Τα εμβόλια έρχονται «με το πάσο τους», άλλοι περιμένουν εναγωνίως να εμβολιαστούν κι άλλοι «κρύβονται» για να μην το κάνουν, σαν να είναι στο σχολείο και δεν θέλουν να τους σηκώσει στον πίνακα ο δάσκαλος επειδή είναι αδιάβαστοι. Οι «πονηροί» κάνουν παρτάκια σε σπίτια και μαγαζιά, μαζεύονται για «χαρτάκι» και «πάνε να μαζέψουν ελιές» ή «για παροχή βοήθειας σε ηλικιωμένο» ώστε να πάνε μια βόλτα στο χωριό ή το εξοχικό.
Και την ίδια στιγμή που εσύ, εγώ, ο άλλος, καθόμαστε σπίτια μας και περιμένουμε υπομονετικά να μας πουν πότε θα ανοίξουμε, τα κρούσματα έχουν «μουλαρώσει» και δεν λένε να πέσουν, άρα θα μείνουμε κι άλλο κλεισμένοι μέσα, για τις περιβόητες «δυο εβδομάδες ακόμα», που ως συνήθως, «είναι πολύ κρίσιμες».
Και κάπου αισθάνεσαι «το κορόιδο της υπόθεσης». Που και τα μέτρα τηρείς και κλεισμένος μέσα είσαι. Και βλέπεις την οικονομία να βογγάει, το μαγαζί σου κλειστό για ακόμα μια εβδομάδα, τα λεφτά να μην φτάνουν αλλά δεν βλέπεις και φως πουθενά στο βάθος. Και δεν ξέρεις ποιος σου φταίει περισσότερο: αυτοί που παίρνουν τα μέτρα, τα οποία δείχνουν να μην έχουν αποτέλεσμα ούτε στην υγεία, ούτε στην οικονομία; Ή αυτοί που τα έχουν γράψει όλα στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, κάνουν τη ζωή τους, πάνε επισκέψεις, πίνουν ποτά, παρτάρουν και απλά φροντίζουν να μην τους κάνουν τσακωτούς;
Ή συσσωρεύονται στην Παραλιακή και γίνεται χαμός:
Είναι εύκολο να σου λέει «κάτσε σπίτι και μην κουνάς ρούπι» αυτός που έχει το δικαίωμα να κυκλοφορεί όλη τη μέρα χωρίς περιορισμούς. Είναι απλό γι’ αυτόν που τα εισοδήματά του δεν έχουν πειραχτεί στο ελάχιστο, να σε «διατάζει» να μείνει το μαγαζί σου κλειστό. Γιατροί και πολιτικοί, λοιμωξιολόγοι και κρατικοί υπάλληλοι, μπορεί να εργάζονται σκληρά, να μοχθούν, να κάνουν ό,τι μπορούν για να περιοριστεί η πανδημία, να ζουν καθημερινά με την αγωνία αν θα φτάσουν οι κλίνες στις ΜΕΘ για όλους και το επόμενο 24ωρο, αλλά τα «απλά», τα «καθημερινά» προβλήματα του κόσμου δεν τους ακουμπάνε: ο μισθός τους μπαίνει κανονικά στην τράπεζα και η «κλεισούρα» δεν τους καταπλακώνει την καθημερινότητα σαν χιονοστιβάδα.
Το «κορόιδο της υπόθεσης», παραμένει σιωπηλός, προβληματισμένος, παλεύει με τα χρέη, περιμένει να ακούσει ένα καλό νέο, είναι πειθαρχημένος σε όσα του ζητούν να κάνει και να μην κάνει, στέλνει μήνυμα για να βγει να ψωνίσει και αποφεύγει τις «λαμογιές», τις επισκέψεις και τα κάθε λογής «τσιλιμπουρδίσματα» - μέχρι πότε όμως; Διότι και η αντοχή και η υπομονή, έχουν ένα όριο. Και τα νεύρα, κάποια στιγμή, σπάνε – ειδικά όταν δεν βλέπεις τα αποτελέσματα που σου «έταξαν» όταν σε έκλεισαν σπίτι και την ίδια στιγμή βλέπεις ένα σωρό «πονηρούς» να διαφημίζουν την καλοπέρασή τους στα social media, αδιαφορώντας για εμένα, εσένα, τον δίπλα, που έχει «τεντώσει» κυριολεκτικά.
