ΟΚ, δεν ανακαλύψαμε την Αμερική, αλλά όπως και να το κάνουμε είναι κάποια πράγματα τα οποία τα συνηθίζεις και όσο σάπια και αν είναι τα δέχεσαι και μαθαίνεις να παίζεις με τους κανόνες τους. Και αυτό είναι το επικίνδυνο. Η αποδοχή. Το να κάνεις κάτι που ξέρεις ότι είναι λάθος. Ότι δεν πρέπει να το κάνεις, αλλά εσύ εκεί. Κολλημένος.
Αν σε έχουν απαγάγει και έχεις χάσει την επαφή σου με τον χρόνο, μπορείς εύκολα να καταλάβεις αν είναι καλοκαίρι ρίχνοντας μια ματιά στο πρόγραμμα της τηλεόρασης.
Κάθε καλοκαίρι η ίδια ιστορία. Σειρές βγαλμένες από το χρονοντούλαπο των καναλιών που θα παίξουν ξανά και ξανά και θα μας ταξιδέψουν στον χρόνο. Αυτό όμως ισχύει τις τρεις-τέσσερις πρώτες φορές που συνέβη. Πλέον έχουμε φτάσει να βλέπουμε για 20ή και 25η φορά σειρές σε επανάληψη. Και μάλιστα σειρές που μας βγάζουν από τα ρούχα μας. Ονόματα δεν λέμε, παραγωγές δεν θίγουμε (τουλάχιστον ανακαλύπτουμε και ορισμένες που δεν θυμόμασταν ότι υπάρχουν).
Για παράδειγμα
Όταν βλέπεις αυτό το κίτρινο ταξί να σταματάει κάπου πίσω από το Hilton και να βγαίνει η συμπαθέστατη πρωταγωνίστρια του ελληνικού κινηματογράφου, παλεύοντας με δυο τρεις ακόμα επιβάτες, ή όταν βλέπεις αυτό το νεοκλασικό στο Μαρούσι καταλαβαίνεις ότι έπιασαν οι πρώτες ζέστες. Όταν ακούς ατάκες του στυλ «Είναι εθνικό, δεν είναι λαϊκό», ε τότε δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Με ένα στόμα μια φωνή θα πεις:
«Ε, όχι άλλο κυρία Θάλεια. Έλεος», αλλά, έλα που δεν φτάνει. Κάτι σε τρώει μέσα σου και κάθεσαι αποχαυνωμένος μπροστά στην τηλεόραση και παρακολουθείς αυτές τις σειρές σαν να μην υπάρχει αύριο. Σαν να μην τις έχεις ξαναδεί ποτέ. Και όχι μόνο τις έχεις ξαναδεί, αλλά τις υποδύεσαι μόνος σου κιόλας. Κάνοντας δύο και τρεις ρόλους, μιας και γνωρίζεις το σενάριο και τις στιχομυθίες απ' έξω και ανακατωτά.
Το δικό μας μερίδιο ευθύνης
Οπότε στο σημείο αυτό να αποδώσουμε και στον εαυτό μας το μερίδιο της ευθύνης γι΄αυτό που περνάμε κάθε καλοκαίρι. Γιατί όταν βλέπουμε σαν τρελοί αυτές τις επαναλήψεις και τα «μηχανάκια της AGB» χτυπάνε κόκκινο τότε καλά κάνουν και μας ταράζουν στην επανάληψη. Αν εμείς οι ίδιοι σαν τηλεθεατές, σαν πελάτες (όπως θέλετε πείτε το) δείχναμε την ενόχλησή μας, ή και την διάθεσή μας να δούμε, να ψάξουμε, να αναζητήσουμε κάτι διαφορετικό, τότε ίσως τα κανάλια να μας το προσέφεραν.
Η ζωή μας (όχι μια βόλτα, αλλά) ένα zapping. Αλλά μέχρι να γίνει κάτι τέτοιο, κάθε καλοκαίρι θα μαζευόμαστε εμείς κι εμείς στο ρετιρέ μας, με τον Κωνσταντίνο και την Ελένη για να ακούμε δέκα λεπτά κήρυγμα, πίνοντας τον καφέ μας και αναζητώντας την τηλεοπτική μας χαρά.
