Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά γύρω - τριγύρω μόνο άσχημα, δυσάρεστα και τραγικά πράγματα ακούς καθημερινά. Και δεν μιλάω μόνο για τους ανθρώπους που χάνουν τη ζωή τους λόγω κορωνοϊού, τα κρούσματα και τους διασωληνωμένους, που σου μαυρίζουν την ψυχή. Ούτε μιλάω για όλες τις συμφορές που έχει φέρει η πανδημία και τα δυο lock-down, τα μαγαζιά και τις επιχειρήσεις που κλείνουν, τις χαμένες θέσεις εργασίας, αυτούς που καταστράφηκαν οικονομικά λόγω της κατάστασης. Ούτε για την κατάθλιψη που προκαλεί η κλεισούρα και η αβεβαιότητα, ούτε καν για το πόσο δοκιμάζονται (ξανά) οι ανθρώπινες σχέσεις ανάμεσα στα ανδρόγυνα, τους γονείς με τα παιδιά, τους ανθρώπους που μένουν μαζί πολλές ώρες καθημερινά αλλά και αυτούς που δεν μπορούν πλέον να συναντηθούν λόγω της απαγόρευσης μετακινήσεων - όλα αυτά δυστυχώς, είναι μια θλιβερή πραγματικότητα που την βιώσαμε την άνοιξη και βλέπουμε πλέον τα «νέα επεισόδια του Β' κύκλου».
Δείτε πώς είναι η άδεια Αθήνα:
Μιλάω για τις καθημερινές ιστορίες που ακούς, όποτε μιλάς με συγγενείς, φίλους και γνωστούς: παντού μια απέραντη δυστυχία. Σοβαρά προβλήματα υγείας, άσχετα με τον κορωνοϊό, σε μικρούς και μεγάλους. Τρακαρίσματα. Σπασμένα πόδια και χέρια. Σπίτια που παθαίνουν ζημιές. Κλοπές αυτοκινήτων και μηχανών. Συσκευές που χαλάνε στο σπίτι. Μικρά και μεγάλα πράγματα που πηγαίνουν στραβά σχεδόν σε όλους.
Αναρωτιόμουν τι έχει συμβεί σε αυτό το «μαύρο 2020» κι αν ευθύνεται αυτή η γκαντεμοχρονιά, όπου όλα, παντού, πηγαίνουν κατά διαόλου. Μόνο που η απάντηση τελικά, είναι πιο απλή απ' ό,τι νόμιζα: δεν έχουν αυξηθεί οι κακές ειδήσεις, οι αναποδιές, οι γκαντεμιές, οι «στραβές» - αυτές ήταν πάντα εκεί, πάνω - κάτω στην ίδια συχνότητα και ποσότητα. Απλά, έχουν εξαφανιστεί κυριολεκτικά οι καλές ειδήσεις.
Κάποτε, μιλώντας με συγγενείς, φίλους και γνωστούς, μπορεί να άκουγες για τον θείο που έπαθε έμφραγμα ή τον φίλο που τράκαρε ή τον ξάδελφο που έσπασε το πόδι του. Αλλά παράλληλα θα άκουγες και ωραία, χαρούμενα πράγματα: για ένα ταξίδι που πήγε κάποιος. Για έναν φίλο που παντρεύτηκε, Θα μάθαινες πώς πέρασε ο παλιός σου συμφοιτητής σε ένα πάρτι που πήγε και γνώρισε το κορίτσι των ονείρων του. Κάποιος θα προγραμμάτιζε ένα ταξίδι στο εξωτερικό και άλλος να πάει για σκι με τα πρώτα χιόνια. Η άλλη ψώνισε τα ρούχα που είχε βάλει στο μάτι και οι παλιοί συμμαθητές έκαναν reunion. Μια εκδρομή από δω, ένα μπάτσελορ πάρτι από κει, ένα ξαφνικό «πήρα το αυτοκίνητο και έκανα 300 χιλιόμετρα για να περάσω μαζί της ένα βράδυ».
Πλέον όμως βλέπεις μόνο τέτοιες εικόνες:
Όταν τα καλά νέα εξαφανίζονται, όταν δεν μπορείς να πας πουθενά και να κάνεις το οτιδήποτε, όταν είσαι αναγκασμένος να στείλεις SMS για να πας φαρμακείο ή για να βγάλεις το σκύλο βόλτα, κυριαρχούν τα άσχημα μαντάτα. Κατακλύζουν το timeline του μυαλού σου, σε πνίγουν σαν θηλιά, σε βυθίζουν ακόμα περισσότερα στη μιζέρια και την απόγνωση. Σε κάνουν να πιστεύεις ακόμα περισσότερο στις «μεταφυσικές ιδιότητες του 2020», που «μόνο κακά πράγματα έχει φέρει». Δεν είναι αλήθεια αυτό: έχει φέρει την ίδια ποσότητα δυστυχίας, πίκρας και στενοχώριας με το 2019 ή το 2018. Αλλά δεν έχει φέρει μαζί της αυτή η χρονιά, από την αρχή της σχεδόν, καθόλου ευχάριστες ειδήσεις.
Το 2020, θέλει - δεν θέλει, θα ξεκουμπιστεί σε λίγες εβδομάδες
Στο μυαλό των περισσοτέρων από εμάς, που αναζητούμε μια σανίδα να πιαστούμε, το 2021 θα είναι «σίγουρα μια καλύτερη χρονιά», περισσότερο στη λογική του «τι μπορεί να πάει χειρότερα πια;» Ελπίζω ολόψυχα το 2021 να είναι καλύτερο - κι αυτό θα γίνει μόνο αν είναι πιο «χαρούμενο», μόνο αν μας επιτρέψει και πάλι να ακούμε και να μοιραζόμαστε ωραίες ιστορίες, ευχάριστα νέα και πράγματα που θα μας κάνουν να χαμογελάσουμε ξανά.
Διαφορετικά, φοβάμαι πως θα είναι το 2020 που θα παίζει σε λούπα - κάτι σαν το «Euro 2020», που θα γίνει (αν γίνει) τον Ιούνιο του 2021...
