Όταν ακούς την είδηση ότι ένας 45χρονος μπούκαρε με τσεκούρι στην εφορία και επιτέθηκε στους υπαλλήλους, σοκάρεσαι. Όταν βλέπεις το βίντεο αυτής της επίθεσης, μένεις «παγωτό». Η δύναμη της εικόνας. Αυτή που σου δίνει να καταλάβεις ακριβώς τη διαφορά της θεωρίας από την πράξη. Όποιος πει ότι δεν έχει σκεφτεί/πει ποτέ «να μπουκάρω με ένα τσεκούρι/όπλο κοκ μέσα στην ΔΟΥ/ΙΚΑ κοκ να σου πω μετά τι θα γίνει…» είναι ψεύτης. Βλέπεις το τέρας που λέγεται Κράτος όταν σε βάλει απέναντι, είναι το ίδιο αμείλικτο με τον ψυχάκια που μπήκε στην εφορία και τραυμάτισε τους ανθρώπους. Με περίσσια ψυχραιμία μάλιστα. Και άλλη τόση σκληρότητα. Η εικόνα της γυναίκας που έχει πέσει κάτω και ο τύπος συνεχίζει να την κοπανάει με το τσεκούρι είναι βγαλμένη από ταινίες τρόμου. Αλλά είναι η πραγματικότητα στην Ελλάδα του 2020 μ.Χ. Τη χώρα που η θεωρία από την πράξη, η σκέψη από την εκτέλεση, έχει ελάχιστη απόσταση. Εξαρτάται από την τρέλα που κουβαλάει ο καθένας. Και αυτός που μπήκε στην εφορία της Κοζάνης, μάλλον κουβαλάει αρκετή…
Συμπέρασμα ένα: Όλοι ήξεραν, κανένας δεν μιλούσε
Οι κοινωνίες στην επαρχία είναι κλειστές. Ο κόσμος γνωρίζεται πολύ καλά μεταξύ του. Αλλά δεν μιλάει. Βλέπει, ξέρει, γνωρίζει αλλά δεν μιλάει. Κάπως έτσι έχουν κουκουλωθεί τα μεγαλύτερα δράματα. Κάπως έτσι δεν έχουν αποφευχθεί τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, όλοι ήξεραν ότι ο «Κόναν της Κοζάνης» ήταν ψυχάκιας. Αλλά ουδείς μπήκε στη διαδικασία, να τον βοηθήσει. Μαζί και την κοινωνία. Ήταν ο «τρελός του χωριού». Και στην επαρχία οι τρελοί – συνήθως- δεν περνάνε καλά. Τους έχουν για… παιχνίδι οι ντόπιοι. Μέχρι να τους γυρίσει η βίδα, να πάρουν ένα τσεκούρι και να μπουκάρουν στην εφορία. Ενδεχομένως ως δική τους σκέψη αλλά επειδή το άκουσαν από κάποιον άλλο και το βρήκαν «καλή ιδέα». Τόσο «καλή» που όταν τον έπιασαν οι αστυνομικοί τους είπε «σας άρεσε τώρα;». Αν κάποιος, ένας έστω, μίλαγε πρώτα στην οικογένεια του 45άχρονου και εν συνεχεία σε κάποιον ειδικό/αρμόδιο ίσως να είχαμε αποφύγει την τραγωδία. Αλλά είπαμε, στην επαρχία ξέρεις πολλά και λες λίγα. Μπορεί και τίποτα. Μέχρι να γίνει το κακό.
Συμπέρασμα δεύτερο: Ζούμε στην εποχή «η μάνα του φευγάτου…»
Βλέποντας το βίντεο της επίθεσης, μετά την κυνικότητα του τύπου, αντιλαμβάνεσαι και το πόσο φοβισμένοι είμαστε. Ζούμε στην εποχή «η μάνα του φευγάτου δεν έκλαψε ποτέ». Πες μου ότι δεν στο έχουν πει ως συμβουλή… Μέχρι να κατέβει ο διευθυντής της εφορίας, βλέπεις κόσμο και κοσμάκη, να τρέχει προς την έξοδο. Γυναίκες και άντρες. Κανείς δεν στέκεται να βοηθήσει τα θύματα. Όπου φύγει γλιτώσει. Προσέξτε: δεν μπορείς να κατηγορήσεις κανέναν ότι φοβάται. Αναρωτιέσαι όμως που πηγαίνει μια τόσο φοβισμένη κοινωνία; Μια κοινωνία που το βάζει στα πόδια, απέναντι στον ψυχάκια. Μια κοινωνία που δείχνει μάλλον ανήμπορη να αντιμετωπίσει την απειλή. Μια κοινωνία που καθημερινά «βομβαρδίζεται» από φόβο. Από τον κορονοϊό μέχρι την… εφορία. Κι είπαμε, η γραμμή για να γίνει το πρόβατο «λύκος» και να αρχίσει να τρώει τα άλλα πρόβατα είναι πολύ λεπτή. Γιατί και οι υπάλληλοι της εφορίας «πρόβατα» είναι…
Συμπέρασμα τρίτο: Ο πραγματικός Σούπερμαν δεν φοράει μπέρτα…
Έχουμε και καλά νέα. Αλλά είναι λίγα. Ένα. Ο διευθυντής της εφορίας. Αυτός που άκουσε τα ουρλιαχτά και κατέβηκε από τον πάνω όροφο, πέφτοντας πάνω στον δράστη. Κυριολεκτικά. Αυτός που δεν φοβήθηκε. Που κι αν φοβήθηκε νίκησε το φόβο του για να σώσει τους συνανθρώπους του. Αυτός που, το βλέπεις καθαρά στο βίντεο, να ξεπερνάει δευτερόλεπτο με το δευτερόλεπτο, το σοκ που προκαλεί η θέα ενός τύπου με τσεκούρι αλλά και των αιμόφυρτών θυμάτων στο πάτωμα… Η βία. Αυτός που αν δεν υπήρχε, δεν ξέρουμε που θα είχε σταματήσει η καταμέτρηση. Ο διευθυντής της εφορίας Κοζάνης, μας θύμισε τι σημαίνει ήρωας. Αυτή η «πάστα» ανθρώπου που ολοένα και εξαφανίζεται… Που είναι πια είδος σε ανεπάρκεια. Και ναι, μακάρι να μην χρειαστούμε ποτέ ξανά στο μέλλον «ήρωες», να μην χρειαστεί ποτέ ξανά κανείς να βάλει τα στήθια του μπροστά σε έναν ψυχάκια με ένα τσεκούρι… Αλλά πόσο καλά νιώθεις όταν ξέρεις ότι υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι! Πόσο καλά ξέρεις ότι υπάρχει κάπου ένας Σούπερμαν που δεν φοβάται… Ή που κι αν φοβάται θα νικήσει τον φόβο του. Που θα βάλει το εγώ κάτω από το εμείς. Το εμείς πάνω από την ίδια του τη ζωή. Μεγάλη δουλειά.
