Η μπόρα ξεκίνησε και εξελίσσεται σε καταιγίδα. Μέσα σε λίγες μέρες είδαμε αρκετούς γνωστούς, επώνυμους αλλά και ανώνυμους να διασύρονται δημοσίως μέσω των καταγγελιών περί σεξουαλικής (και όχι μόνο) παρενόχλησης και όσο περνάνε οι μέρες ο ασκός του Αιόλου δύσκολα θα κλείσει. Σίγουρα η κίνηση της Σοφίας Μπεκατώρου «ταρακούνησε» αρκετό κόσμο, δίνοντας σε πολλούς ανθρώπους «αουτσάιντερ» τη δύναμη να ακουστούν για περίεργα περιστατικά που τους συνέβησαν εξαιτίας διαφόρων «δυναστών» που θεωρούσαν ότι έχουν το απυρόβλητο.
Επειδή στην Ελλάδα ζούμε και ως γνωστόν είμαστε η χώρα με την ασθενέστερη μνήμη, ας ελπίσουμε να έγινε μια καλή αρχή για την εξάλειψη τέτοιων φαινομένων και να μην «θάψουμε» τον brutal χαρακτήρα μας για όσο μας συμφέρει, δηλαδή εμφανίζοντάς τον ξανά μόλις κοπάσει αυτή η κατάσταση. Όπως επίσης οφείλουμε να υπερασπιστούμε την αλήθεια και να μην το ρίξουμε στην υπερβολή.
Στον κόσμο τον οποίο μεγαλώσαμε, η ιστορία των παλιότερων χρόνων μας δίδαξε ότι ο άντρας είχε το πάνω χέρι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Η ίδια ιστορία, απλώς η σύγχρονη μας θυμίζει καθημερινά πως η θέση της γυναίκας δεν είναι στο σπίτι να πλένει τα πιάτα, αλλά να αντιμετωπίζεται επί ίσοις όροις με εκείνη του άντρα. Δεν υπάρχει δυνατό και αδύναμο φύλο πλέον.
Ο Γιώργος Λάγιος θεωρεί πως ο άντρας πλέον είναι το αδύναμο φύλο.
Αυτοί οι διαχωρισμοί λοιπόν, αυτοί που κάποτε είχαν ισχύ φαίνεται πως σε μας τους άντρες έχουν ιδιαίτερα αρνητική επίδραση. Υπάρχει κανένα αγοράκι που δεν τον έδειξαν με το δάχτυλο οι συμμαθητές του όταν άρχισε να κλαίει; Διότι ως γνωστόν οι άντρες δεν κλαίνε, ούτε καν δακρύζουν.
Υπάρχει κανείς άντρας στον κόσμο που δεν αισθάνθηκε ταπεινωμένος όταν τον απάτησε η κοπέλα του, όχι απλώς επειδή ουσιαστικά είδε το δεσμό του να διαλύεται, αλλά γιατί δεν μπόρεσε να αντέξει τον εσωτερικό εγωισμό αλλά και τον φθόνο του «εραστή» που θα κοκορεύεται πίσω από την πλάτη του και θα τον αποκαλεί «κερατά» μαζί με την παρέα του; Γιατί ως γνωστός ένας αυθεντικός άντρας μόνο κερατώνει, δεν τον κερατώνουν ποτέ.
Επομένως ένας άντρας δεν παρενοχλείται σεξουαλικά, μόνο παρενοχλεί;
Προς τα τέλη του 2020 είδαμε τον παγκοσμίου φήμης ηθοποιό, Matthew McConaughey να βγαίνει με μεγάλη άνεση και να μιλάει για τα δύσκολα παιδικά του χρόνια μέχρι να ανέλθει στην κορυφή. Παρά την επιτυχία του δεν δίστασε να μιλήσει στην βιογραφία του με τίτλο «Greenlights» για ένα περιστατικό όταν ήταν 18 ετών και ένας άντρας τον παρενόχλησε σεξουαλικά και στη συνέχεια τον άφησε αναίσθητο όταν αυτός του αρνήθηκε. Όπως επίσης θυμήθηκε ότι στα 15 του χρόνια τον εκβίαζαν για να κάνει σεξ.
«Ήμουν σίγουρος ότι με το προγαμιαίο σεξ θα πήγαινα στην κόλαση. Σήμερα είμαι απλώς βέβαιος ότι δεν ισχύει» είναι τα ανατριχιαστικά λόγια που κοσμούν το συγκεκριμένο κεφάλαιο του βιβλίου του. Η τελευταία του ατάκα θεωρώ πως ήθελε μεγαλύτερο θάρρος να την ξεστομίσει από την πρώτη. Διότι είναι βέβαιο ότι θα είχε πολλούς τύπους έτοιμους με κάποιο αντίλογο τύπου «μας δουλεύεις ρε μεγάλε, να σου ζητάνε να κάνεις σεξ και να μην θέλεις;» και άλλα αντίστοιχα.
Όταν βγήκε η Κατερίνα Παπουτσάκη να σχολιάσει τη συνεργασία της με τον Γιώργο Κιμούλη, είπε στην αρχή «καλώ όσους άντρες και γυναίκες έχουν υποστεί κάποιου είδους παρενόχληση να βγουν να το πουν». Δεν μίλησε μόνο για γυναίκες, μίλησε και για άντρες. Και ένας άντρας δεν παρενοχλείται μόνο από άλλους άντρες αλλά και από γυναίκες. Απλώς όπως μας μάθανε, ένας άντρας είναι πάντα ο brutal της υπόθεσης, είναι πάντα αυτός που έχει τον «τελευταίο» λόγο και είναι αυτός που θα φταίει για όλα. Και είναι εκείνος που θα «πετροβοληθεί» αν γυρίσει και πει πως τον παρενόχλησε άτομο του άλλου φύλου. Δεν είναι έτσι όμως.
Το ότι ένας άντρας εν έτει 2021 δεν αισθάνεται άνετα να μιλήσει για περιπτώσεις που «στριμώχτηκε» ή πιέστηκε να κάνει κάτι που δεν ήθελε, απλά μας δείχνει πως έχουμε πολλά χρόνια ακόμα για να γίνουμε σύγχρονη κοινωνία. Για έναν άντρα η αποκάλυψη μιας τέτοιας αλήθειας ισούται ακόμα ως ένδειξη αδυναμίας, όχι κυρίως από την ευρύτερη κοινωνία των ανδρών, αλλά από τον ίδιο του τον εαυτό. Και είναι και ο λόγος που έμαθε να «θάβει» μέσα του δίχως να θεωρεί αναγκαίο να μιλήσει για αυτά.
Με το πέρασμα των χρόνων τα στερεότυπα «σπάνε» το ένα μετά το άλλο, όχι όμως και οι ίδιοι οι άνθρωποι. Ένας άντρας αν το έχει βάρος στην ψυχή του οφείλει απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό να βγει και να μιλήσει για τέτοιες συμπεριφορές και σκηνικά που του συνέβησαν, δίχως να τα χρησιμοποιήσει ως βιτρίνα για κάποια «αποτυχία του».
«Τα λόγια της αλήθειας είναι απλά» -απλά γαρ εστί της αληθείας έπη- όπως έχει πει ο Αισχύλος. Δεν ήταν ποτέ δύσκολο να εντοπίσεις την αλήθεια. Η πραγματική δυσκολία ήταν να την ακολουθήσεις.
