Σχεδιάζατε κι εσείς ένα ανεπανάληπτο Πάσχα στο χωριό φέτος, γιορτινό και μεγαλοπρεπές, για να βγάλετε «τα σπασμένα» και για την περσινή χρονιά που κάτσαμε στα σπίτια μας; Κάνατε κι εσείς σχέδια για μια εκδρομή στο εξοχικό, για σούβλες, αρνιά και κοκορέτσια, κρασιά και γλέντια; Κάνατε κι εσείς δειλά – δειλά την ερώτηση στην καλή σας «που λες να πάμε αγάπη φέτος αν ανοίξουν οι μετακινήσεις»; Πολύ καλά κάνατε. Αλλά καλού – κακού, πάρτε μια μικρή ψησταριά για το μπαλκόνι ή μια σούβλα για την ταράτσα, διότι μέχρι εκεί βλέπω να πηγαίνουμε (και) φέτος.
Η γκράντε ατάκα πριν μερικές εβδομάδες, ήταν να είμαστε προσεκτικοί, να τα δώσουμε όλα, να ακολουθήσουμε πιστά τα μέτρα, ώστε «να ακούσουμε τις καμπάνες φέτος» που δεν ακούσαμε πέρυσι. Δηλαδή, να μπορέσουμε φέτος να γιορτάσουμε το Πάσχα το παραδοσιακό το Ορθόδοξο κάπου αλλού και όχι στην πολυκατοικία μας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα τις ακούσουμε τις καμπάνες φέτος – αλλά μάλλον από την τηλεόραση ή στο μπαλκόνι μας, αν έχουμε καμιά εκκλησία κοντά. Διότι το Πάσχα στο χωριό και στο εξοχικό, φαίνεται αυτή τη στιγμή σαν ένα όνειρο απατηλό.
Προσέξαμε όλον αυτόν τον καιρό;
Όχι ιδιαίτερα θα έλεγε κανείς. Και όχι μόνο όταν άνοιξαν οι διαδημοτικές μετακινήσεις, που ξαμοληθήκαμε σε πάρκα και πλατείες, σε παραλίες και άλση. Ούτε πριν προσέχαμε. Ποτάρες σε πεζόδρομους, μπαράκια με εκατοντάδες κόσμο απ’ έξω, βόλτες, μάσκα πού και πού, αποστάσεις σχεδόν ποτέ, φιλικά σπίτια, όλα αυτά τέλος πάντων που υποτίθεται πως έπρεπε να αποφύγουμε. Θα πει κάποιος βέβαια πως όποια μέτρα κι αν πάρθηκαν, όχι μόνο δεν είδαμε κανένα σοβαρό αποτέλεσμα, αλλά μάλλον πήραμε την κατηφόρα: τα κρούσματα εκτοξεύτηκαν, κάθε μέρα πεθαίνουν καμιά 70ριά συνάνθρωποί μας, οι ΜΕΘ έχουν τιγκάρει.
Παράλληλα εκμεταλλευτήκαμε τον τελευταίο καιρό την σχεδόν παντελή απουσία της Αστυνομίας, ακόμα κι από τα πιο «κλασσικά» σημεία όπου συνήθως έστηνε καρτέρι: δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά μετά τον ξυλοδαρμό του ανθρώπου στη Νέα Σμύρνη και τη δολοφονική επίθεση κατά του αστυνομικού δυο μέρες μετά, η Αστυνομία έχει «εξαφανιστεί» από τους δρόμους. Για να «μην προκαλεί»; Για να μην γίνουν στόχοι περιπολικά και μηχανές και τους «λούσουν» με καμιά μολότοφ; Η ουσία είναι πως Αστυνομία δεν βλέπεις και έλεγχοι δεν γίνονται – εγώ που γυρίζω σπίτι κάθε βράδυ μετά τα μεσάνυχτα από το ραδιόφωνο – και μου έκαναν έλεγχο σχεδόν μέρα παρά μέρα – βλέπω Αστυνομία μόνο όταν φτάνω Χαριλάου Τρικούπη.
Με αυτά και με τα άλλα, όλη η έγνοια και η ανησυχία, είναι τι θα γίνει με το άνοιγμα του τουρισμού από τον Μάιο. Για να έρθει κόσμος στην Ελλάδα, να αφήσει χρήμα, να αρχίσει να κουνιέται κάπως η οικονομία και να αποφύγουμε την οριστική και αμετάκλητη χρεωκοπία, που έρχεται καλπάζοντας. Το Πάσχα, οι διακοπές μας, το πόσο «κλεισμένοι» ή «σκασμένοι» νιώθουμε, το πόσο μεγάλη ανάγκη έχουμε να πάμε κάπου και να αλλάξουμε εικόνες και παραστάσεις, δεν απασχολεί τόσο πολύ την παρούσα στιγμή ούτε τους λοιμωξιολόγους, ούτε τους αρμόδιους Υπουργούς, ούτε τις «επιτροπές των Σοφών» - οι οποίοι ούτως ή άλλως και κυκλοφορούν όπου θέλουν και όποτε θέλουν και δεν ξέρουν τι θα πει «επίδομα» και «αναστολή εργασίας», καθώς εργάζονται και αμείβονται κανονικά.
Ένα σχέδιο αλά Χριστούγεννα βλέπω εγώ να έρχεται, με τη γνωστή πλέον «κοινωνική φούσκα» και «μέχρι 9 άτομα» για να γιορτάσουμε την Κυριακή του Πάσχα με παρέα και όχι σαν μαγκούφηδες. Με τις ίδιες γραφικές ατάκες όπως πέρυσι για το «αρνάκι που γίνεται πεντανόστιμο και στο φούρνο» και «κάντε λίγο υπομονή για να μπορούμε να πάρουμε ανάσα το καλοκαίρι». Το έχουμε φυσικά ξαναδεί το έργο, οι δυο επόμενες εβδομάδες είναι κρίσιμες εδώ και περίπου 60 εβδομάδες, μην σας πω κιόλας ότι τα επόμενα δυο Πάσχα είναι κρίσιμα...
