Πριν από μερικά χρόνια είχα παρακολουθήσει ένα ντοκιμαντέρ για τις μάχες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ένας Βρετανός υπεραιωνόβιος παππούς που πολέμησε κοντά στο Νεβ-Σαπέλ το 1915, διηγούταν ιστορίες από την μάχη. Μέσα στα δεκάδες συνταρακτικά σχόλια που έκανε μέσα από την συνέντευξη του, αυτό που σε έκανε να σφίγγεις τα δόντια ήταν το ακόλουθο: «Πέθαναν περισσότεροι στον Β’ Παγκόσμιο, αλλά οι θάνατοι των στρατιωτών στον Α’ είναι κάτι που δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο. Και μιλάω για τα χημικά». Χλώριο. Βρομίδιο. Φωσγένιο. Μέχρι και αέρια μουστάρδας. Στρατιώτες που αργοπέθαιναν στα χαρακώματα βγάζοντας φουσκάλες σε όλο το σώμα, με τα πνευμόνια τους να διογκώνονται προσπαθώντας να αποβάλουν τις τοξικές ουσίες. Όσοι γλίτωσαν τον θάνατο, έμειναν είτε τυφλοί, είτε με μόνιμα ψυχολογικά προβλήματα.
Έκτοτε φυσικά, η ανθρωπότητα έχει εξελίξει το κομμάτι των αερίων στο πολεμικό υλικό. Οι νευροτοξίνες για παράδειγμα, δεν προκαλούν μόνο παράλυση, αλλά καταστρέφουν το σώμα κύτταρο προς κύτταρο, σε σημείο που το θύμα φτάνει στο σημείο να παρακαλάει να πεθάνει. Το χτύπημα στο Ίμπλιντ της Συρίας πριν από μερικές μέρες που κόστισε την ζωή σε πάνω από 70 ανθρώπους (σ.σ.: ανάμεσά τους και παιδιά), είναι μία από αυτές τις ιστορίες που ο κόσμος συνηθίζει να διαβάζει, να λέει «ω ρε γαμώτο τι κρίμα» και μετά να κλείνει το παράθυρο της ιστοσελίδας. Το κάναμε άλλωστε εδώ και καιρό, όταν ολόκληρα πλήθη αυτών των ανθρώπων έτρεχαν για να κρυφτούν από οβίδες και σφαίρες.
Ας πρέπει λοιπόν να χρειάζεται να βλέπουμε εικόνες για να καταλάβουμε το μέγεθος ενός ολέθρου, ας κάνουμε εικόνα και το παρακάτω: έναν πατέρα να κουβαλάει τον 10χρονο γιο του αγκαλιά τρέχοντας προς τους δρόμους για να γλιτώσει χωρίς να έχει κάποιο μέρος για να κρυφτεί, την στιγμή που ένας άλλος κοπανιέται στο χώμα επειδή ο δικός του γιος, με τις κόγχες των ματιών έτοιμες να πεταχτούν έξω, βγάζει αφρούς από το στόμα και κάνει σπασμούς λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή. Αυτό όμως δεν είναι κάποια εξαίρεση στην καθημερινότητα της Συρίας. Ναι, είναι τα χημικά, αλλά σίγουρα όχι ο θάνατος. Αν αύριο έπεφτε πυρηνική βόμβα, θα είχαμε ακόμα μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση στα social media και τιτάνια κάλυψη από τα ειδησεογραφικά μέσα.
