Πόσες φορές δεν έχεις αναρωτηθεί αν, με το να καταπιάνεσαι με τόσες πολλές υποθέσεις και τόσες και τόσες ποικίλες ασχολίες, θα καταλήξεις αναίμακτα σ’ ένα χειροπιαστό αποτέλεσμα ή επιθυμητό δρόμο που ίσως σε βγάλει στον δικό σου προσωπικό ασφοδελό λειμώνα;
Ο συγκεκριμένος όμως λειμώνας, προερχόμενος απ’ τον Μέγα Παππού όλων μας τον Όμηρο, δεν μας αποκαλύπτεται πλήρως σχεδόν ποτέ του, μιας κι είναι πολλές οι απόψεις για το εν λόγω μέρος κι όλες είναι ετεροταγείς λόγω ανεπαρκών «ιστορικών» στοιχείων.
Ψυγείο: Το αιώνιο απάγκιο ενός μονήρη βίου
Απ’ την άλλη ο Θεός του Ολύμπου που αποκαλύπτεται πιο συχνά σ’ όλους τους θνητούς στην Ελληνική μυθολογία είναι ο Ερμής, κάτι τ’ οποίο μάλλον πως δεν είναι εντελώς τυχαίο.
Ο άντρας που ταράττεται και ιλιγγιά δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία μετατόπιση του μύθου του Ερμή.
Ο Ερμής είναι εκείνος που υποστηρίζει και προστατεύει τα τυχερά παίγνια, παίγνια τα οποία ένας πολυπράγμων άνθρωπος εξ ανάγκης αποδέχεται διότι η πολυπραγμοσύνη περί τυχερού παιγνίου πρόκειται άλλωστε. Όταν μπροστά στο «επιχειρησιακό» τραπέζι σου υπάρχουν πάνω από δέκα νούμερα ή κάρτες που πρέπει να σκεφτείς και να συνδυάσεις, τότε είσαι και με τη βούλα ένας δεινός παίχτης μίας αόρατης ρουλέτας, ένα φρουτάκιας, ένας καζινάκιας, ένας άνθρωπος που τα πάθη του οδηγούνται από ξαπλωμένα τριάρια με σκολίωση κι από αναποδογυρισμένα παραπληγικά εννιάρια. Φανταστικά και φασματικά όπως είναι, τα νούμερα διεκδικούν επαρκώς κι αβλεπτί την πολύτιμη φαιά σου ουσία.
Εκμέκ Παγωτό: Ο τηλεοπτικός ύμνος για την Ελληνική νευρωτική οικογένεια
Είναι στιγμές που κανείς δεν ξέρει τι θ’ απογίνει και που θα γείρει το κακόμοιρο κεφάλι του τόσο βαρύ που είναι απ’ τις έγνοιες συνδυασμών και τις «εξισώσεις» που πρέπει να λύσει για να υπερπηδήσει αποτρόπαια προβλήματα που εμφανίζονται διαρκώς εμπρός του.
Πόσες φορές δεν έχεις μπει στο πειρασμό να τα βροντήξεις όλα και να καταπιαστείς μόνο μ’ ένα πράγμα για ολόκληρο το βίο σου; Τόσο όμορφος σου φαίνεται σε στιγμές αυτός ο Βασιλέας μονός αριθμός που πλέον έχεις αναπτύξει μία ερωτική σχέση με τα μονά νούμερα για χάρη του ΕΝΟΣ.
Τι είναι όμως εκεί κοντά στο Ένα;
Για να μην υποπέσεις λοιπόν στο ανελέητο κι ανήλιαγο Μηδέν, ενταφιάζεις μέσα σου όσο πιο πολλά νούμερα σ' απομακρύνουν ασφαλώς απ' αυτόν τον οφιοειδή λάκκο του χάους.
Γνωστόν τοις πάσι πως όλοι οι παράφρονες, αποτυχημένοι καλλιτέχνες ή οι αλλοτριωμένοι, παράλογοι επιστήμονες αγάπησαν κάποτε παράφορα τους μονούς αριθμούς.
Αυτό όμως υπεισέρχεται σ’ αντίθεση χθόνια με τις αισθήσεις σου τις πέντε κι αν βάλεις κι εκείνη την έκτη την άμοιρη - που ποτέ της δεν την ανύψωσες στο βάθρο που της άξιζε – η οποία θυμίζει κάτι από φανταξό χωμένο στους φλεγόμενους βάτους του μυαλού σου, καταλήγεις αναγκαστικώς να λογαριάζεις τα νούμερα πάνω στη ρουλέτα σου βγάζοντας τη σούμα:
Αυθαίρετοι: Η ελληνική σειρά που άγγιξε τα όρια του black comedy
Ένας τυφλός μπορεί κάλλιστα να τραγουδήσει ή να ρητορεύσει ή να γίνει ειδικός στη μουσικολογία, γεγονός που μας αφήνει άφωνους, διότι μέσα σε μία αχρηστευμένη αίσθηση, συγκεκριμένα της όρασης, εμπεριέχονται δεκάδες χρηστικές ασχολίες.
