Νομίζω πως όλοι με τις ταβέρνες μεγαλώσαμε. Όταν ήμασταν δηλαδή πιτσιρικάδες στις αρχές των 90s, χωρίς φανταχτερά εστιατόρια, που το fine dining της εποχής ήταν οι μπουφέδες στα κινέζικα εστιατόρια και που, στην πλειοψηφία, ο κόσμος είχε δοκιμάσει το πολύ άλλη μία εθνική κουζίνα. Με την ταβέρνα όμως δεν ίσχυε αυτό. Γιατί η ταβέρνα στην Ελλάδα είναι κουλτούρα. Το ψητοπωλείο, η χασαποταβέρνα, το ψησταριό, το κουτούκι. Και με την μεσογειακή διατροφή να είναι ταμπελοφόρος στο γαστριμαργικό ραντεβού της μέσης ελληνικής εξόδου, δεν έλειπε ποτέ ο μεγάλος πρωταγωνιστής: το κρέας.
Ό,τι και αν ψήφιζες, όποια και αν ήταν η ομάδα σου, όποια μουσική και αν άκουγες, υπήρχαν ανέκαθεν γούστα για τον καθένα. Από σπαλομπριζόλες μέχρι γουρνοπούλες. Πέρα όμως από την επιλογή, θα πούμε και αυτό. Υπήρχε πάντα κάποιος στο τραπέζι που, είτε δεν του άρεσε το κρέας, είτε δήλωνε χορτοφάγος – το ποσοστό των vegans εκείνη την εποχή ήταν σαφώς μικρότερο. Ωστόσο κανείς δεν σε κοίταζε περίεργα. Κανείς δεν σε έλεγε «δολοφόνο ζώων». Δεν ένιωθες ότι κατακρίνεσαι επειδή απλά πήρες τρία κιλά παϊδάκια με την παρέα σου και θέλησες να τα τσακίσεις. Απλά η ζωή συνεχιζόταν. Σίγουρα θα υπήρχαν μεμονωμένα περιστατικά, αλλά δεν επικρατούσε εμφύλιος επειδή κάποιος προτιμούσε το ένα ή το άλλο. Αυτό ωστόσο που με κάνει να απορώ, είναι πως ήρθαν τούμπα τα πράγματα. Για να εξηγηθώ καλύτερα.
Ξαφνικά, μέσα σε λιγότερο από μία δεκαετία, ο μέσος κρεατοφάγος βάλλεται για τις επιλογές του. Όχι, δεν είναι οι vegans πλέον που βρίσκονται στο στόχαστρο. Τα μιάσματα της υπόθεσης είναι οι κρεατοφάγοι, που αν έχουν vegan στην παρέα θα ακούσουν σίγουρα αυτό το λογίδριο-καραμέλα. Τα ίδια και χειρότερα, θα ακούσει και κάποιος που θα ανεβάσει μία φωτογραφία από ένα σουβλατζίδικο. Yπάρχει άνθρωπος που μου έχει βρίσει την οικογένεια, όταν ανέβασα φωτογραφία με το Πασχαλινό αρνί. Δηλαδή, ποια θα είναι η φάση; Θα πρέπει να μας τρομοκρατήσει ο καθένας, επειδή για τους δικούς του λόγους δεν θέλει να φάει κρέας; Ή από την άλλη γιατί ο μέσος άνθρωπος που τρώει μία μπριζόλα δεν μπορεί να θεωρηθεί φιλόζωος; Ανήκουστο! Είμαι 36 χρονών. Έχω 2 γάτες και φροντίζω άλλες τέσσερις. Δεν σνομπάρω τα άλλα ζώα, αλλά προτιμώ τις γάτες από μικρό παιδί. Στην πανηλίθια ατάκα «αν είναι έτσι γιατί δεν τρως και γάτες;», απαντώ πως όχι μόνο δεν το κάνω επειδή από διατροφικής άποψης είναι άχρηστες, αλλά και επειδή ο υψηλός δείκτης νοημοσύνης τους, τις καθιστά καλύτερη παρέα από ένα πρόβατο. Συγνώμη, αλλά είναι έτσι. Ο παππούς μου είχε φάρμα, μεγάλωσα μέσα στα ζώα. Υπάρχουν αυτά που τα μεγαλώνεις για να καταναλωθούν και εκείνα που επειδή έχουν καλύτερη επαφή με τον άνθρωπο, χαιρόμαστε την παρέα τους. Πώς ακριβώς πας να υποστηρίξεις ένα επιχείρημα όταν πας να βγάλεις τον κάθε άνθρωπο δολοφόνο επειδή τρώει κρέας ή όταν κάνεις ντου σε Burger Festivals; Αυτή είναι η ελεύθερη επιλογή; Αυτή είναι η δημοκρατία; Όσοι θέλουν να είναι vegans, καλά κάνουν και είναι. Μαζί τους. Εγώ, μπορώ να είμαι αυτό που θέλω;
Γιατί μπορεί να γελάμε με εκείνους που προτιμούν τις φακές από το κρέας και να τους κοροϊδεύουμε και να σπάμε πλάκα, αλλά ποτέ δεν θα του κάνουμε bullying. Αντιθέτως, είμαστε εμείς που το δεχόμαστε. Κάνε κίνηση να φας παϊδάκια μπροστά σε μία παρέα με vegans. Όχι μόνο δεν θα καταφέρουν να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό, αλλά θα σου φορτώσουν χίλια-δυο κοινωνικά προβλήματα ακόμη. O Nίκος ο Συρίγος το 'χει πει σε κουβέντα με φίλους στο γραφείο. «Ότι δεν αρέσει στους ανθρώπους, του φορτώνουν όλα τα κακά της μοίρας». Ότι δηλαδή άνθρωποι σαν και σένα και μένα που τρώνε κρέας ευθύνονται για την κατάντια της κοινωνίας (σ.σ.: άλλο πάλι και αυτό) και πως κάνεις τον κόσμο χειρότερο. Δεν ξέρω ποιος έχει δίκιο, αλλά δεν θα πίεζα κανέναν και με τραμπουκισμό να αλλάξει οποιαδήποτε άποψη έχει για την ζωή του. Όχι μόνο επειδή δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος, αλλά επειδή δεν θα καταφέρω και τίποτα.
Ας κοιτάζει ο καθένας την δουλειά του. Μακάρι το μοναδικό πρόβλημα και ο μοναδικός διχασμός ανάμεσα μας, να ήταν ποιος προτιμάει τις μπριζόλες. Έχουμε άλλα μίση να λύσουμε. Πιο σοβαρά.
