Για κάθε φορά που κάποιος από εμάς ανατρίχιασε ή χαμογέλασε στο άκουσμα μίας υποψήφιας 007, γεννιούνται οι διαφωνίες ανάμεσα στους φανς. Είναι σωστό να πάρει τα ηνία μία γυναίκα; Είναι λάθος; Θα χάσει ο Bond την δυναμική του ή θα του δώσει αέρα ανανέωσης; Δύο συντάκτες που ο καθένας υποστηρίζει την δική του θέση, αποφάσισαν να το λύσουν εδώ.
Ο Βασίλης Κουρουμιχάκης δεν λέει όχι στη αλλαγή
Όταν ο Timothy Dalton, κάνοντας χρήση της License to Kill, αντιμετώπιζε τον μεγαλύτερο έμπορο ναρκωτικών της Λατινικής Αμερικής είχαμε 1989. Λίγους μόλις μήνες μετά το Τείχος του Βερολίνου γκρεμιζόταν και μαζί με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου πολλοί προέβλεψαν και το τέλος του James Bond. Με την εξάλειψη του κινδύνου της ασταθούς ΕΣΣΔ ο 007 δεν είχε από ποιον να μας προστατεύσει και ξαφνικά βρέθηκε στη θέση των επαγγελμάτων και ειδικοτήτων που χάνονται λόγω της εξέλιξης. Ως Αντιπλοίαρχος του Βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού μάλλον θα ένιωσε σαν τους συναδέλφους του, τους τηλεγραφητές και τους θερμαστές.
Πράγματι ενώ μέχρι τότε έβγαινε κάθε περίπου δύο χρόνια κάναμε μαύρα μάτια και έξι ολόκληρα χρόνια για να δούμε τον Pierce Brosnan στο Golden Eye. Σε αυτή την περίοδο αγρανάπαυσης, οι διαχειριστές του πιο πετυχημένου κινηματογραφικού franchise πήραν ένα ψυχροπολεμικό απολίθωμα και το ρετούσαραν όσο πρέπει για να συνταχθεί με τα 90s. Από ειρωνεία της τύχης ο πιο εκλεπτυσμένος 007 του Brosnan δεν είχε καμία απολύτως σχέση με τον αρχετυπικό και μάλλον τραχύ Connery, καταφέρνοντας να υποδυθεί έναν Bond πολύ πιο κοντά στον λογοτεχνικό ήρωα του Ian Fleming. Παρά τον αρχικό σκεπτικισμό, ο Brosnan επισκίασε όλους τους προηγούμενους ηθοποιούς και έφτασε να συγκρίνεται μόνο με τον ανυπέρβλητο Connery δίνοντας παράταση ζωής στον James Bond.
Με αυτό το παράδειγμα θέλω να δείξω ότι ο Bond, ως κινηματογραφικό προϊόν, είναι περισσότερο η εικόνα που θέλει να έχει διαχρονικά το Ηνωμένο Βασίλειο παρά ένας συγκεκριμένος ήρωάς του. Πολύ πίσω, το 1962 που είδε το κοινό για πρώτη φορά το Dr No, οι Βρετανοί έψαχναν τη θέση τους στον νέο παγκόσμιο χάρτη. Η Βρετανική Αυτοκρατορία δεν υπήρχε πια, οι μυστικές της υπηρεσίες είχαν δεχτεί καίριο πλήγμα από την υπόθεση του Kim Phllby και η σχέση με τις ΗΠΑ γινόταν όλο και πιο ετεροβαρής. Χρειαζόταν μια ένεση εθνικής υπερηφάνειας και αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει με μια σειρά ταινιών για τον Ναύαρχο Νέλσων, ούτε για τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο, χρειαζόταν ένας σύγχρονος ήρωας, ο οποίος θα δίνει σύγχρονες μάχες για τη Βασίλισσα και την Πατρίδα απέναντι σε σύγχρονους εχθρούς.
