Είναι στιγμές στην ζωή ενός πιτσιρικά που μένουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό, την ψυχή και την καρδιά των γονιών του. Η πρώτη ημέρα στον παιδικό σταθμό, η πρώτη ημέρα στο νηπιαγωγείο, η πρώτη ημέρα στο Δημοτικό. Για όσους δεν έχουν αξιωθεί να αποκτήσουν το δικό τους παιδί όλα τα παραπάνω (και αυτά που θα ακολουθήσουν) μπορεί να ακούγονται κάπως υπερβολικά, μη αληθινά, επιτηδευμένα. Όμως πιστέψε με, δεν είναι. Είναι 100% πραγματικότητα. Οι υπόλοιποι απλά με νιώθετε.
Η χτεσινή ημέρα ήταν ιδιαίτερη. Μπορεί να μην ήταν όπως εκείνο το πρωινό του 2016 όταν ο μικρός έφευγε για πρώτη φορά από την ασφάλεια του μπαμπά και της μαμάς και έκανε το πρώτο του σόλο βήμα (στον παιδικό σταθμό), αλλά η αγωνία της ημέρας και το καρδιοχτύπι ήταν το ίδιο. Μπορεί και μεγαλύτερο ένεκα των συνθηκών.
Από την μία η μετάβαση σε μια άλλη κοινότητα
Σε νέα δεδομένα. Ένα βήμα πιο κοντά προς την κανονική ζωή. Ο μικρός μεγαλώνει, αποκτά περισσότερα δικαιώματα, διευρύνει τις σκέψεις του και αποκτά και περισσότερες ευθύνες. Γίνεται μέλος του δικού του «μικρόκοσμου». Του «μικρόκοσμου» του νηπιαγωγείου. Και όσο και αν έχεις συνηθίσει κάθε πρωί να τον αφήνεις στις δασκάλες του, να τον αποχωρίζεσαι, τόσο δύσκολο και τόσο περίεργα είναι να το κάνεις αυτή την ημέρα.
Μια μέρα δύσκολη και για άλλους λόγους. Ο κορονοϊός ήρθε στην ζωή μας και απ’ ότι φαίνεται ήρθε για να μείνει. Και για να μας κάνει την ζωή δύσκολη. Αλλά όχι για να μας την τελειώσει. Για να μας δυσκολέψει μέχρι να μπορέσουμε να μάθουμε να ζούμε μαζί του. Και εμείς και τα παιδιά μας. Πάντως δεν είναι βέβαιο πως όσο δυσκολευόμαστε εμείς, δυσκολεύονται και εκείνα. Τουναντίον.
«Μπαμπά τη μάσκα»
Το πρωί της Δευτέρας στο νηπιαγωγείο, όλα τα πιτσιρίκια με τις μάσκες τους στα προσωπάκια τους πήραν την θέση τους, το ένα πίσω από το άλλο για να μπουν στις νέες τους τάξεις, κρατώντας τις αποστάσεις ασφαλείας και να κάνουν τις νέες τους παρέες.
Σε κάποια σχολεία βέβαια δεν ήταν ήσυχα τα πράγματα:
«Μπαμπά την μάσκα» είπε μόλις φτάσαμε (και πάλι καλά γιατί μου το θύμισε). Τα παιδιά προσαρμόζονται πιο εύκολα από εμάς. Είναι πιο δεκτικά. Δεν κάνουν δεύτερες σκέψεις. Η μάσκα κάποια στιγμή θα τους ζορίσει. Σίγουρα. Αλλά θα την βρουν την άκρη τους. Μαζί με τις δασκάλες και τους δασκάλους που είναι δεδομένο πως την πλειοψηφία τους θα δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό για να έχουν οι μικροί μια ακόμα όμορφη χρονιά στο «δεύτερο» σπίτι τους. Άλλωστε όπως με ενημέρωσε η δασκάλα τους έμαθε και το «mask break».
Το πρώτο κουδούνι, λοιπόν, χτύπησε. Και για την προσέλευση και για την αποχώρηση. Και το χαμόγελο ευτυχίας του μικρού την στιγμή που έβγαινε από την τάξη για να γυρίσει σπίτι είναι η απάντηση σε όλα τα προβλήματα.
