τη θέση του ή την άποψή του, χωρίς κανείς να έχει το δικαίωμα να τον βρίζει ή να εύχεται να πεθάνει αυτός και η οικογένειά του. Κάπου λίγο έλεος...
Στην παρακάτω gallery μαζέψαμε μερικά πιο κόσμια tweets μετά την ανάρτηση του βίντεο:
Αν με ρωτάτε, προφανώς διαφωνώ με τη θέση του Σάββα. Είχα την τύχη να ξεκινήσω να δουλεύω στο χώρο της δημοσιογραφίας πολύ μικρός, πριν κλείσω τα 20 και επίσης είχα την τύχη να πληρώνομαι από το πρώτο κομμάτι που έγραψα. Όχι πολλά χρήματα προφανώς και πληρωμή με το κομμάτι, αλλά πληρωνόμουν. Και θεωρώ ότι όποιος άνθρωπος εργάζεται κάπου, όποιος παράγει κάποιου είδους έργο, που βοηθάει μια εταιρεία ή μια επιχείρηση να βγάζει χρήματα, πρέπει να λαμβάνει το μερίδιο που του αναλογεί.
Εκτός όμως από το να πληρώνομαι για την εργασία μου, έμαθα από πολύ μικρός να σέβομαι και την ελευθερία της έκφρασης. Να μπορώ να διαφωνώ αλλά να συζητάω γι’ αυτό που με ενοχλεί ή να το προσπερνάω και να μην ασχολούμαι ή να κάνω διάλογο, αλλά σε κάθε περίπτωση να σέβομαι και την αντίθετη άποψη και αυτόν που την εκφράζει. Φυσικά και δεν μπορούμε να συμφωνούμε όλοι με όλους – και ούτε πρέπει – αλλά πάντοτε μπορούμε να διαφωνούμε σαν άνθρωποι και όχι σαν άγρια θηρία. Και κυρίως, να μην πέφτουμε στα τελευταία σκαλοπάτια της αξιοπρέπειας, της ηθικής και της αγένειας και να μην κατρακυλάμε ποτέ στα υπόγεια της χυδαιότητας και της καφρίλας, ευχόμενοι καρκίνους και θανάτους και βρίζοντας γυναίκες, μανάδες και ανήλικα παιδιά.
Στην περίπτωση του Σάββα Πούμπουρα, το «φάουλ» του Σάββα βρήκε μια μεγάλη γκάμα αντιδράσεων: από χαβαλέ και ειρωνεία, μέχρι οργή και αγανάκτηση. Αν έμενε εκεί, θα μπορούσαμε να το συζητήσουμε πολιτισμένα, μόνο που έφτασε στο σημείο των απειλών και των χυδαίων εκφράσεων από ορισμένους – τόσο χυδαίων, που «ανάγκασαν» τον Πούμπουρα να βγει και να ζητήσει «συγνώμη» από όσους έθιξε χωρίς να το θέλει. Και αναρωτιέμαι, για ποιο λόγο να «αναγκαστεί» ένας άνθρωπος να βγει και να απολογηθεί δημόσια, επειδή απλά εξέφρασε την άποψή του; Ποιος έχει το δικαίωμα του Δικαστή της Σκέψης ή του Εισαγγελέα της Έκφρασης; Και σε τελική ανάλυση, πιστεύει κανείς ότι οι υπάνθρωποι που του ευχήθηκαν καρκίνο σε αυτόν και την οικογένειά του, ηρέμησαν, μαλάκωσαν ή μετάνιωσαν για όσα του έγραψαν στα social, επειδή ο άνθρωπος ζήτησε συγνώμη;
Οι κατάρες, οι απειλές και οι «ευχούλες» δεν είναι προφανώς φαινόμενο της εποχής – κρατάει χρόνια αυτή η «κολόνια». Είναι όμως κάτι που έχει χειροτερέψει ραγδαία τα τελευταία χρόνια, ειδικά στα χρόνια της κρίσης, των μνημονίων, της ανεργίας, της ύφεσης και (προσφάτως) της πανδημίας και έχει θεριέψει μέσα από τα social media και τα σχόλια που μπορεί να γράψει κανείς στα sites: κρυμμένος πίσω από ένα ψευδώνυμο και καμουφλαρισμένος πίσω από την ανωνυμία του, μπορεί ο καθένας να «ξεφορτώσει» ό,τι πιο σκατένιο κουβαλάει μέσα του και να το πετάξει σε όποιον έχει αντίθετη άποψη χωρίς δισταγμό, χωρίς αναστολές και χωρίς τύψεις. Κι όσο δεν υπάρχει κανένα σοβαρό νομικό πλαίσιο που να αφορά στο διαδίκτυο, παρά μόνο η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος που παρεμβαίνει σε πολύ σοβαρά θέματα, ο κάθε κομπλεξικός κάφρος μπορεί να βρίζει, να προσβάλει και να εύχεται καρκίνους με όλη του την άνεση.
Γιατί άραγε να μην μπορούμε να δεχτούμε τη διαφορετική άποψη, να διαφωνήσουμε χωρίς να βρίσουμε, να συζητήσουμε χωρίς να προσβάλλουμε και να κάνουμε πλάκα αντί να θέλουμε να κάνουμε κακό; Σε μια εποχή που η κοινωνία εξελίσσεται και ωριμάζει, που «εκπαιδευόμαστε» μέρα με τη μέρα να δεχόμαστε και να αποδεχόμαστε τη διαφορετικότητα (στο ντύσιμο, τη σεξουαλική επιλογή, τη θρησκεία, την πολιτική θέση κλπ), πώς διάολο ανεχόμαστε ακόμα όλους αυτούς τους νταβατζήδες της έκφρασης, τους τραμπούκους της σκέψης, που εξακολουθούν να συμπεριφέρονται σαν Δικτάτορες του Διαδικτύου και τραμπουκίζουν (εκ του ασφαλούς και εξ’ αποστάσεως...) όποιον και όποτε γουστάρουν;
