Δεν είμαστε όλοι γεννημένοι για να γίνουμε δισεκατομμυριούχοι διοικώντας πολυμετοχικές και εταιρίες-κολοσσούς ή να κατευθύνουμε τις οικονομίες σαν «Θεοί» του διαδικτύου με ένα μόλις tweet. Όπως επίσης δεν ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο για να δηλητηριάσουμε τους γύρω μας με φθόνο, να υπονομεύσουμε τον πετυχημένο επειδή τα καταφέρνει καλύτερα από εμάς ή να «χαράξουμε» τη ζωή ενός συνανθρώπου με μια απάνθρωπη πράξη, απλώς επειδή είναι πιο αδύναμος από εμάς τους ίδιους.
Ακόμα και αν έτσι σου έμαθαν από μικρή ηλικία, είναι καθαρά θέμα βιωμάτων και συνεχούς αγώνα με τον εαυτό σου το πώς θα αντιληφθείς τις καταστάσεις, προς τα πού θα γείρει το ζύγι της κάθε σου πράξης. Το αν έχεις πραγματικά βλέψεις και κομμάτια ανθρωπιάς μέσα σου που ψάχνουν τρόπο να αναδυθούν. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς δικαιολογίες.
Στο πρωτόγνωρο αυτό «γαϊτανάκι» που ζούμε στην Ελλάδα, με καταγγελίες περί σεξουαλικής παρενόχλησης, λεκτικής, σωματικής βίας, παράλογων συμπεριφορών απέναντι σε ανήλικα παιδιά και αισχάτως της παιδεραστίας, κανείς δεν ξέρει ως πότε θα μείνει σηκωμένη η αυλαία της παρενόχλησης και τι άλλα «Mυστικά της Εδέμ» θα αποκαλυφθούν στην καθημερινή αυτή σαπουνόπερα. Ποιοι άσημοι και κυρίως ποιοι διάσημοι, θα βρεθούν στο «μάτι του κυκλώνα».
Σίγουρα κάποιες πράξεις δεν πρέπει να μπαίνουν στην ίδια λογική με κάποιες άλλες -θα ήμασταν τρελοί αν εξισώναμε τον παιδεραστή με τον αθυρόστομο και δίχως «φίλτρα» εργοδότη-, δυστυχώς όμως η βία, με οποιαδήποτε μορφή και αν αυτή εμφανίζεται στη ζωή μας, είτε λεκτική, είτε σεξουαλική, είτε σωματική έχει γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας. Και από τη στιγμή που έχει τεθεί αυτό το θέμα, τότε τα μισά αφεντικά και άλλοι τόσοι εργαζόμενοι θα πρέπει να αρχίσουν να μιλάνε με τους δικηγόρους τους διότι σύντομα θα βρεθούν αντιμέτωποι με καταγγελίες. Μιλώντας με αθλητικούς όρους, τότε οι μισοί προπονητές μπάσκετ θα πρέπει να φοβούνται να φωνάξουν στους παίκτες τους μετά από κάποιο λάθος που έκαναν.
Το πρόβλημα ωστόσο στη χώρα μας είναι ότι πάντα υπεκφεύγουμε και τείνουμε να επιρρίψουμε το βάρος και την ευθύνη των πράξεών μας σε οποιονδήποτε άλλο πέραν του εαυτού μας. Από τη στιγμή που συμβαίνει κάτι άσχημο στη ζωή σου, βασικό μέλημα είναι το πόσο σε έχει στιγματίσει και πώς θα το διαχειριστείς ώστε να αποβάλλεις από μέσα σου κατάλοιπα ή συμπεριφορές που θα κουβαλάς σε κάθε σου βήμα.
Είναι αυτό που λέμε ότι από τον κάθε άνθρωπο έχεις να πάρεις κάτι
Καλώς ή κακώς δεν ταιριάζουμε όλοι με όλους, από τη δουλειά, το στρατό, τις παρέες μέχρι και μέσα στην ίδια μας την οικογένεια. Το θέμα είναι από τον καθένα τι θα κρατήσεις και τι θα διώξεις. Για κάθε τύπο που σου φέρθηκε άσχημα στον εργασιακό σου χώρο, για κάθε «κομπλεξικό» που σου είπε «δεν κάνεις» δεν είναι ποτέ εύκολο να μην αντιδράσεις. Αυτό όμως που μπορείς να κάνεις είναι να επιλέξεις να μην συμπεριφέρεσαι και εσύ σαν και αυτόν. Το ότι είναι από πάνω σου σε κάποια ιεραρχία δεν τον κάνει καλύτερο από εσένα. Το ίδιο συμβαίνει και με τον παράλογο ανώτερο στο στρατό που σου έκανε καψόνια γιατί απλώς δεν γούσταρε το πρόσωπό σου. Είναι ξεκάθαρα επιλογή σου, στο ίδιο σου το χέρι αν θα γίνεις κάτι καλύτερο ή θα αφήσεις να διαιωνιστεί αυτό το «σάπιο» είδος ατόμου που καταστρέφει την ποιότητα των γύρω αλλά και τη δική σου διάθεση.
Αν σε χτυπούσε ο πατέρας σου όταν ήσουν μικρός και τριγυρνούσε με άλλες γυναίκες ενώ ήταν παντρεμένος δεν σημαίνει ότι η δική σου οικογένεια θα έχει την ίδια τύχη. Είναι στη δική σου ευχέρεια να διδαχτείς, να μάθεις από τα λάθη που βίωσες και να διαμορφώσεις τον δικό σου δρόμο. Μην χρησιμοποιείς λανθασμένα κάποιο πρόσχημα ή άλλοθι για να κρύψεις τις ανασφάλειες που δημιουργήθηκαν στην ψυχή σου. Δεν είπαμε ότι είναι εύκολο να ξεπερνάς τις δυσκολίες, ειδικά όταν προέρχονται από στιγμές που χαράχτηκαν για πάντα στο μυαλό σου από μικρή ηλικία και που θα τα κουβαλάς για πάντα μαζί σου. Δεν θα πεις ποτέ μπράβο «στον δάσκαλο που σε χτύπησε», ούτε «στον ανώτερο που σε στρίμωξε» ή «στον ληστή που σε απείλησε για να σου πάρει το πορτοφόλι», αλλά θα είσαι συνένοχος αν επιλέξεις να διαιωνίσεις αυτό το είδος.
«Όποιος είναι καλός στις δικαιολογίες, σπανίως είναι καλός σε κάτι άλλο» έχει πει ο Benjamin Franklin. Στη ζωή δεν υπάρχει το «έτσι έμαθα», το «αλλά», το «αυτός μου το έκανε πρώτος». Αυτά είναι προσχήματα που έχουν ισχύ μονάχα όταν θα κοιταχτείς στον καθρέπτη χωρίς καμία διάθεση πραγματικής αυτοκριτικής. Στον κόσμο μένουν οι πράξεις μας και μας κρίνει ο περίγυρός μας.
Στους γύρω οι δικαιολογίες δεν θα έχουν ποτέ κανένα νόημα και καμία αξία, ακόμα και αν όντως σου έχει συμβεί κάτι που σου έχει αφήσει ένα τεράστιο σημάδι βαθιά στην ψυχή. Στο τέλος πάντα εσύ κρίνεσαι, όχι αυτός που σου έβαλε την ιδέα.
