Τις γυναίκες τις σεβόμαστε και τις τιμάμε. Δεν είναι ούτε κομμάτια κρέας, ούτε «στατιστική απεικόνιση». Ο μαγικός αριθμός του «Μεγάλου Εραστή» προφανώς είναι το 4000. Σαν το «Νόμο 4000» για τους τεντιμπόιδες. Ο μεγάλος ζεν-πρεμιέ Νίκος Ζιάγκος για παράδειγμα, έχει δηλώσει ότι έχει πάει με 3.800 γυναίκες - σύμφωνα με ασφαλείς υπολογισμούς. Είχε πάει με 3.200 μέχρι τα 39 του, αλλά μετά έγινε πιο επιλεκτικός και το ρεκόρ σταμάτησε στις 3.800. Μάλιστα, επειδή του έσκιζαν τα ρούχα οι θαυμάστριες, άρχισε να φοράει δερμάτινα - ευτυχώς που δεν του έσκιζαν και τα δερμάτινα οι λυσσάρες, διότι μετά θα κυκλοφορούσε γυμνός...
Το μαγικό όριο των 4.000 γυναικών, πρώτος το οριοθέτησε ο Γιάννης Σπαλιάρας. Μόνο που στην ουσία «σύρθηκε» σε αυτή τη δήλωση, «αναγκάστηκε» υπό μια έννοια να την κάνει, όπως μας είπε όταν τον συναντήσαμε μαζί με το Νίκο Συρίγο για την «Ανάκριση Τρίτου Βαθμού».
Αλλά ο Λευτέρης Πανταζής, που πρόσφατα μπήκε κι αυτός (κατά δήλωσή του) στο επίλεκτο κλαμπ των σπουδαίων εραστών με 4.000+ γυναίκες στο παλμαρές του, δεν πιέστηκε καθόλου, ούτε σύρθηκε, ούτε αναγκάστηκε. Το έκανε με την καρδιά του. Το απόλαυσε, «όπως το απόλαυσαν κι εκείνες». Κι εκείνος είχε έρθει για Ανάκρθση Τρίτου Βαθμού», αλλά τότε ήταν πιο ταπεινός...
Με όλη μου την αγάπη σε όλους τους μεγάλους εραστές της χώρας και του πλανήτη ολάκερου, δεν είναι καμιά τεράστια μαγκιά να λες με πόσες χιλιάδες γυναίκες έχεις βρεθεί στο κρεβάτι (ή στην τουαλέτα ή στα καμαρίνια ή στο όρθιο, διότι κάποιες δεν προλάβαινες καν να τις πας στο κρεβάτι). Ούτε κομμάτι της στατιστικής υπηρεσίας του Κώστα Γαλάνη είναι, ώστε να τις μετράς και να γίνεται καταγραφή. Έχεις πάει με 500, 2.500, 4.000 γυναίκες; Μπράβο σου, και εις ανώτερα εύχομαι, αλλά αυτό είναι κομμάτι δικό σου, δεν είναι για κοινοποίηση στο facebook για να μαζέψεις likes. Είναι προσωπική υπόθεση, είναι «προσωπική επιτυχία», σεξ-απίλ, πέραση στο αντίθετο φύλο, πείτε το όπως θέλετε, αλλά δεν είναι κάτι προς δημοσιοποίηση. Διότι πολύ απλά οι γυναίκες δεν είναι «κομμάτια κρέας». Και είτε είναι μια γνωριμία της μιας βραδιάς, ένα one - night-stand, είτε σχέση λίγων ημερών, είτε σχέση μεγαλύτερη, αξίζουν το σεβασμό μας και την αγάπη μας. Και σίγουρα όχι να είναι ένα «τρόπαιο» ή ένα νούμερο στη λίστα των κατακτήσεών μας.