Η τελευταία φορά που ο κόσμος άλλαξε ραγδαία δεν ήταν την 9η Νοέμβρη του ´89 που έπεσε το Τείχος, γι’αυτό και ο Daniel Craig παρουσίασε έναν εντελώς διαφορετικό Bond από ότι ο Pierce Brosnan. Κι αυτός δέχτηκε τα πυρά των φανατικών οπαδών με αλλεργία στις αλλαγές. Από το χρώμα των μαλλιών του και την απεξάρτηση από φαντεζί gadgets, μέχρι το παρουσιαστικό action hero και τη μονογαμία είδαμε τον Bond του 21ου αιώνα. Σήμερα ζούμε στην εποχή της μεγαλύτερης ορατότητας, οι γυναίκες καταλαμβάνουν όλες τις θέσεις που τους αξίζουν και μέχρι πρότινος τους στερούνταν. Η φυλετική εκπροσώπηση γίνεται όλο και πιο δίκαιη αναλογικά. Συνεπώς αν πιστεύουμε ότι μια έγχρωμη γυναίκα όπως η Lashana Lynch θα σκοτώσει τον 007, μήπως να σκεφτούμε ότι ο Bond θα χάσει οριστικά τη licence to kill αν σταματήσει να προσαρμόζεται στα δεδομένα της εποχής;
Στηρίζει παραδοσιακό James Bond ο Κώστας Χρήστου
Δεν υπήρξα ποτέ στη ζωή μου σεξιστής ή μισογύνης. Ξέρω όμως ότι είναι πολύ εύκολο να αποκτήσεις ρετσινιά με δηλώσεις σαν και τις παρακάτω. Ωστόσο είναι μία καλή ευκαιρία να θέσω με ψυχραιμία το σκεπτισμό μου. Από την προηγούμενη ταινία Bond και έπειτα, έχω ακούσει και έχω διαβάσει πολλές ηλιθιότητες από κόσμο που προσπαθεί να υποστηρίξει ότι μία γυναίκα δεν έχει θέση ως 007. Από το ότι δεν θα έχει φινέτσα, μέχρι ότι...δεν έχει θέση στις μυστικές υπηρεσίες. Δηλώσεις που ακόμη και αν θέλουν να ξεκινήσουν έναν αντίλογο με τις ενστάσεις τους, δεν τα καταφέρνουν γιατί έχουν λανθασμένη βάση.
To πιο πρόσφατο παράδειγμα ήταν με την ηθοποιό Lashana Lynch, που όταν μαθεύτηκε ότι πέρασε δοκιμαστικό για τον ρόλο του 007, έφτασε να δεχτεί απειλές για την ζωή της. Αυτές είναι ακρότητες. Τώρα όσον αφορά τον James Bond, πρέπει να μπουν μερικά πράγματα στη θέση τους. Ο James Bond είναι ένας συγκεκριμένος ήρωας από συγκεκριμένο συγγραφέα που έχει γράψει συγκεκριμένα μυθιστορήματα. Γεννημένος στη Σκωτία, μεγαλωμένος στις μυστικές υπηρεσίες, δημιουργήθηκε μέσα σε ένα ατμοσφαιρικό πέπλο που έπλασε τον άντρα των 50s και που επηρέαζει μέχρι και εμάς τους σύγχρονους. Αυτή είναι μία παρακαταθήκη που δεν πρέπει να χαθεί. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν θα πρέπει να αλλάξει και η φύση του κεντρικού προσώπου. Μπορούν κάλλιστα να φτιάξουν μία νέα ηρωίδα της MI6 που να ξεκινήσει το δικό της saga στις μυστικές υπηρεσίες και, γιατί όχι, να γίνει και πιο πετυχημένη από τον James Bond. Δεν μπορείς όμως να την βαφτίσεις 007. Είναι σαν να πάρεις έναν άντρα και να τον βάλεις να πάρει τις δυνάμεις της Wonder Woman ώστε να είναι πλέον γνωστός ως Wonder Man. Θα είναι ξενέρωτο. Θα είναι κάτι άλλο. Δεν χρειάζεται να προσπαθούμε να ταιριάξουμε τα πόδια σε άλλου μήκους παπούτσια.
Ας φτιάξουμε νέα πράγματα από την αρχή. Υπάρχει άπλετος χώρος για γυναίκες δυναμικές, γυναίκες action heroines, πιο έξυπνες και πιο αποτελεσματικές από τους άντρες, πιο επικίνδυνες και πιο όμορφες. Και έτσι θα έπρεπε να είναι. Όμως ο Bond είναι ο Bond. Eίναι βασισμένος στις εμπειρίες του Ian Fleming μέσα στην MI6 (και από τον υπαρκτό πράκτορα Sidney Reily) και το να αλλάξουμε τελείως το «είναι» του ήρωά του, είναι σαν να αλλάζουμε όλη την κεντρική ιδέα που είχε μέσα στο κεφάλι του. Προσωπικά, θα ήθελα να δω μία νέα ηρωίδα στην MI6. Αλλά θα είναι δηλαδή σεξιστικό και κακό αν την πούμε 008 και όχι 007;
