Περίεργες οι φετινές γιορτές. Εξωπραγματικές και αλλόκοτες σε σημείο που μας έκαναν να αναρωτηθούμε αν παίζουμε σε κάποια post-apocalyptic ταινία. Τραπέζια μέχρι 9 άτομα, λιγοστός κόσμος να πηγαινοέρχεται τις βραδινές ώρες και μόνη εξαίρεση ήταν όλη αυτή η κατάσταση με το click away που ο κόσμος στήθηκε σε ουρές για να παραλάβει αλλά και να κάνει δώρα. Αυτά κάναμε λοιπόν φέτος και μάλλον θα κάνουμε κι άλλα μέχρι να ξεκινήσουν να κυκλοφορούν συστηματικά τα εμβόλια. Όμως από όλη την κλεισούρα της καραντίνας, υπάρχει ένα πράγμα που δεν θα μας λείψει καθόλου. Καθόλου όμως. Η Πρωτοχρονιά στα μπουζούκια.
Αντιλαμβάνομαι ότι κάποια πράγμα είναι γένους ελληνικού. Είναι 100% ελληνικά σε σημείο που ο υπόλοιπος πλανήτης απορεί. Είναι όμως και τόσο γραφικά συνάμα, σε σημείο που καμία άλλη χώρα δεν θα μπορούσε να υιοθετήσει. Εδώ όμως δεν θα σταθώ μόνο στο γραφικό της υπόθεσης – γιατί κάθε χώρα έχει τα δικά της γραφικά σκηνικά και συμπεριφορές. Θα πω όμως γι’ αυτό το παίδεμα. Το άνευ όρων παίδεμα και η κούραση που γινόταν ανέκαθεν αν είχες αποφασίσει μετά την αλλαγή του χρόνου να περάσεις το ξημέρωμα σε μπουζούκια.
Αρχικά για να ξεκαθαρίσουμε, δεν έχουμε κανένα θέμα με τα μπουζούκια. Ο καθένας μπορεί να τη βρίσκει όπως θέλει. Όμως όσον αφορά την Πρωτοχρονιά, δεν συμφωνείτε και εσείς πως είμαστε λίγο υπερβολικοί; Μου θυμίζει εκείνους που την Τσικνοπέμπτη περιμένουν να φάνε γρήγορα και καλά και ποιοτικά. Ε δεν γίνεται. Και το πρόγραμμα στα μπουζούκια μπορεί να είναι κορυφαίο με τοπ ονόματα, αλλά μία φορά ακολούθησα την παρέα στη ζωή μου και απορώ γιατί ο κόσμος ξετρελαίνεται ΕΙΔΙΚΑ εκείνη την συγκεκριμένη μέρα να παιδευτεί τόσο πολύ. Τα έβαλα κάτω να τα ζυγίσω μπας και βγάλω άκρη.
Το οικονομικό δεν το θίγω. Όπως για όλα τα πράγματα στη ζωή, αν είσαι αποφασισμένος να περάσεις καλά, τότε μην γκρινιάζεις για τις τιμές. Θυμάμαι όμως την κίνηση στους δρόμους. Επική κίνηση. Να θες να φτάσεις και να μην φτάνεις. Να φτάνεις και να σε έχει πάρει ο ύπνος. Και μετά πάρκινγκ. Και μετά ο κόσμος να μην τελειώνει. Ποδοπάτημα, χαμός, στρίμωγμα, τραπέζια παντού και κόσμος. Δεν νομίζω πως έχω δει τόσο πολύ κόσμο μαζεμένο σε μέρος. Να αργούν τα πάντα, να φωνάζουν όλοι, να υπάρχουν πιτσιρικάδες εκτός ελέγχου, μεθυσμένοι τύποι που να πέφτουν πάνω στο τραπέζι σου, να υπάρχει κόσμος που αλλού πατάει και αλλού βρίσκεται. Είδα όμως και άλλα πρόσωπα σαν τα δικά μου που απλά αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν τις παρέες τους και ανυπομονούσαν να τελειώσει όλο αυτό.
Για μένα σαν Γιάννης, αυτό το πράγμα -το ξαναλέω την Πρωτοχρονιά και όχι γενικά- ήταν πάντα ένα μαρτύριο. Ένα περιττό μαρτύριο μάλλον, καθότι χίλιες φορές να πήγαινα στα μπουζούκια τέσσερις και πέντε μέρες αργότερα παρά στις 31 του μήνα. Μήπως φέτος να εκτιμήσουμε λίγο το μάζεμα στο σπίτι με την οικογένεια, με το άνοιγμα μίας σαμπάνιας και χαρτάκι; Κάτι παραδοσιακό και όμορφο που θα μας κάνει να θυμηθούμε πως περνούσαμε ωραία και σπίτι μας;
Θα υπάρξει χρόνος για μπουζούκια σίγουρα. Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν, μένουν 100% ελληνικά είτε το θέλουμε είτε όχι.
