Πόσο εξαρτημένοι είμαστε από τα μέσα ψηφιακής αποθήκευσης και πόσο ευάλωτοι στην υπολογίσιμη πιθανότητα να μας προδώσουν; Η απάντηση είναι απλή: Πάρα πολύ.
Για δεύτερη φορά μέσα σε ένα χρόνο «χτύπησε» η κάρτα μνήμης του κινητού μου και κινδύνεψα να χάσω υλικό για τη δουλειά μου όπως και προσωπικές στιγμές από ταξίδια, διακοπές, εξόδους κ.α. Την πρώτη φορά είχα συνδέσει το κινητό μου στο laptop με το δικό του καλώδιο USB για να αντιγράψω ορισμένα πράγματα. Μια «Επιχείρηση» ρουτίνας που έχω κάνει εκατοντάδες φορές. Αυτή τη φορά όμως κάτι έμελλε να πάει στραβά και τα Windows μου πέταξαν το μήνυμα «catastrophic failure» (για τους δύσπιστους παραθέτω screenshot) και όχι μόνο το copy-paste δεν ολοκληρώθηκε αλλά χρειάστηκε restart σε υπολογιστή και κινητό για να ξαναλειτουργήσουν κανονικά.
Αυτό δεν έγινε μέσα στο 2020 αλλά το μήνυμα ήταν προφητικό για το φετινό «αποκαλυπτικό», όπως αποδεικνύεται, έτος. Προφανώς η επαφή του κινητού με το laptop δεν πήγε πολύ καλά. Δεν πτοήθηκα. Ξανασύνδεσα το κινητό σε άλλη θύρα καλού-κακού και αφού τσέκαρα ότι όλα ήταν εντάξει, επανέλαβα την αντιγραφή. Τζίφος ξανά. Τα αρχεία μου και δη οι φωτογραφίες στην SD των αρκετών τελευταίων μηνών και των τελευταίων διακοπών μου δεν ήταν πουθενά. Δεν τις αποθηκεύω στο cloud (δεν το εμπιστεύομαι 100% για να βάλω την επιλογή να συμβαίνει αυτόματα), ούτε είχα κρατήσει κάποιο αντίγραφο ασφαλείας.
Κάποιοι μπορεί να βλέπετε την αντίδραση μου υπερβολική, ακόμη και ως ένα first world problem τη στιγμή που η ζωή μας έχει μετατραπεί σε ταινία καταστροφής, ενώ ελλοχεύει και μία οικονομική κρίση που μπορεί να θυμίσει 2008. Παρ’ όλα αυτά με έλουσε κρύος ιδρώτας και δυστυχώς επιβεβαιώθηκα. Οι φωτογραφίες που ήθελα να έχω δεν βρίσκονταν πλέον πουθενά.
Κάπου εδώ λοιπόν θα παραθέσω τη θεωρία μου
Ακόμα και στην ψηφιακή εποχή καλό είναι να τυπώνουμε μερικές από τις εκατοντάδες φωτογραφίες που βγάζουμε. Γίνεται με χαμηλό κόστος και τουλάχιστον έτσι διασώζονται σε φυσική μορφή όπως τον παλιό καλό καιρό. Ψάχνοντας στο σπίτι μες την καραντίνα βρήκα κάποιες 80s και 90s φωτογραφίες του πατέρα μου σε άψογη κατάσταση και ομολογώ να πω ότι μια «θλίψη» την έπαθα. Η μόνη δε φωτογραφία που σώζεται από τη μία από τις δύο πενταήμερες στο Λύκειο είναι αυτή με την παρέα που τραβήξαμε με κάμερα μίας χρήσεως αγορασμένη από περίπτερο.
Συνέχισα να σκέφτομαι αν υπάρχει τρόπος να βρω τις φωτογραφίες και τα υπόλοιπα αρχεία μου και αφού ηρέμησα από πάνω μου άναψε το λαμπάκι του δικού μου «Εύρηκα» που έγινε ύστερα από ένα freddo μέτριο. Λογισμικό ανάκτησης. Έβγαλα την SD από το κινητό και τη συνέδεσα ξανά μέσω card reader στο laptop. Το λογισμικό μου επέτρεπε να ανακτήσω έως 2 GB αφού για περισσότερο έπρεπε να πληρώσω γύρω στα 30 δολάρια (δεν θα κάνω διαφήμιση αλλά με ένα googlaρισμα μπορείτε να βρείτε αρκετά τέτοιου είδους προγράμματα και μάλιστα δωρεάν).