Ζούμε - δυστυχώς - σε μια κοινωνία, όπου ο άντρας που έχει πάει «με 4.000 γυναίκες» είναι μάγκας, μπήχτης, πετυχημένος και αξιοζήλευτος, αλλά η γυναίκα που έχει πάει «με 4.000 άντρες» είναι πουτάνα - το «4.000» είναι σχηματικό, βάλτε 50, 100, 200, ό,τι νούμερο θέλετε. Στερεότυπα βγαλμένα από άλλες εποχές, που δυστυχώς διατηρούνται και διαιωνίζονται μέχρι σήμερα - και φοβάμαι και αύριο και μεθαύριο και πάντα. Κάτι που κανονικά αφορά και πρέπει να αφορά μόνο στα δυο «συμβαλλόμενα μέρη», τον άντρα και τη γυναίκα που συνευρίσκονται ερωτικά, γίνεται επίδειξη μαγκιάς και πιστοποίηση επιτυχίας - τουλάχιστον όταν μιλάμε για τον άντρα. Διότι η αντίστοιχη γυναίκα είναι «φτηνή», «νυμφομανής», «εύκολη» και οι ατάκες που την συνοδεύουν ή την κυνηγούν είναι «ποιος να την πάρει στα σοβαρά αυτή που την έχουν περάσει όλοι; Ενώ αυτόν που έχει πάει «με 4.000 γυναίκες» όλες θέλουν να τον παντρευτούν, σωστά; Να γίνουν «η τελευταία του», να «κλείσει σαν εραστής μετά απ' αυτές», να τον κάνουν μονογαμικό...
Μεγάλωσα με το πρότυπο ενός πατέρα οικογενειάρχη, που με έμαθε να σέβομαι, να αγαπώ και να εκτιμώ τις γυναίκες - δεν ξέρω φυσικά τι έκανε και τι δεν έκανε μικρός, με πόσες πήγε και πόσο «γλέντησε» τη ζωή του, αλλά ούτε ποτέ μου «διαφήμισε» τις κατακτήσεις του, ούτε ποτέ μίλησε υποτιμητικά για τις γυναίκες, σαν να είναι «ένα κομμάτι κρέας». Και η ανάμνηση που έχω απ' αυτόν, είναι ότι σεβάστηκε και τίμησε τη μητέρα μου, όπως οφείλουν να κάνουν οι σωστοί άντρες, όπως οφείλουν να κάνουν οι άνθρωποι που φέρνουν παιδιά στον κόσμο και κάποια στιγμή, όταν αυτά μεγαλώνουν, κάθονται και τους λένε δυο πράγματα για τη ζωή. Όχι επειδή «πρέπει» ή «οφείλουν», αλλά επειδή έτσι κάνουν οι πατεράδες με τους γιους τους και αντίστοιχα οι μανάδες με τις κόρες, εκεί γύρω στην εφηβεία.
Δεν ξέρω τι λένε οι πατεράδες στους γιους τους σήμερα - ξέρω απλά τι λέω εγώ στο γιο μου και μέχρι εκεί. Δεν είμαι πολύ αισιόδοξος είναι η αλήθεια, ακούγοντας όλες τις επιτυχίες της εποχής και τα τραπ χιτάκια να μιλάνε για τις γυναίκες σαν να είναι αντικείμενα ή «σκουπίδια», που ο άντρας τις αντιμετωπίζει σαν «μιας χρήσης προϊόντα», τις κουβαλάει δίπλα του για μόστρα, τις επιδεικνύει, τις τραβάει κοντά του επειδή έχει ωραίο αμάξι ή είναι πετυχημένος ή κάνει «καλά ντίλια» και «έχει γκάνια» (Παναγία μου, είναι λες και είμαστε στο Μπρονξ στις αρχές των 90's και θα πεταχτεί από καμία γωνία ο συγχωρεμένος ο Τουπάκ... !) Και δεν μου πέφτει φυσικά και λόγος ούτε τι μουσικές θα ακούνε τα πιτσιρίκια, ούτε αν τους μιλάνε οι γονείς τους, ούτε τι τους λένε - αυτή είναι «ευθύνη» του καθενός που φέρνει στα κόσμο ένα παιδί.
Αλλά τις γυναίκες πρέπει και οφείλουμε να τις αγαπάμε, να τις σεβόμαστε και να τις τιμάμε. Όχι μόνο «τη μάνα μας και την αδελφή μας», όλες. Να μην τις ταπεινώνουμε ούτε να τις ξεφτιλίζουμε για να σπάσουμε πλάκα, να μην τις αντιμετωπίζουμε σαν ένα «κομμάτι κρέας», να μη θεωτούμε «μαγκιά» την πέραση στο αντίθετο φύλο ή τις πολλές κατακτήσεις, αλλά ευλογία. Κάτι όμορφο, που θα μας δώσει τη δυνατότητα να περάσουμε καλά - κι εμείς κι εκείνες, να ανακαλύψουμε συναισθήματα, να κάνουμε καλό σεξ, να νιώσουμε πράγματα πολύ σημαντικότερα από σκορ, ρεκόρ και στατιστικές καταγραφές.
