Ο ένας κάνει πάρτι εν μέσω πανδημίας και διάφοροι ανεβάζουν φωτογραφίες στα social media για να μας δείξουν πόσο καλά περνάνε οι δικηγόροι όταν μαζεύονται όλοι μαζί. Η άλλη ψάχνει μέσω insta - story κάποια που να φτιάχνει νύχια, για να πάει σπίτι της να της κάνει μανικιούρ - πεντικιούρ. Οι άλλοι, ανεβάζουν φωτογραφίες στο γήπεδο που κανονικά δεν θα έπρεπε να βρίσκονται, για να μας πουν «πόσο σας αυτώνει η ομαδάρα». Και οι παράλλοι, μαζεύονται σε ένα σπίτι και βγάζουν σέλφι γεμάτη λαμπερά χαμόγελα.
Κοινός παρανομαστής όλων αυτών;
Είναι όλα παράνομα βάσει των νέων μέτρων. Θέλετε κι άλλο κοινό στοιχείο; Σε κανένα από τα παραπάνω (απόλυτα πραγματικά) παραδείγματα, δεν πρωταγωνιστούν «οι ασυνείδητοι νέοι, που εκτόξευσαν τα κρούσματα το καλοκαίρι με την απροσεξία τους». Αντιθέτως, ήταν όλοι μεγαλύτερης ηλικίας, επιστήμονες, «επιφανείς άνθρωποι», γνωστοί ή διάσημοι, επαρκώς ενημερωμένοι για τα μέτρα και τους κινδύνους που κρύβουν οι συναθροίσεις και οι άσκοπες μετακινήσεις.
Και προφανώς το πρόβλημα δεν είναι ότι δημοσιοποιούν αυτά που κάνουν σαν να μην τρέχει τίποτα, αλλά ότι τα κάνουν, αδιαφορώντας για το πόσοι και ποιοι τα βλέπουν. Διότι εσύ που είσαι κλεισμένος σπίτι και δεν κουνάς ρούπι, εσύ που θέλεις να δεις την κοπέλα του αλλά δεν μπορείς, εσύ που έχεις κλειστό το εστιατόριό σου ή το μαγαζί με τα ρούχα, εσύ που έχεις ηλικιωμένους γονείς ή παππούδες και γιαγιάδες και προσπαθείς να μην τους στείλεις στον τάφο από μια απερισκεψία, εσύ που για να πας στο περίπτερο πρέπει να στείλεις sms, απορείς - και με το δίκιο σου - τι διάολο κωδικό έστειλε κάποιος για να πάει στο πάρτι ή το γήπεδο ή για να πάει η «νυχού» στο σπίτι της άλλης. Και δεν τον βρίσκεις τον κωδικό, διότι απλά δεν υπάρχει.
Αυτό που υπάρχει, είναι μπόλικη ανοησία και κακομάθεια: «εγώ θα βγω, ο κόσμος να χαλάσει». Κι όχι για να πάω να δω την κοπέλα ή το αγόρι μου, που έχω να δω δυο βδομάδες, αλλά για να βρεθώ σε ένα σπίτι με 5-10 άτομα, που στην πραγματικότητα δεν ξέρω αν προσέχουν και τι μέτρα παίρνουν, για να πιω και να διασκεδάσω, για να ξεχαστώ, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι ρισκάρω να κολλήσω κάποιον ή να κολλήσω από κάποιον και να συμμετέχω κι εγώ σε αυτό το θλιβερό γαϊτανάκι κρουσμάτων και νεκρών που δεν λέει να κοπάσει.
Κι όλα αυτά σε μια περίοδο που ελάχιστοι συνάνθρωποί μας πλέον εξακολουθούν να παραμένουν αρνητές του ιού: οι θάνατοι που καταγράφονται καθημερινά έχουν βουλώσει με τον πιο τραγικό τρόπο τα στόματα των «ψεκασμένων» που έκαναν λόγο για «ψέμματα», «υπερβολές», «φουσκωμένα νούμερα», «ηθοποιούς που παριστάνουν τους πεθαμένους» και «συγγενείς που παίρνουν χρήματα για να βάλουν ως αιτία θανάτου τον κορωνοϊό».
Το ότι γλιτώσαμε βέβαια από τις βλακείες των «ψεκασμένων» συνανθρώπων μας, δεν σημαίνει ότι γλιτώσαμε από τις βλακείες γενικώς, διότι ζούμε σε μια χώρα γεμάτη «κακομαθημένα παιδάκια» τα οποία δεν έχουν καν το άλλοθι της μικρής ηλικίας, αλλά με μεγάλη ευκολία κατακεραυνώνουν σε κάθε ευκαιρία τους πιτσιρικάδες «που φταίνε για την εξάπλωση του ιού». Κι αν αύριο - μεθαύριο αρχίσει ο Εισαγγελέας να κάνει μηνύσεις ή ο Χαρδαλιάς να ρίχνει «τρακοσάρια» και «χιλιάρικα» πρόστιμα σε αυτούς που παρτάρουν και ανεβάζουν στα social φωτογραφίες που δείχνουν πόσο καλά περνάνε, θα κάνουν λόγο για «φασισμό», «Όργουελ» και «Μεγάλο Αδελφό» - άσχετα αν η μόνη γνώση που έχουν για τον «Μεγάλο Αδελφό» είναι ότι θυμούνται τον «Τσάκα» ή έχουν δει την Άννα - Μαρία να τσακώνεται με τη Σοφία στο σπίτι του «Big Brother».
