Την πρώτη φορά που είχα επαφή με το… Γυμνάσιο, στη μετασχολική ζωή μου, ήταν με την Εύα. Τη μεγάλη. Κι είχε παιχτεί παρεξήγηση. Βλέπεις, τα παιδιά μεγαλώνουν γρήγορα. Και η Εύα ήθελε να είναι μόνη της στον Αγιασμό του Γυμνασίου. Οπότε είχαμε μανούρα με το καλημέρα. Ο κορονοϊός μας έλυσε το πρόβλημα με την Έλενα. Όχι γονιός δεν μπαίνει στο σχολείο αλλά ούτε καν παιδί, αν δεν φοράει μάσκα. Κάπως έτσι αποφύγαμε τη μουρμούρα. Τη δική μου. Δεν είχα επιλογή. Κάθε πρώτη τάξη είναι σημαντική. Και σημαδιακή. Γιατί συνειδητοποιείς ότι μεγαλώνει το παιδί. Μαζί κι εσύ. Με την Έλενα δεν συμβαίνει ακριβώς κάτι τέτοιο. Λόγω χαρακτήρα. Όπως η Εύα… γεννήθηκε μεγάλη, έτσι η Έλενα θα μείνει για πάντα μικρή. Λες κι έχει πέσει όπως ο Οβελίξ στη χύτρα. Του χαβαλέ. Τοξότης γαρ…
Η Έλενα στήνει πλάκες με το παραμικρό. Μόνιμα. Είναι σοβαρή αλλά όχι σοβαροφανής. Το χιούμορ της, θαρρώ πως ήταν, είναι και θα είναι το μεγαλύτερο «πολεμοφόδιο» της… Δεν ήθελε τη μάσκα. Κι αυτό ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα της, όσο πλησίαζε η μέρα να ανοίξουν ξανά τα σχολεία. Ούτε εγώ την ήθελα/θέλω. Με παρηγορεί ότι- όπως λένε οι επιστήμονες- είναι ασπίδα για αυτό το «παλιόπραμα» που έχει χαλάσει την καθημερινότητα μας. Και ότι κάποια στιγμή θα την πετάξουμε… Ίσως γι’αυτό, κόντρα σε αυτά που άκουγα από άλλους γονείς αλλά και στη φύση της (βλ. χαβαλές) η Έλενα δεν μας ζήτησε κάποια ξεχωριστή μάσκα με σχέδια κλπ. Πήρε μια απλή, τη φόρεσε και πήγε σχολείο. Για την ακρίβεια την πήγε η μαμά της. Ήταν ο μόνος όρος που έβαλα. Και ήταν αδιαπραγμάτευτος. Ακούς εκεί… Να πηγαίνεις μόνη σου σχολείο! Τι μόνη σου; Τόσα… μέτρα δρόμος!
Την έπνιξα την επανάσταση με το καλημέρα… Αμ πως. Από του χρόνου, του αντίχρονου… Που θα έχει μεγαλώσει. Τώρα πάει ακόμη… εβδόμη δημοτικού! Έτσι νιώθω. Ότι είναι ακόμη στο δημοτικό. Μικρή. Κι ας έχει γίνει πια ολόκληρο κορίτσι. Κι ας την έβλεπα στη θάλασσα, μέχρι πριν μερικές μέρες, χωρίς να πιστεύω στα μάτια μου… Και η πλάκα είναι πως δεν είχα ακούσει ποτέ από την μάνα μου ή τον πατέρα μου αυτό που λένε συνήθως οι γονείς. Ξέρεις το «για μας θα είσαι πάντα μικρός». Ποτέ. Ίσως γιατί ήμουν ο μεγάλος. Όπως η Εύα. Η Εύα που είναι πια 19. Η Εύα που μας φάνηκε φυσιολογικό να φέρει το αγόρι στο σπίτι. Η Εύα που σπουδάζει, που βγαίνει με τις φίλες της, που πάει μόνη της διακοπές… Όλα αυτά τα «φυσιολογικά», που μου φαίνονται παράταιρα για την Έλενα… Και θα μου φαίνονται για πολλά-πολλά χρόνια ακόμη. Όσα θα πείθω τον εαυτό μου ότι η Έλενα παραμένει μικρή. Μαζί της κι εγώ.
Ίσως γι’αυτό όσο μεγαλώνει εκείνη, εγώ θέλω να… μεγαλώνει μαζί της και το καλοκαίρι. Η εποχή της ανεμελιάς. Των διακοπών… Της θάλασσας. Η εποχή που όταν ακούς «μάσκα» το μυαλό σου πάει στη βουτιά και στα βατραχοπέδιλα, όχι στον κορονοϊό και τον… Χαρδαλιά! Πόσο άδικο για τα παιδιά… Να «αρματώνεσαι» για να πας σχολείο. Να φοβάσαι να αγκαλιάσεις τις φίλες σου (ΦΙΛΕΣ. Τους… άλλους δεν τους αγκαλιάζουμε, είτε με, είτε χωρίς κορονοϊό). Από τον περασμένο Γενάρη, ζούμε περίεργες μέρες. Τις πιο περίεργες που έχουμε ζήσει ως κοινωνία, ως ανθρωπότητα… Και τελικά, τη λύση μάλλον θα τη δώσουν τα παιδιά… Με το γέλιο τους. Αυτό που δεν νικιέται. Αυτό που το βλέπεις, όσες μάσκες και αν φορέσουν… Στα μάτια τους. Άντε, Καλή Σχολική Χρονιά. Λάθος. Καλή Σχολική Εβδομάδα. Στην εποχή του «βλέποντας και κάνοντας» ας αφήσουμε τα μακρινά. Ζήστε την στιγμή. Ακριβώς έτσι. Ζήστε την στιγμή. Κι αφήστε τα παιδιά να ζήσουν τις δικές τους. Χωρίς φόβο…