Λέγοντας αυτά, γυρνάμε το βλέμμα μας, το οποίο είναι στα όρια της απόσυρσης μετά της τόσης πληροφορίας που δεχόμαστε καθημερινά, κι αγναντεύουμε τον εαυτό μας ξανά προς το ένδον του.
Το κορμί, το ταλαίπωρο κι αγαπημένο αυτό όχημα, παλεύει να συγκροτήσει τις κατάλληλες μυϊκές μάζες του και τις ποιοτικότερες χημικές μαζώξεις που χρειάζονται για ν’ ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του διαβολικού νου, μυαλό απαιτητικό και δύστροπο, σπουδαγμένο συνήθως σ’ άρρωστα «σχολαρχεία» σπηλαιωδών και θολών αναμνήσεων, μεταρσιωμένο σε μία ελάσσων αιώνια μηχανή αναπαραγωγής ιδεών και σ' ένα αντίλυτρο κνούτο της αναμασημένης ανίας που διέπει το σύγχρονο βίο μας.
H Σαββατιάτικη επίσκεψη ενός εργένη στο σουπερμάρκετ είναι ιεροτελεστία
Με λίγα λόγια: Βαριέσαι τόσο πολύ που αν δεν έχεις χίλια πράγματα να κάνεις μέσα στη μέρα σου είσαι διαρκώς στα πρόθυρα μίας αναξιοπαθούσας κατάρρευσης, κυρίως ψυχικής.
Η βδελυρή ανία, η πηχτή βαρεμάρα που μαζεύεται στα βλέμματα ή τα στόματα των συνανθρώπων σου αλλά και στο δικό σου (κυρίως σε στιγμές αδυναμίας λόγω αφόρητης επανάληψης εικόνων κι αισθημάτων) – όταν σπάνια αναζητείς το πρόσωπο σου στον καθρέπτη – σ’ ακουμπάει τόσο επίπονα που αναγκασμένος αναμοχλεύεις διαρκώς νέες εξόδους διαφυγής υπό τη μορφή καινοφανών πνευματικών ή σωματικών αθυρμάτων κι ασχολιών, πράξεων και άθλων που πρέπει να φέρεις σε πέρας μέσα σε σύντομο χρόνο διότι αλλιώς η γη θα καταστραφεί ολοσχερώς, μαζί της κι εσύ.
Και ξαφνικά σκοντάφτεις πάνω σε κάτι που μοιάζει με…πέδιλα είναι αυτά;
«Μην αναχαράσσεις, κατάπιε. Το χέρι σου θα φτάσει μέχρι εκεί που το ίδιο του το μάκρος του επιτρέπει» σου λέει ο άνωθεν Ερμής - μιας και του λέρωσες και το φτερωτό πατούμενο - αραχτός καθώς είναι κάτω από την καρύαν του την αγαπητή, κόντρα των δοξασιών, καπνιζόμενος τα ωραία του μπλε Gauloises εκ Παρισίων κι απολαμβάνοντας τα κάλλη του κενού σύμπαντος.
«Πώς είναι δυνατόν να ‘σαι τόσο ψύχραιμος; Μα τι λέω, είσαι Θεός. Εγώ όμως φοβάμαι πως δεν θα επιτύχω σε τίποτα διότι δίνω τις σάρκες και τα οστά του εαυτού μου σε τόσα πολλά πράγματα, γίνομαι τόσο μικρά κομματάκια που τελικά θα εξαφανιστώ» λέω εγώ, απελπισμένος κάτω από τη σκιά του Θεού των κλεφτών και του εμπορίου.
Νικήτας Σινιόσογλου: Μία συζήτηση με τον συγγραφέα του ανεξερεύνητου άστεως
«Μόνο τούτον το ταξίδιον μετράει. Ο εξαφανισμός είναι το μελλούμενο αλλά και το ζητούμενο» και μ’ ένα θειώδες ΤΣΟΥΠ ο λεπτός φτερωτός θεούλης την κάνει κι εξαφανίζεται, φάντασμα ή όραμα γλυκύ, ότι κι αν ήτανε, το μάθημα του το έδωσε εν ολοκληρία.
Κομματιασμένο το ον από τόσες λεπίδες, στο τέλος εξαφανίζεται κι η ψυχή του αγαλλιά σύγκορμη χωρίς τα ευτελή δεσμά της.
Κοιτάω στο χώμα και βλέπω τώρα τη σκιά μου. Σηκώνω το μπλε μαλακό πακέτο που μ’ ‘άφησε ο θεός πεσκέσι κι ανάβω ένα πάραυτα, σχεδιαζόμενος το επόμενο σατανικό μου άθυρμα με τ’ οποίο θα καταπιαστώ για να ξεγελάσω λίγο ακόμη την ψυχική μου απελπισία ή τελικώς ν' αποκοιμήσω το ασάλευτο θηρίο της ματαιοδοξίας μου.
