Δεν είναι όλες οι δουλειές κατάλληλες για δημόσιες σχέσεις. Άλλοι φτάνουν στο γραφείο και από την ώρα που κάθονται στην καρέκλα είναι καρφωμένοι στον υπολογιστή, δεν μιλάνε σε άνθρωπο και περιμένουν να έρθει η ώρα που θα χτυπήσουν την κάρτα της αποχώρησης, άλλοι πάλι δεν νοούνται να περάσει μέρα δίχως να επικοινωνούν ασταμάτητα με τους συνεργάτες τους. Από τον διπλανό, τον διευθυντή μέχρι και τον υπεύθυνο του κυλικείου.
Με τη φόρα που έχει πάρει η ζωή μας, αυτό το οκτάωρο για το οποίο προσληφθήκαμε δεν αρκεί για ολόκληρο το φόρτο εργασίας μας με αποτέλεσμα να κάνουμε την υπερωρία καθημερινή συνήθεια. Σε ελεύθερη μετάφραση περνάς το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας όχι με τα αγαπημένα σου πρόσωπα –γυναίκα, παιδιά, κολλητούς- αλλά με τον συνάδελφο, τον υφιστάμενο και τον προϊστάμενο.
Κάποιοι άνθρωποι δεν γεννήθηκαν για να είναι σε «αθόρυβο» περιβάλλον. Χρειάζονται την καθημερινή τριβή με τους ανθρώπους και αν τους περάσεις σιγαστήρα δεν αποδίδουν όπως και όσο μπορούν. Επιζητούν την κουβέντα, να θέλουν όταν χαμογελάνε στον διπλανό να λαμβάνουν κάτι αντίστοιχο που να τους δίνει ενέργεια και όρεξη σε αυτό που κάνουν.
Τι συμβαίνει όμως εάν αυτή η επικοινωνία στην καθημερινότητα δεν είναι απλώς συναδελφική, αλλά κάτι παραπάνω από «εργασιακή φιλία»;
Τους συναδέλφους δεν τους διαλέγεις, αλλά...
Η δουλειά είναι καθαρή μπίζνα χωρίς συναισθηματισμούς. Έτσι πρέπει να την αντιμετωπίζεις όσο και αν έχεις δεθεί μαζί της. Είναι η σκληρή πραγματικότητα, καθώς η επιτυχία της στην αγορά είναι αυτή που θα εξασφαλίσει κατ’ αρχήν τη βιωσιμότητά της και στη συνέχεια το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος για τον οποίο είσαι σε αυτήν. Επειδή όμως εκτός από εργαζόμενοι, είμαστε και άνθρωποι, εφόσον δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για μια φιλία, μία «επικοινωνία» ή έναν δεσμό με μια συνάδελφο του αντίθετου φύλου, δεν σημαίνει ότι θα την αποφύγουμε επειδή έτσι πρέπει. Επειδή έτσι μας είπαν. Απλά δεν θα προκαλέσουμε.
Σε ένα περιβάλλον για παράδειγμα μεταξύ ανδρών –καλή ώρα όπως στο Ratpack- γεμάτη τύπους που δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα, που εξωτερικεύουν αυτά που σκέφτονται και ασχολούνται, μοιράζονται με τον κόσμο τις ανησυχίες και τα βιώματά τους, αναζητώντας διαρκώς έναν τρόπο να βελτιώσουν τη δουλειά αλλά και τους ίδιους τους τους εαυτούς είναι αναπόφευκτο να εξελιχθεί, αρχικά σε συναδελφική αλληλεγγύη και κατά δεύτερον σε κάτι άλλο ανώτερο, πέρα από τα σύνορα του πληκτρολογίου και του brainstorming. Κατ’ επέκταση σε κάτι έξω από το γραφείο.
Είναι αυτοί οι τύποι που για σένα είναι σαν τα Transformers, ή σαν τον «Λύκο και το Γεράκι». Κάτι παραπάνω από απλοί συνάδελφοι.
