Το 2012 βρέθηκα στο Μιλάνο για διακοπές με έναν φίλο. Το Μιλάνο είναι από τις πόλεις που είναι συνηθισμένες στις ξαφνικές χιονοπτώσεις, οι οποίες μάλιστα μέσα σε μόλις μερικές ώρες μπορούν να προκαλέσουν σοβαρά προβλήματα τόσο στις μετακινήσεις, όσο και στην ασφάλεια των πολιτών. Ή και όχι. Γιατί αν έζησα κάτι πέρα από την χιονόπτωση που έκλεισε δρόμους, ήταν ότι μέσα σε μισή ώρα είχαν βγει τα εκχιονιστικά τα οποία πέρασαν, όχι μόνο μέσα από κεντρικούς δρόμους, αλλά και από μικρές συνοικίες σώζοντας την κατάσταση. Ρεύμα και νερό; Δεν σταμάτησαν ποτέ.
Αυτή η εικόνα του Μιλάνο δεν έχει καμία σχέση από αυτό που έχω συνηθίσει να βλέπω μέχρι τώρα στην Αθήνα. Και δεν μιλάμε για το χιόνι που -ασχέτως αν συμβαίνει μία στις δέκα- ο παράγοντας κράτος θα πρέπει να είναι έτοιμος με τα τελευταία εξοπλιστικά ανά πάσα στιγμή. Μιλάμε γενικά για οποιουδήποτε είδους καιρικού φαινομένου κατάσταση συμβεί. Την τελευταία τετραετία, διασχίζω την περιοχή Ελληνικό – Κηφισιά λόγω εργασίας. Δεν έχει υπάρξει μία φορά που να έχει κυλήσει κάτι ομαλά σε μία, για παράδειγμα, έντονη βροχόπτωση. Τι έχουμε; Απίστευτη κίνηση, καλώδια που πέφτει το ρεύμα, φρεάτια που σκάνε από τον όγκο νερού και φυσικά ατυχήματα. Όλα αυτά, σε μία χώρα που εν έτη 2021 δείχνει να μην έχει λύσει βασικά προβλήματα.
Δεν θέλω να μπλέξω με τα κομματικά γιατί θέλω να είμαι σωστός. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου να ζει σε αυτή την χώρα, σε αυτή την πόλη, γινόταν πάντα το ίδιο. Και για όσα τραβάμε κάθε φορά, για όσα τράβηξαν οι δύσμοιροι οι κάτοικοι σε περιοχές των βορείων προαστίων των Αθηνών, αλλά και φυσικά στην υπόλοιπη Ελλάδα, δεν φταίνε ποτέ οι εργαζόμενοι. Χθες και προχθές, οι υπάλληλοι της ΔΕΔΔΗΕ δούλευαν μέρα-νύχτα για να φτιάξουν τις βλάβες. Το ίδιο και οι άνθρωποι της ΕΥΔΑΠ. Μπορείς να κατηγορήσεις αυτούς για τις κωλυσιεργίες; Όχι βέβαια. Δουλεύουν με ό,τι έχουν στη διάθεση τους και επεμβαίνουν όταν τους δοθεί η εντολή. Το πρόβλημα σε αυτή τη χώρα, είναι κατά κύριο λόγο οι υποδομές της.
Οι Έλληνες πλέον δεν ζούμε αποξενωμένοι λες και είμαστε στο ‘50. Οι περισσότεροι από εμάς, έχουμε βγει στο εξωτερικό. Έχουμε πάει στις περισσότερες ευρωπαϊκές πόλεις. Έχετε δει πουθενά να περνούν καλωδιώσεις μέσα από τα μεγάλα αστικά κέντρα; Εγώ στο Λονδίνο δεν είδα. Να πάμε στην Ιρλανδία; Στο Λίμερικ, μια κωμόπολη έξω από το Δουβλίνο, όλο το ηλεκτρικό σύστημα ανανεώθηκε το 2014 με υλικά τα οποία δεν είναι επιρρεπή σε βραχυκυκλώματα και με υλικά που δεν καταστρέφονται εύκολα από καιρικά φαινόμενα. Δεν ξέρω τι υλικά έχουμε εδώ, τι χρησιμοποιούμε, πόσο καινούργια ή παλιά είναι, αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι κάθε φορά. Κάτι συμβαίνει. Δηλαδή άλλος δεν θα έχει ρεύμα, άλλος δεν θα έχει νερό, θα υπάρχουν δρόμοι που θα έχουν πλημμυρήσει, θα υπάρχουν αυτοκίνητα ή μηχανάκια που θα τα έχουν παρασύρει τα νερά κ.ο.κ.
Σε γενικές γραμμές, αν έχουμε καταλάβει όλοι κάτι από κάθε φορά που συμβαίνει ένα έντονο καιρικό φαινόμενο, είναι πως υπάρχουν πολύ λανθασμένες υποδομές. Υποδομές που προηγούμενες κυβερνήσεις ανά τα έτη επέλεξαν να μην αλλάξουν, αλλά να χτίσουν πάνω σε αυτές με αποτέλεσμα να δημιουργούνται τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Δηλαδή, για όνομα του Θεού, θυμηθείτε πως πλημμύριζε το ποτάμι πριν φτιάξουμε τον δρόμο της Εθνικής. Και πάλι ωστόσο, δεν έχουμε την δυνατότητα να ανοίξουμε αυτόν τον δρόμο, να τον επεκτείνουμε και να δημιουργήσουμε επιπλέον λωρίδες, επειδή ουσιαστικά περνάει ανάμεσα από οικισμούς. Για να μπορέσεις να κάνεις ένα τόσο μεγάλο έργο θα πρέπει να παραλύσουν τα 2/3 της Αθήνας που μετακινούνται στις δουλειές τους σε περιοχές που δεν έχει μετρό αλλά ηλεκτρικό. Ακούγεται τόσο «αρχαίο» αυτό, όσο το να περνάει τρόλεϊ μέσα από την πόλη και να κλείνει η κυκλοφορία επειδή κόπηκε ή έπεσε η γραμμή. Είναι πραγματικά αστείο, είναι κάτι που ποτέ δεν θα συμβεί σε μία χώρα χτισμένη στα ευρωπαϊκά πρότυπα. Μία χώρα που είδε τα δυτικά προάστια των Αθηνών να γίνεται ένας τεράστιος βάλτος από χώμα, λάσπη και πέτρες. Χρειάζονται καινοτόμες ιδέες ώστε να αποφύγουμε τέτοιες καταστάσεις στο μέλλον.
Κάθε φορά λοιπόν, θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για τα χειρότερα. Ούτε να περιμένουμε να συμβούν, ούτε να ψαχνόμαστε αν μπορούμε να βγούμε ή όχι έξω – γιατί αυτή τη φορά λόγω πανδημίας πρέπει να είμαστε κλεισμένοι μέσα. Τι θέλουμε εμείς σαν πολίτες; Να νιώθουμε ασφαλείς. Από την πιο μικρή βροχή μέχρι την πιο ακραία χιονόπτωση. Αν αυτό σημαίνει πως πρέπει να είναι όλοι επί ποδός 64 ώρες νωρίτερα, τότε ας είναι.
Να γίνουμε η χώρα της ετοιμότητας, όχι η χώρα που παραλύουν τα πάντα.
