Όλοι οι άνθρωποι προβληματιζόμαστε και χανόμαστε ανά καιρούς μέσα στον εαυτό μας. Αναζητούμε λύσεις σε αδιέξοδα, προσπαθούμε να προσπεράσουμε «αόρατα» τείχη και αδιέξοδα την ώρα που βαδίζουμε προς το άγνωστο με μοναδικό οδηγό την «λύτρωση» των προβλημάτων ή της ρουτίνας στην οποία ζούμε. Για τους άντρες ειδικά που έχουμε στο αίμα μας την έμφυτη πίεση της επιτυχίας, θα λέγαμε ότι ακόμα και αν δεν το παραδεχόμαστε, έχουμε ανάγκη από πηγές έμπνευσης. Όχι απαραίτητα για να μιμηθούμε άλλους, περισσότερο για να λάβουμε την ενέργεια την οποία δεν βρίσκουμε πουθενά, ή καλύτερα για να δούμε φως μέσα στο ατέρμονο τούνελ που έχει σκεπάσει την καθημερινότητά μας, σαν παρωπίδες αλόγου την ώρα της κούρσας.
Πέρσι τέτοια εποχή διαβάζαμε συνεχώς για τον σπουδαίο Sir Sean Connery, την επιτομή του 007 που αποφάσισε να μεταφέρει τις υπηρεσίες της Αυτού Μεγαλειότητος στον παράδεισο παρέα «με ένα γήπεδο γκολφ», όπως του ευχήθηκε ο Daniel Craig. Έναν άντρα τον οποίο δεν γίνεται να μην θαυμάζεις ακόμα και αν εξωτερικά δεν φαινόταν και ο πιο εύκολος άνθρωπος στον κόσμο, κυρίως για το αρχέτυπο άντρα το οποίο δημιούργησε αλλά και για έναν χαρακτήρα που δεν θα σταματήσει να υπάρχει με το πέρασμα των χρόνων. Δηλαδή τον James Bond.
Ακόμα και αν το τέλος του No Time to Die μας έκανε να αναρωτιόμαστε.
Από υπήκοος, βασιλιάς
Η καριέρα του αξιοζήλευτη, το στυλ και η σιγουριά των ματιών του, το κάτι άλλο. Ένας τύπος που σου δείχνει βέβαιος για τον εαυτό του όσο κανείς, κάτι απλησίαστο στα μάτια των περισσότερων. Σαν να μην δίνει δεκάρα για το τι λέει ο κόσμος παρά μόνο εκείνος. Μια κατηγορία μόνος του. Παρόλα αυτά ακόμα και οι «βασιλείς» -στην περίπτωση του Sir, οι ιππότες- από κάπου ξεκινούν. Άλλοι είναι προικισμένοι από πάντα με όλα τα καλά και τις καταστάσεις, άλλοι απλώς καταφέρνουν από τις «στάχτες» και τις δυσκολίες να ανέλθουν, κάνοντας αργά και σταθερά βήματα προς την καταξίωση και την επιτυχία.
Ο Sean Connery θα έλεγε κανείς πως γεννήθηκε έτοιμος για την επιτυχία, ωστόσο μέχρι να την γνωρίσει πέρασαν αρκετά χρόνια. Αν νόμιζες πως μεγάλωσε σε σπίτι πλουσιοπάροχο με όλες τις ανέσεις, εκείνος ζούσε σε ένα διαμερισματάκι στο Εδιμβούργο με ένα μόνο δωμάτιο. Αν νόμιζες ότι ευχαριστιόταν τα μπάνια του, εκείνος είχε κοινόχρηστη τουαλέτα δίχως μάλιστα ζεστό νερό.
Δεν είχε τη δυνατότητα για μεγάλη ζωή καθώς μεγάλωνε, ειδικά όταν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο στα 13 του χρόνια για να κάνει δουλειές του ποδαριού προκειμένου να επιζήσει. Εν τέλει οι δυσκολίες πάντα δύο δρόμους έχουν. Ή σε καταστρέφουν, ή σε γεμίζουν με αποφασιστικότητα για ένα καλύτερο αύριο.
Στην περίπτωση του Sir Thomas Sean Connery όπως είναι το πλήρες όνομά του, η αποτυχία, οι δυσκολίες και η ατυχία έκαναν αρκετές φορές την εμφάνισή τους, αλλά αντί να μολύνουν την καρδιά του, την έκαναν σκληρή σαν πέτρα.
Κάθε μέρα που εργαζόταν ως γαλατάς, γυάλιζε φέρετρα ή πόζαρε ως Mr. Universe ή body builder ήξερε πως δεν θα ήταν μια αιώνια κατάσταση, αλλά μια στάση υπομονής. Ένα μικρό βήμα πριν από έναν μεγάλο διασκελισμό προς το ένδοξο αύριο. Σαν τα δευτερόλεπτα που κουνάς το χέρι, πριν τη ζαριά πάνω από την τσόχα. Τις στιγμές εκείνες που ελπίζεις για το καλύτερο ακόμα και αν δεν ξέρεις που θα σε βγάλει.
Ακόμα και αν η ζωή στάθηκε σκληρή μαζί του όταν κατατάχθηκε στο Βασιλικό Ναυτικό, όταν ο απολύθηκε μετά από τρία χρόνια θητείας λόγω έλκους στο στομάχι, εκείνος συνέχισε να πιστεύει στον εαυτό του. Το ένιωθε ότι προορίζεται για μεγαλύτερα πράγματα και όπως λέει και η παροιμία: «ο επιμένων νικά».
Κάπου πήρε το μάτι μου ότι προκειμένου να ανέβει στο σανίδι, άφησε στο πλάι μια καριέρα ποδοσφαιριστή και όχι σε κάποια άκυρη ομάδα αλλά τη θρυλική Manchester United του Matt Busby. Μια κίνηση που πολλοί θα κατέκριναν αν σκεφτεί κανείς ότι το έκανε προκειμένου να ασχοληθεί σε μικροδουλειές στο θέατρο. Τελικώς η επιμονή του τον έφερε το 1954 σε ένα μιούζικαλ στο Λονδίνο και από εκεί σε διάφορες παραγωγές.
Άξιος θαυμασμού
Η ζωή του Sean Connery μπορεί να χαρακτηρίζεται από αίγλη, μαγνητισμό, γυναικείο και αντρικό θαυμασμό και άπειρη δόξα, ωστόσο στην αρχή ήταν βουτηγμένη στις δυσκολίες και την αποτυχία. Ένα background που για πολλούς θα αποτελούσε τροχοπέδη, για εκείνον όμως ήταν απλώς μαθήματα προς την καταξίωση. Δυσκολίες που δημιούργησαν αυτή την σπουδαία περσόνα που είχαμε την τύχη να «γνωρίσουμε» μέσω των ρόλων ή των συνεντεύξεων στα 90 χρόνια της ζωής του.
Ο κόσμος θαυμάζει τα πεπραγμένα του, ένας άντρας όμως μπορεί να διδαχτεί από το μονοπάτι του μέχρι την καταξίωση. Ίσως τελικά το μεγαλύτερο κατόρθωμα του James Bond των 60’s να μην είναι η δόξα, το στυλ και ο 007, αλλά η πορεία του μέσα από τις δυσκολίες και ταυτόχρονα η αυταπάρνηση να ξεφύγει από μια «προδιαγεγραμμένη» μοίρα.
Ένας τύπος που αξίζει να θαυμάζεις περισσότερο και από τη μέρα που φόρεσε για πρώτη φορά το σμόκιν της MI6. Ένα παράδειγμα προς μίμηση.
