Από την στιγμή που έκανα παιδιά, ένα από τα μεγαλύτερα άγχη μου ήταν τι χώρα και τι κοινωνία θα τους παραδώσω. Και στα 44 μου διαπιστώνω ότι τα έχουμε κάνει απολύτως «σκατά». Απολύτως όμως. Η Ελλάδα είναι μια χώρα, ουσιαστικά χρεοκοπημένη αλλά κυρίως παραδομένη στους «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;». Η απάντηση που δίνουν οι πιτσιρικάδες είναι (ή πρέπει να είναι) «δεν με νοιάζει ποιος είσαι» και εν τέλει αποτελεί και το μόνο που μας προσφέρει μια, κάποια ελπίδα… Αλλά να, έρχονται περιστατικά σαν κι αυτό με τον Ιάσονα που μας αποδεικνύουν ότι οι «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» κάποιες φορές νικάνε. Και το πληρώνουν με τη ζωή τους τα παιδιά. Οι νέοι. Ο Ιάσονας.
Ένα παιδί που τα έκανε όλα σωστά, όλα όπως έπρεπε και… σκοτώθηκε. Γιατί ο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» είπε να τον πάρει αμπάριζα! Στο κέντρο της Αθήνας. Τι λες τώρα;
Και εκεί, με τον Ιάσονα σκοτωμένο από έναν «ξέρεις ποιος είμαι εγώ», ήρθε ένας δεύτερος ακόμη πιο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» για να την πέσει σε ένα ακόμη παιδί, ενός… κατώτερου θεού, πάνω σε ένα άλλο μηχανάκι! Επειδή είπε αυτό που είδε. Επειδή αγανάκτησε και φώναξε για ένα παλικάρι που σκοτώθηκε στη μέση του δρόμου, κάνοντας τα ΟΛΑ σωστά.
Ένα παιδί που τα έκανε όλα σωστά ακόμη και μετά θάνατον, προσφέροντας με τον θάνατο του, ζωή στους συνανθρώπους του. Ένα παιδί που μεγάλωσε σωστά και αυτό αποδεικνύεται στην απόφαση των γονιών του να δώσουν τα όργανα του παιδιού τους για να σώσουν κόσμο. Για να σώσουν τον κόσμο. Γιατί η κοινωνία, έχει ανάγκη ανθρώπους σαν τον Ιάσονα και τους γονείς του.
Ακόμη και το έμφραγμα που έπαθε ο πατέρας του είναι δείγμα ανθρωπιάς. Πώς να αντέξεις τον χαμό του παιδιού σου; Πώς να μην λυγίσεις; Πώς να μην ραγίσει κυριολεκτικά η καρδιά σου;
Ιάσονα… Τα μπράβο πια δεν έχουν αξία για σένα. Μάλλον θα έχει φροντίσει για αυτό, αυτός που αποφασίζει εκεί πάνω. Θέλω όμως να σου πω μια μεγάλη «συγγνώμη». Για το Κράτος που έζησες. Το βασίλειο του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ»… Κι ας μην πρόλαβες να πεις «στα @@ μου ποιος είσαι»… Άλλωστε θα έπρεπε να το έχουμε πει εμείς για σένα. Για να σε προστατέψουμε. Για να σε σώσουμε… Μαζί και τα άλλα παιδιά… Απ’αυτά που τα περιμένουμε όλα, τελικά… !
