Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να τελειώνει μία κακή χρονιά και να μην σε πιάνει ήδη ένας πονοκέφαλος για την επόμενη. Και καλώς μας πιάνει, γιατί πρόκειται για την υγεία μας. Την επιβίωση μας. Τον κόσμο μας και εμάς τους ίδιους. Δεν έχουμε μάθει ακόμη να ζούμε με τον κορωνοϊό, αλλά ξέρουμε που πρέπει να επικεντρωθούμε για να τον αντιμετωπίσουμε μέχρι να βγει ένα εμβόλιο. Στη μοναδική πραγματικότητα που θα αλλάξει την καθημερινότητα μέχρι σήμερα όπως την γνωρίζαμε. Την μάσκα.
Μέσα όμως από ένα πλήθος κρουσμάτων, έναν τρομαχτικό αριθμό θανάτων και καταστάσεων που ξεκινάει από καραντίνες στα σπίτια μέχρι τις ΜΕΘ στα νοσοκομεία, δείχνουμε να μην θέλουμε να μάθουμε. Δείχνουμε να κρατάμε ένα χαζό πείσμα, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, απέναντι στο μοναδικό όπλο. Την αυτοπροστασία που σου δίνει η μάσκα. Για τους λαούς της Ασίας δεν είναι κάτι καινούργια. Μπορεί μέχρι τώρα να μην είχαν να κάνουν με κάποιο κορωνοϊό, αλλά με την ατμόσφαιρα, γνωρίζουν όμως τι πάει να πει προληπτική συμπεριφορά. Είναι σαν αυτό που συμβαίνει στην οδήγηση. Όπου έχεις μεν προτεραιότητα στη διασταύρωση, αλλά κόβεις ταχύτητα στο στενό για να προφυλάξεις και τον εαυτό σου και τον άλλο που -ενδεχομένως- να μην σταματήσει στο STOP.
Η παραπάνω νοοτροπία, είναι και αυτή που θα έπρεπε να έχουμε για τη μάσκα. Σε ένα κόσμο με ανθρώπους που πιστεύουν ότι ο ιός δεν υπάρχει και πως οι άνθρωποι που πεθαίνουν είναι «ηθοποιοί», η μάσκα δεν θα πρέπει να μπει στη συνείδηση του κόσμου ως αναγκαίο κακό, αλλά ως επόμενο βήμα της κοινωνίας που ζούμε. Ας το σκεφτούμε λίγο ιστορικά. Ο πλανήτης έχει βιώσει από εξάρσεις βουβωνικής πανώλης και ισπανικής χολέρας μέχρι SARS. Δεν είναι κάτι καινούργιο. Είναι άλλο ένα πολύ άσχημο κομμάτι της ανθρώπινης ιστορίας, που ο άνθρωπος καλείται πάλι να γράψει τον επίλογο. Είτε θα συμμορφωθούμε για να κερδίσουμε ακόμη μία μέρα ενάντια σε αυτή την μάχη, είτε θα αφανιστούμε. Μέχρι αυτή τη στιγμή που διαβάζεις αυτό το κείμενο, δεν υπάρχει κάτι άλλο. Μπορεί να υπάρξει σε ένα μήνα, σε τρεις, σε έξι, σε ένα χρόνο από τώρα, αλλά αυτή τη στιγμή, η μάσκα είναι το μοναδικό πράγμα που τάσσεται με το μέρος μας.
Αφού τελικά όλο αυτό με τον Covid-19 δεν είναι απλά ένα συναχάκι, ένα κρύωμα, μία ακόμη γρίπη και στέλνει τον κόσμο στις ΜΕΘ, ας το δούμε λίγο διαφορετικά. Αντί να προσπαθούμε να το αποφύγουμε, ας προσπαθήσουμε να το προσαρμόσουμε. Δεν θα γίνει αμέσως, σίγουρα, αλλά η προσαρμογή είναι κομμάτι της συνήθειας που χτίζεται. Η ψυχολογία το ονομάζει «φαινόμενο της απλής επαναλαμβανόμενης έκθεσης». Θα πρέπει να γίνει αναγκαίο για την ημέρα. Όπως όταν φεύγεις από το σπίτι και αναρωτιέσαι αν πήρες τα κλειδιά σου και το πορτοφόλι. Αν έχεις το κινητό στην τσέπη και αν έχεις βάλει υπενθύμιση να πάρεις κάποιο χάπι. Και ναι, ας πάρουμε και μάσκες με σχέδια. Με αστεία μηνύματα, με περίεργες εικόνες, με μάσκες στιλάτες. Ας βγάλουμε την «ρετσινιά» που έχει μάσκα ως αξεσουάρ, με όποιο τρόπο μπορούμε. Δεν είναι κακό να ψάχνεις αφορμές για να νιώσεις καλύτερα μεταμορφώνοντας μία κατάσταση. Είναι ένστικτο επιβίωσης. Και ο άνθρωπος ξέρει καλά από αυτά τα ένστικτα.
Ας το δούμε λοιπόν διαφορετικά. Για όλους. Για εκείνους που βγάζουν την μύτη έξω και για τους άλλους που κάνουν ότι χάνουν την μάσκα συνέχεια. Για εκείνους που στέκονται στα ΑΤΜ αγκαλιά και για υπόλοιπους που προσποιούνται πως όλο αυτό δεν υπάρχει. Ας γίνει μία προσπάθεια έτσι το 2021, ασχέτως του τι θα φέρει, να μας φέρει πιο ώριμους σε αυτό που αντιμετωπίζουμε και πιο έτοιμους. Ο καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει, αλλά οι μάχες κερδίζονται με το να σέβεσαι την ακεραιότητα του άλλου. Και την σωματική και την ψυχική. Αν μία μάσκα μας φέρει πιο κοντά στη νοοτροπία και κρατήσει -περιορίσει μάλλον- τον κορωνοϊό, τότε γιατί να μην την δούμε ως κομμάτι της νέας εποχής που έρχεται; Ενδεχομένως να έρθει μία ακόμη νέα στιγμή στην ιατρική, που πράγματα όπως οι κορωνοϊοί να πάψουν γενικά να αποτελούν απειλή. Όμως μέχρι τότε, πρέπει να ζήσουμε ακόμη μία μέρα. Ή και περισσότερες. Ας δεχτούμε πως η μάσκα ήρθε για να μείνει, για να είναι αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Άλλωστε το σενάριο χωρίς μάσκα το είδαμε το καλοκαίρι. Και το πληρώνουμε τώρα.
