Από πιτσιρικάς ακόμη, δεν με θυμάμαι ποτέ να γιορτάζω την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Βρισκόμασταν στο σχολείο και μας ενδιέφερε περισσότερο η μπάλα και η μουσική παρά οι έρωτες και οι καρδούλες. Οι φίλοι που είχαν βρει κοπέλες, ουσιαστικά τους ανάγκαζαν να μπουν στη διαδικασία να το γιορτάσουν και συνήθως τους παίρναμε στο ψιλό. Ότι σε ανάγκασε μία γυναίκα να γιορτάσεις κάτι που ουσιαστικά ούτε εσύ το γουστάρεις. Αρκετά χρόνια μετά στα 30, τίποτα δεν δείχνει να έχει αλλάξει.
Οι περισσότεροι που εναντιώνονται στον Άγιο Βαλεντίνο την συγκεκριμένη ημέρα, είναι εξίσου γραφικοί. Πηγαίνουν -ή μάλλον πήγαιναν με τον κορωνοϊό να είναι όλα κλειστά- σε anti-valentine’s πάρτι, ζωγράφιζαν μαύρες κομματιασμένες καρδιές και αντί για αγαπούλες, έβλεπες μέσα στο μαγαζί ο ένας να αρπάζει τον άλλο σε μία γωνιά και να χαμουρεύονται. Για μένα όλοι αυτοί οι αντιδραστικοί, ανήκουν στην ίδια κατηγορία με εκείνους που τρώνε παϊδάκια την Μεγάλη Παρασκευή. Είναι πιο γραφικοί και από το ηλιοβασίλεμα στην Οία.
Μία άλλη μερίδα κόσμου δεν θέλει καθόλου την εμπορευματοποίηση. Δηλαδή αγαπάει, το ζει, θα κλείσει ένα ξενοδοχείο, εστιατόριο, έστω ένα wine bar να το περάσει με την αγαπημένη του, αλλά δεν του αρέσει καθόλου όλο αυτό το theme που γίνεται έξω. Για να είμαι ειλικρινής, αυτή είναι η μεγαλύτερη συνομοταξία αντρών που έχω γνωρίσει για το θέμα του Αγίου Βαλεντίνου. Δεν τους αρέσει που όλα είναι γεμάτα καρδούλες. Από τις χαρτοπετσέτες στα καφέ μέχρι τα μπαλόνια στο δρόμο για τα παιδάκια. Δεν τους αρέσει η πρωτοβουλία που παίρνουν κάποιοι δήμοι και ντύνουν την πόλη στα κόκκινα. Που όλα τα δώρα είναι κάτι πανάκριβες βλακείες χωρίς λόγο απλά για να το δηλώσεις ερωτευμένος. Αλλά ακόμη και αυτοί οι άντρες, τις περισσότερες φορές κάνουν τα στραβά μάτια για λογαριασμό της καλής τους. «Δεν βαριέσαι, μία μέρα είναι, ας το κάνουμε όπως το θέλει».
Βέβαια αν θέλουμε να είμαστε σωστοί πρέπει να πούμε ότι και σε μία πολύ μεγάλη μερίδα γυναικών, η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου είναι αντιληπτή ως ανούσια. Είτε δεν του δίνουν καθόλου σημασία είτε απλά τους αρέσει να ζουν το παραμύθι. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις κανέναν που θέλει να ζήσει το παραμύθι του. Και έτσι γενικά περνούν τα χρόνια και ως επί το πλείστον κάθε 14 Φεβρουαρίου, ακούμε πόσο αναίσθητοι είναι οι άντρες και πόσο πολύ δεν δίνουν σημασία ή δεν προσπαθούν να δώσουν σε αντίθεση με το ταίρι τους.