Η εμπειρία δεν ήταν ακριβώς ευχάριστη και πολλές φορές έκανα preview και save μία-μία τις φωτογραφίες. Τουλάχιστον γέμισα ξανά το μυαλό μου με στιγμιότυπα και ωραίες στιγμές από το «ανέμελο» με τα σημερινά δεδομένα καλοκαίρι του 2019 και το τελευταίο ταξίδι μου στο εξωτερικό όπου ήδη είχε αρχίσει να χτυπάει το καμπανάκι του Covid.
Φυσικά και δεν ήταν όλες οι φωτογραφίες και οι καταχωρίσεις διαθέσιμες προς ανάκτηση, οπότε ένα tip που σας δίνω είναι εάν σας συμβεί σταματήστε αμέσως να χρησιμοποιείτε αυτή την κάρτα μνήμης γιατί οι νέες καταχωρίσεις περίπου γράφονται από πάνω. Δεν λέω, μπορείτε να απευθυνθείτε σε κάποιο κατάστημα τεχνολογίας ή φωτογραφίας, ενώ σε περιπτώσεις ιών που διαγράφουν αρχεία πολίτες έχουν πάει ακόμα και στη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, αλλά πιστεύω ότι έχει πιο σοβαρές δουλειές και δεν περιμένει κόσμο που απλώς διέγραψε τα αρχεία του.
Το φαινόμενο επαναλήφθηκε πριν από μερικές μέρες.
Αυτή τη φορά η micro sd κάρτα «χτύπησε» λόγω υψηλής θερμοκρασίας (προσοχή σε ζέστη, κινητό και gps) και είχα πάλι απώλειες. Ήμουν πιο ψύχραιμος από την πρώτη φορά αλλά είχα 50 περίπου φωτογραφίες που χρειαζόμουν για ένα longread ρεπορτάζ κι έπρεπε οπωσδήποτε να ανακτήσω για να γλιτώσω μια μέρα από τη ζωή μου και οδήγηση 100 χιλιομέτρων. Ευτυχώς τα κατάφερα. Η κάρτα δεν διασώθηκε και παρά την εγγύηση που έχει αποφάσισα να πάρω καινούρια δεν μπορούσα να περιμένω 15 μέρες για να ελεγχθεί και να αντικατασταθεί από το ηλεκτρονικό κατάστημα όπου την αγόρασα.
Τελικά έσωσα περίπου το 70% των περιεχομένων της κάρτας και τις δύο φορές. Ίσως μπορούσα και περισσότερα αλλά δεν άξιζαν κι όλες οι φωτογραφίες τον κόπο.
Τι μου έμεινε τελικά; Ότι το copy-paste σε πολλά μέσα (π.χ. Εξωτερικό σκληρό, στικάκι, cloud) δεν κάνει κακό κι ότι η δυνατότητα να ανακτηθεί σβησμένο υλικό πρέπει ίσως να μας κάνει πιο καχύποπτους σε διάφορες περιπτώσεις από προσωπικές στιγμές έως καταγραφές ιδιωτικών συνομιλιών κτλ που καλό είναι να μη γίνονται. Έτσι, το καλύτερο αποθηκευτικό μέσο παραμένει η ίδια μας η μνήμη που αποθηκεύει πράγματα με πιο σύνθετους τρόπους από το 1-0-1-0 και βάσει μελετών τείνει να σβήνει τα άσχημα και να κρατάει τις καλύτερες αναμνήσεις μετά την παρέλευση ετών και δεκαετιών. Κι αν ποτέ σας συμβεί πρόβλημα με σκληρό, κάρτα ή κάτι παρόμοιο, ψυχραιμία κυριολεκτικά δεν χάθηκε κι ο ψηφιακός σας κόσμος.
