Πριν από μερικά εικοσιτετράωρα οι περισσότεροι από εμάς γίναμε (τηλεοπτικοί και διαδικτυακοί) μάρτυρες μιας παρ' ολίγον, τραγωδίας. Ένας πατέρας έπαιζε αμέριμνος με το τετράχρονο κοριτσάκι του μέχρι την στιγμή που (σύμφωνα με τα λεγόμενα των αυτοπτών μαρτύρων) έχασε τον έλεγχο και το φουσκωτό παιχνίδι μέσα στο οποίο ήταν το άτυχο παιδί παρασύρθηκε από τα κύματα και τον ισχυρο άνεμο και το παρέσυρε στα ανοιχτά της θάλασσας στην περιοχή του Αντιρρίου.
Οι άνθρωποι που ήταν παρόντες στο περιστατικό έκαναν λόγο για την αγωνιώδη προσπάθεια του πατέρα να κολυμπήσει και να προλάβει το φουσκωτό αλλά και για τις προσπάθειες που έκαναν οι λουόμενοι για να βρουν μια βάρκα, ένα σκάφος, οτιδήποτε για να συμβάλλουν στην προσπάθεια. Προτού ειδοποιήσουν το λιμενικό και τελικά ένα φέρι μποτ να δώσει την λύση και να επιστρέψει το κοριτσάκι στην αγκαλιά των γονιών του.
Από θαύμα δηλαδή δεν ζήσαμε μια ακόμα τραγωδία. Και το «ακόμα» κρατήστε το για την συνέχεια.
Η (συνήθης) δίκη του διαδικτύου
Η περιπέτεια της μικρής είχε αίσιο τέλος. Μια περιπέτεια που η λογική λέει ότι δεν θα την θυμάται μεγαλώνοντας, μιας και οι μνήμες δεν είναι πολλές σε αυτή την ηλικία, αλλά δεν μπορεί κανείς να πει με σιγουριά ότι δεν θα της έχει μείνει τίποτα στο μυαλό ή την ψυχούλα της. Αντίθετα όμως, με την μικρή η περιπέτεια των γονιών της το πιο πιθανό είναι πως συνεχίζεται και θα συνεχίζεται για όλη τους την ζωή. Και ειδικά του πατέρα. Ενός πατέρα ο οποίος την μία στιγμή έπαιζε με το παιδί του και την άλλη λίγο έλειψε να το χάσει για πάντα κουβαλώντας μέχρι το τέλος την αποκλειστική ευθύνη για την παρ' ολίγον τραγωδία.
Όμως όλοι εμείς δεν γίναμε μάρτυρες μόνο αυτής της περιπέτειας του μικρού παιδιού, αλλά και της διαδικτυακής «δίκης» των γονιών του. Με περισσή ευκολία, χωρίς κανείς να ξέρει το παραμικρό αναφορικά με τις λεπτομέρειες του συμβάντος ο κάθε τυχάρπαστος του internet, οι αυτόκλητοι δικαστές του διαδικτύου φρόντισαν να περάσουν «πριονοκορδέλα» τους γονείς. Να τους χρήσουν ακατάλληλους, ανίκανους και λίγους. Αν έχουν έστω και λίγο μυαλό αυτοί οι δύο γονείς δεν θα πρέπει να δώσουν την παραμικρή σημασία σε όλους εκείνους του ανώνυμους που το παίζουν δικαστές των πάντων. Σε όλους εκείνους οι οποίοι προφανώς δεν έχουν ζωή και θέλουν μέσω της ανωνυμίας τους και πίσω από το πληκτρολόγιο να το παίξουν τιμητές και υπερασπιστές.
Τα βράδια των τύψεων
Οι δύο αυτοί γονείς μέσα σε μια στιγμή έχασαν την ζωή (τους) μέσα από τα χέρια τους. Κυριολεκτικά. Με δική τους ευθύνη. Από δικό τους λάθος. Και από θαύμα σώθηκαν. Και το παιδάκι τους και οι ίδιοι. Όμως η δική τους περιπέτεια δεν έχει τελειώσει. Πόσα και πόσα βράδια θα βλέπουν αυτές τις στιγμές στον ύπνο τους. Πόσα και πόσα βράδια θα πρέπει να έρθουν αντιμέτωποι με τις τύψεις τους. Και τις ίδιες τους τις ενοχές. Και αυτή είναι η πιο σκληρή δίκη και καταδίκη για τους ίδιους. Όλα τα άλλα και όλοι οι άλλοι να πάνε… περίπατο.
Και για να μην παρεξηγούμαστε. Ναι. Τεράστια η ευθύνη του πατέρα. Τεράστιο το λάθος που λίγο έλειψε να είναι μοιραίο. Αλλά πόσοι από εμάς δεν έχουμε κάνει λάθη. Πόσοι γονείς; Μικρότερα ή μεγαλύτερα. Ας κοιτάξουμε πρώτα τα δικά μας λάθη και ας μην ασχολούμαστε με τον άλλων.
Αναφέραμε πιο πάνω πως δεν γίναμε μάρτυρες σε μία «ΑΚΟΜΑ» τραγωδία. Και το «ΑΚΟΜΑ» το γράψαμε γιατί η χώρα μας δυστυχώς, διαχρονικά, είναι στις πρώτες θέσεις πνιγμών μικρών παιδιών κάθε καλοκαίρι που περνάει.
Το παρακάτω γράφημα αποτυπώνει στοιχεία του ΚΕΕΛΠΝΟ σχετικά με τους θανάτους λουομένων στη χώρα μας:
Και αυτό θα είναι κάτι που θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους και να κάνει τον κάθενα από εμάς πιο υπεύθυνο. Τον κάθε γονιό. Και όχι να μην προλαβαίνουμε να κριτικάρουμε, να τσουβαλιάζουμε και να «δικάζουμε» τον πλησίον μας.
Αλλά, δυστυχώς, αυτό μάλλον δεν θα αλλάξει ποτέ από την στιγμή που θα συνεχίζουν να επιβιώνουν τα ανώνυμα τυπάκια του διαδικτύου που το παίζουν δικαστές για να καλύψουν τα δικά τους κενά.
