Κορωνοϊός: Μήπως να μην τα ρίχνουμε όλα στους νέους;

Οι «άμυαλοι» και «απερίσκεπτοι» νέοι, τους οποίους με περισσή ευκολία δείχνουμε με το δάχτυλο ως υπεύθυνους για τη διασπορά του κορωνοϊού, μοιάζουν ο εύκολος στόχος: αυτοί πάνε σε κλαμπς και μπουζούκια. Αυτοί χορεύουν, φλερτάρουν και κάνουν σεξ. Αυτοί συμμετέχουν σε «παράνομα πάρτι». Αυτοί πήγαν διακοπές το καλοκαίρι και ξεσάλωσαν. Αυτοί θέλουν να βρεθούν με τις παρέες τους, να μαζευτούν σε σπίτια φίλων για μπάλες, σουβλάκια και Playstation. Τους κατηγορούμε με άλλα λόγια, διότι κάνουν ή θέλουν να κάνουν τα απολύτως φυσιολογικά. Όλα αυτά που κάναμε ή θέλαμε να κάνουμε κάποτε και εμείς, που είμαστε μεγαλύτεροι σε ηλικία. Πόσο υποκριτικό είναι όλο αυτό;

 

 

 

 

Να καταλάβω τα βέλη που στρέφονται σε αυτούς που δεν σέβονται κανέναν κανόνα, που αδιαφορούν για τον συνάνθρωπο, για τα μέτρα, για τη μάσκα, για τα πάντα. Πόσοι είναι αυτοί; Όλοι; Σε καμία περίπτωση. Αλλά η «μπάλα» τους παίρνει όλους, συλλήβδην: ακούσαμε το απίθανο, ότι για την έξαρση των κρουσμάτων, για την εκτόξευση που σημειώθηκε στα τέλη Οκτωβρίου και τις αρχές Νοεμβρίου, ίσως φταίνε οι νέοι που πήγαν διακοπές τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, διότι - λέει - ήταν απρόσεκτοι. Με άλλα λόγια ο ιός, περίμενε καρτερικά στον οργανισμό τους από τον Αύγουστο να ξεπεταχτεί δυο μήνες μετά και να μολύνει τα πάντα. Σόρι, αλλά δεν στέκει. 

 

Αυτή η ηλικιακή κατηγορία, οι 20ρηδες και 25άρηδες, ακόμα και οι 30ρηδες, είναι σχεδόν «καταραμένοι»: μεγάλωσαν τα προηγούμενα χρόνια σε ένα καθεστώς βαθιάς οικονομικής κρίσης και μνημονίων. Βγήκαν σε μια αγορά εργασίας σχεδόν διαλυμένη, με μισθούς πείνας, με συνθήξες εργασίας που θύμιζαν «Μεσαίωνα» σε αρκετές περιπτώσεις, χωρίς προοπτική, χωρίς ευκαιρίες, χωρίς σημάδια ανάκαμψης. Αυτούς τους ίδιους ανθρώπους, τους βρήκε (όπως και όλους εμάς) μια πρωτοφανής κατάσταση πανδημίας, καραντίνας, lock-down (1 και 2), ακόμα περισσότερων χαμένων θέσεων εργασίας, ακόμα περισσότερων κλειστών επιχειρήσεων, χαμένης τουριστικής σεζόν. Τους βρήκε επιπλέον, πάνω στα καλύτερά τους χρόνια, ένα τεράστιο «ΜΗ»: μη βγεις, μην φλερτάρεις, μην παρτάρεις, μην περάσεις καλά, μην πας βόλτα, μην δεις την κοπέλα σου και το αγόρι σου, μην κάνεις σεξ με κάποια ή κάποιον που γνώρισες στις διακοπές, μη χαλάς λεφτά, μη σκέφτεσαι καν να πας να μείνεις μόνος σου ή να πάρεις αυτοκίνητο γιατί δεν περισσεύουν χρήματα, μη το ένα, μη το άλλο. Πρέπει να είναι κάποιος πολύ δυνατός πνευματικά για να μην τον διαλύσει όλο αυτό. 

 

 

 

 

Από αυτούς τους ανθρώπους όμως, θα ζητήσουμε ή θα απαιτήσουμε ή θα περιμένουμε να ξαναβάλουν τα πάντα στη θέση τους, μόλις περάσει όλο αυτό. Να ξαναστήσουν την οικονομία, να στελεχώσουν τις επιχειρήσεις, να εργαστούν στον τομέα του τουρισμού αλλά και να κάνουν τουρισμό, να είναι τα «λαμπρά μυαλά» που θα μας οδηγήσουν στο αύριο αλλά και τα εργατικά χέρια που θα αναλάβουν δράση. Απ' αυτούς που δεν ζουν αυτά που θα έπρεπε να ζουν στην ηλικία που βρίσκονται, που δεν κάνουν όλα αυτά που θα ήθελαν, που τους κατηγορούμε ή τους «χρεώνουμε» με τα μεγάλα δεινά της εποχής, που τους δείχνουμε με το δάχτυλο και το κουνάμε οργισμένα, αντί να τους αγκαλιάσουμε τρυφερά, να τους ακούσουμε, να τους μιλήσουμε, να προσπαθήσουμε πρώτα εμείς να τους καταλάβουμε και μετά να προσπαθήσουμε να τους κάνουμε να καταλάβουν εκείνοι εμάς. 

 

Άμα μας ρίξουν μια μεγαλοπρεπή μούντζα μόλις περάσει όλο αυτό που ζούμε, θα φταίνε; Δεν θα φταίνε και πολύ. Διότι και αυτοί έχουν το δικαίωμα να ζήσουν, με τον τρόπο που επιθυμούν οι ίδιοι κι όχι όπως επιθυμούμε εμείς (οι μεγαλύτεροι, οι γονείς τους, οι συγγενείς τους, οι καθηγητές τους, οι εργοδότες τους) να ζήσουν. Και να κάνουν τα πράγματα που στερήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια, σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας μας. Διότι αν κάποιοι «φταίνε» για την κοινωνικο-οικονομική κρίση της τελευταίας δεκαετίας, είμαστε εμείς και σίγουρα όχι εκείνοι.