Δεν τρώω κρέας. Το ομολογώ. Τρώω ψάρι. Το φωνάζω. Και αυτό μου έχει προκαλέσει πολλά προβλήματα.
Όχι, δεν είμαι προβληματική, με τον τρόπο που το αντιλαμβάνεσαι. Αλλά καταγράφω καθημερινά συμπεριφορές bullying και απόρριψης, συμπεριφορές που ξεπερνούν κάθε προηγούμενο, οι αξίες μου θίγονται και συνειδητοποιώ πως ζω σε έναν κόσμο που αρνείται να αποδεχθεί το διαφορετικό που ταυτόχρονα κάνει καλό στο περιβάλλον εν γένει (OK, αρκεί το παραλήρημα).
Θα σου εξηγήσω, με απλά λόγια, σύντομα και περιεκτικά, τι εννοώ:
Καταρχάς έχω γίνει ο περίγελος του γραφείου. Δηλαδή πρώτη φορά συναντήσατε εσείς pescetarian; ΤΟΣΟ ΣΠΑΝΙΟ; Πού κινείστε τέλος πάντων; Στο εξωτερικό δεν έχετε πάει ποτέ; Εκεί που οι vegans βγάζουν πρωθυπουργό (αν θέλουν). Η κατάσταση, στο μεταξύ, είναι τόσο τραγική που κάθε μεσημέρι το ταπεράκι μου γίνεται θέμα συζήτησης. Χρήστου και Κάβουρας περιμένουν πότε θα ξεκινήσω για την κουζίνα, να έρθουν και να μου κάνουν bullying. «Πάλι αρακά;». Τι έχει, ρε, ο αρακάς; Αρακάς του Θεού είναι!
Μιας και είπαμε του Θεού. Τώρα, όπως καταλαβαίνεις, είναι Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΜΟΥ. Τώρα με θέλουν όλοι για παρέα, τώρα ξαφνικά όλοι με θυμούνται, να πάμε για φαγητό. Ή με θυμούνται χωρίς αναγκαστικά να με θέλουν στην παρέα τους. Αλλά και πάλι η φάση είναι η εξής: «Σοφία, πού θα βρούμε κανένα καλό τσιπουράδικο;»«Στο Βόλο».
Βέβαια, το πιο σπαστικό αυτή την εβδομάδα είναι το εξής: Πας στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς. «Ένα οικολογικό» λες. «Θα αντικαταστήσουμε την τυροσαλάτα, αφού νηστεύετε» μου λέει ο τύπος. ΕΓΩ ΝΗΣΤΕΥΩ ΟΛΟ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΦΙΛΕ ΜΟΥ (*έξαλλη).
Επιπλέον, αυτές τις άγιες μέρες, μεγάλο πλήγμα είναι οι παππούδες/γιαγιάδες κλπ. «Τι εννοείς δεν τρως κρέας;;;» κάθε φορά, πρώτη φορά, η ίδια ερώτηση. Και μετά ξεκινάει το τροπάριο της γιαγιάς: «Φάε λίγο Σοφούλα μου, έκοψες, άσπρο είσαι, άρρωστο πρέπει να ‘σαι, κοίτα κοίτα πόσο αδύνατο είναι Ζωίτσα (=η μάνα). Πες κάτι Παναγιώτη κι εσύ (=ο παππούς)». Στο ριπίτ. Τρεις μέρες. (*βοήθεια).
Καλά, εντάξει, χειρότερο είδος η φυλή σας. Βγαίνεις πρώτο ραντεβού, σε ρωτάει ο άλλος: «Μαγειρεύεις;» (τι καημός κι αυτός να βρείτε νοικοκυρά;). «Ναι, φυσικά, δεν κάνω άλλη δουλειά, εννοείται, καλά πλάκα κάνεις, τρεις φορές τη μέρα, κάθε μέρα, αλλά… δεν τρώω κρέας». Δεύτερο ραντεβού δεν βγαίνεις. Τέτοιοι είστε.
Εν κατακλείδι
Καταδικάζω το bullying του πεσκατεριανισμού από όπου κι αν προέρχεται. Απεταξάμην την κρεατοφαγία.
Το Μεγάλο Σάββατο το βράδυ δεν θα φάω μαγειρίτσα. Θα βγω να πιω ποτά. Γιατί μπορώ.
Την Κυριακή του Πάσχα δεν θα φάω το αρνάκι άσπρο και παχύ (που έπρεπε να είναι της μάνας του καμάρι). Θα φάω πατάτες τηγανητές και καλαμαράκια. Και θα πιω τσίπουρα. Γιατί ξαναμπορώ.
Είμαι pescetarian, είμαι περήφανη, είμαι ελεύθερη.
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΩΝ ΚΡEΑΤΟΦΑΓΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΤΟΥ RATPACK.GR ΜΕ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΒΡΗΚΑΝ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΗΣ ΜΑΥΡΑΝΤΖΑ:
