Αν καταλάβαμε κάτι φέτος, είναι πως το να τα βάζεις με μία πανδημία, δεν σημαίνει μόνο να αντιμετωπίζεις αυτή καθαυτή. Σημαίνει να μπορείς να αντιμετωπίσεις και τον ίδιο σου τον εαυτό, τόσο στα ζητούμενα που πρέπει να πραγματοποιήσεις για να προστατευτείς, όσο και στο κομμάτι του να παραμείνεις υγιής ψυχολογικά και σωματικά. Αν αυτό είναι το ζητούμενο για κάθε μέρα, με την πανδημία του κορωνοϊού το 2020, τα πράγματα έγιναν λίγο πιο ζόρικα. Και ειδικά για τους άντρες.
Γιατί το να είσαι άντρας το 2020, αποδείχτηκε μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που μπήκαμε στη διαδικασία να βιώσουμε, όχι μόνο μέσα από τις καταστάσεις αλλά μέσα και από τις μετρήσεις και τις έρευνες που δημιουργήθηκαν. Γιατί μπορεί να πιστεύουμε στην ισότητα των δύο φύλων, αλλά ξέρουμε καλά μέσα μας, στο πετσί μας, πως αν στερήσεις συγκεκριμένα πράγματα από τον άντρα και να τον κάνεις να αισθανθεί ανήμπορο, μπορείς να τον γονατίσεις. Οι άντρες, παγκοσμίως, είδαν το πορτοφόλι τους να συρρικνώνεται και μαζί με αυτό και τις ευκαιρίες επαγγελματικού προσανατολισμού. Χώρια ότι έρευνες δηλώνουν πως οι άντρες γίνονται πιο δυστυχισμένοι όταν δεν αμείβονται ιδανικά, άλλες μελέτες ανέφεραν πως αυτή η νέα τάξη πραγμάτων και η εναλλαγή ρόλων σε θέσεις εξουσίας στην εργασία, θα αποτελέσει βασικό παράγοντα που θα κάνει τους άντρες να αντιμετωπίζουν συχνότερα συμπτώματα κατάθλιψης.
Αν δεις την μεγαλύτερη εικόνα, θα συνειδητοποιήσεις πως ακόμη και στην Ελλάδα υπάρχει μία κορύφωση της πίεσης που νιώθει ο σύγχρονος άντρας. Η ψυχαναλύτρια Βενετία Γκολφινοπούλου-ΜακΙντάιρ, το ονομάζει ‘‘δυσθυμία’’. «Μιλάμε ουσιαστικά για χρόνια κατάθλιψη που χαρακτηρίζεται από συμπτώματα όπως είναι η χαμηλή αυτοεκτίμηση, η μειωμένη συγκέντρωση και η γενικότερη παύση ενδιαφερόντων του ατόμου. Πολλές φορές, αναλόγως με την περίπτωση, παρουσιάζεται είτε βουλιμία, είτε ανορεξία». Και συνεχίζει. «Οι άντρες και ειδικά οι νέοι άνθρωποι, βρίσκονται σε πίεση τουλάχιστον μία δεκαετία. Είδατε απολύσεις και ανεργία, μέτρα λιτότητας και νόμους υψηλές φορολογίες. Είδατε σπίτια και επιχειρήσεις να κλείνουν, είδατε να μην υπάρχει εξέλιξη. Αυτή η πίεση συσσωρεύτηκε και με την άφιξη του κορωνοϊού, όχι απλά δεν έφυγε αλλά γιγαντώθηκε».
Το παραπάνω δεν είναι και τόσο μακριά από την πραγματικότητα. Το 2018 είχαμε περισσότερες αυτοκτονίες στους άντρες, 3.5 φορές περισσότερο από ότι στις γυναίκες. Το 70% είναι Καυκάσιοι και το αρχέτυπο πρότυπο που τείνει η πλειοψηφία να τηρεί, δηλαδή εκείνο του άντρα που δεν θέλει να ζητήσει ψυχολογική υποστήριξη, όχι μόνο δεν κάνει τα πράγματα καλύτερα αλλά διαιωνίζει το πρόβλημα. Με την κατάσταση να μην καλυτερεύει μέχρι την άφιξη ενός εμβολίου, το μόνο σίγουρο είναι πως η πίεση θα γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη. Εκτός αυτού, υπάρχει και αυτό το μεγάλο «τι θα γίνει μετά;». Δεν είναι ότι θέλουμε να είμαστε απαισιόδοξοι, αλλά θα υπάρξει ένα μέσο χρονικό διάστημα μέχρι να αναπτερωθεί η παγκόσμια οικονομία και μέχρι να μπουν τα πράγματα σε ένα υγιές πλαίσιο. Μιλάμε ωστόσο για μία χώρα, που αντιμετώπιζε δυσκολίες διαχείρισης προ κορωνοϊού.
Το μυστικό είναι σαν άντρες να αντέξουμε. Όσο μπορούμε. Αυτό ωστόσο, δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να ζητήσεις βοήθεια. Η ψυχοθεραπεία άλλωστε, δεν είναι μία ενέργεια την οποία πρέπει κάποιος να κάνει μόνο όταν «νοσεί». Μήπως λοιπόν να το δούμε αλλιώς;