Υπάρχουμε λοιπόν και εμείς που λέμε το πολύ απλό. Ο έρωτας είναι θέση. Eίναι συμπαντική επειρία. Αν έχει τύχει κάποιοι και κάποιες να ξεφυλλίσετε την Θεογονία του Ησίοδου με τις κορυφαίες του παραβολές για την δημιουργία του κόσμου, θα παρατηρήσετε κάτι πολύ βασικό και όμορφο για τον έρωτα. Ο Έρωτας εμφανίζεται ως δύο ξεχωριστές θεότητες. Ο πιο γνωστός σε όλους από την μυθολογία, είναι εκείνος που ακολουθεί την Αφροδίτη και σύμφωνα με τον Σιμωνίδη είναι γιος της με τον Άρη. Σε άλλη περίπτωση, αναφέρεται ότι γεννήθηκε μαζί της μέσα από τον αφρό της θάλασσας. Εκτός όμως από αυτόν τον Έρωτα, υπάρχει ένας ακόμη. Λατρευόταν στα Ελευσίνια Μυστήρια ως ο Πρωτόγονος, ο πρώτος που γεννήθηκε από την ιερή πράξη της ένωσης ανάμεσα στο Χάος και τη Γαία. Και η σημασία του είναι τελείως διαφορετική.
Αυτός ο Έρωτας, για τον Ησίοδο αλλά και τους αρχαίους, είναι ένας πιο βαθύς και σημαντικός. Ενσαρκώνει την δύναμη της αγάπης για κάθε τι που δημιουργείται και δίνει ζωή. Είναι η κινητήριος δύναμη για κάθε πράξη καλοσύνης που κάνει ο κάθε θνητός εκεί έξω. Τόσο μεγάλη ήταν η σημασία του προ-Ολύμπιου θεού που αναφέρεται σε κωμωδίες όπως εκείνες του Αριστοφάνη αλλά και σε τραγωδίες. Για τους αρχαίους, ο Έρως αυτός είναι το ιερό φως που υπήρχε από την αρχή του Κόσμου και που ευθύνεται για την ύπαρξη και την τάξη όλων των πραγμάτων που υπάρχουν στις ζωές μας. Είναι καθάριος, είναι άριστος, αυθεντικός και γι’ αυτόν τον λόγο οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως η σύζυγος του είναι η Ψυχή. Το ιδανικό ταίρι για τον Έρωτα, για να μπορούν να αγγίξουν μέχρι και οι θνητοί κάτι πιο θείο και ιερό από αυτό που έχουν στη ζωή τους.
Ο άνθρωπος που αγαπάει και ερωτεύεται, είναι ερωτευμένος κάθε μέρα με μία σειρά από πράγματα που προσδιορίζουν τον χαρακτήρα του. Και είναι αυτός ο χαρακτήρας και αυτή η καλλιέργεια που οδηγεί τους άλλους ανθρώπους πιο κοντά τους, με τις Ψυχές τους να εκπέμπουν αυτό το θείο και ιερό Φως για το οποίο έγραφε ο Ησίοδος χιλιάδες χρόνια πριν. Δεν ξέρω αν όλοι οι άντρες το εξετάζουν τόσο βαθιά, αλλά ο έρωτας θα έπρεπε να γιορτάζει κάθε μέρα. Γιορτάζει όταν χαμογελάς στο ηλιοβασίλεμα και όταν κοιτάζεις τα μάτια του παιδιού σου. Γιορτάζει κάνοντας τα πιο μικρά και απλά πράγματα για τον άνθρωπο σου που τον κάνουν ευτυχισμένο. Είναι γι’ αυτούς και για μύριους ακόμη λόγους που η Αντιγόνη τον περιγράφει ως «ανίκητο στη μάχη» και γι’ αυτούς που αρνούμαστε να του αποδώσουμε μόνο μία ημέρα γιορτής.
Αν το θείο Φως του Έρωτα φώλιαζε καθημερινά στις καρδιές των ανθρώπων, θα μπορούσαμε να πούμε περήφανα ότι περάσαμε από έναν κόσμο όπου αγαπήσαμε το κάθε τι που υπάρχει τριγύρω, επιλέγοντας να ενώσουμε την Ψυχή μας με εκείνα τα φώτα που έγιναν φάροι των επιθυμιών μας. Γι’ αυτόν τον λόγοι οι θεοί του Ολύμπου πίστευαν ότι η μόνη που ξεπερνούσε σε ομορφιά την Αφροδίτη, ήταν η Ψυχή.
Και ο Έρωτας; Κάπου χαμένος είναι με κουρέλια και ψάχνει πλέον το Φως μόνο στις 14 του Φλεβάρη. Ένας ξεπεσμένος παλιός θεός που του δώσαμε μόνο μία ημέρα και τον περιορίσαμε. Τώρα. Που τον έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ.