Στο γραφείο συνάδελφοι, εκτός αυτού φίλοι
Και αν κάποιοι δεν μπορούν να χωρέσουν στον νου τους το, «πώς γίνεται να πιάσεις φιλίες ή να δημιουργήσεις διαπροσωπικές σχέσεις στο γραφείο» έχω να τους πω ότι προφανώς και γίνεται. Και όχι μόνο γίνεται, αλλά καμιά φορά εξελίσσεται σε κάτι μοναδικό. Πολύ πιο ταιριαστό, πολύ πιο αυθεντικό από όσα έχεις προλάβει να βιώσεις.
Διότι οι πραγματικές αντρικές φιλίες γεννιούνται εκεί που δεν το περιμένεις.
Αυτός που θέλει να είναι σωστός φίλος –ειδικά εντός εργασίας- είναι και εκείνος που θα έχει το θάρρος να πει στον διπλανό του που έχει ξεστρατίσει, που έχει χαλαρώσει, που κάτι δεν κάνει σωστά αυτό το οποίο παρατηρεί, δίχως να αφήνει το πρόβλημα να διαιωνίζεται. Ακόμα και αν μιλάμε για συναδέλφους από την ίδια θέση, προϊστάμενο-υφιστάμενο ή και το αντίθετο. Η δουλειά είναι αυτή που σας ένωσε, το κοινό σας όραμα, η ματιά και η αντίληψη που έχετε για τον κόσμο, οι στόχοι και ο πόνος για αυτό που κάνετε. Το χρωστάς λοιπόν στην εργασία σας και κατ’ επέκταση στον ίδιο σου τον εαυτό, μόλις εντοπίζεις το λάθος να τρέχεις να το διορθώσεις. Να πεις την αλήθεια, ακόμα και αν αυτή «πονάει».
Όσο απλό και αν φαίνεται, πολλές φορές τα λόγια μπορούν να πληγώσουν και μαζί με αυτά να «καταστρέψουν» φιλίες-συνεργασίες. Είναι ένα ρίσκο το οποίο όμως οφείλεις να το πάρεις. Σε ποιον σωστό άνθρωπο δεν αξίζει άλλωστε να περιβάλλεται από συνεργάτες που τον γεμίζουν και έχουν πολλά κοινά ή αλληλοσυμπληρώνονται; Αυτό το αίσθημα, το χαμόγελο που θα δεχτείς από την απλή καλημέρα του διπλανού, στην πλάκα που θα σκαρφιστείτε στον απέναντι, στην ώρα που θα αφιερώσεις για το πρόβλημα του από πίσω σου, ή τα λεπτά που θα μοιραστείς με κάποιον πίνοντας καφέ το πρωί στο κυλικείο δεν είναι ουρανοκατέβατα. Είναι μικρές «πινελιές», σαν λεπτομέρειες που δημιούργησες εσύ με φόντο ένα υγιές περιβάλλον, το οποίο θα σε βοηθήσει να γίνεις αποδοτικός και παράλληλα παραγωγικός.
Είναι οι ίδιες «πινελιές» που θα σε στενοχωρήσουν αν δεν μπορείς να τις βιώνεις πλέον σε καθημερινή βάση. Ακόμα και αυτόν τον καφέ, αυτή την «καλημέρα» με τον τύπο που δεν ξέρεις από άλλο τμήμα, θα την επιθυμήσεις. Πόσο μάλλον με τον τύπο που είχες συνηθίσει να βλέπεις καθημερινά και να μοιράζεστε πλάι πλάι τις στιγμές στο γραφείο.
Διότι «η φιλία –ειδικά αυτή του γραφείου- κρατάει μονάχα μια μέρα. Κάθε μέρα πρέπει να της αλλάζεις βρακί» όπως έχει πει και ο συγγραφέας Μενέλαος Λουντέμης.
