Αν για κάποιο λόγο, το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε τη λέξη ουίσκι, είναι μια βροχερή νύχτα και κάποιος συγγραφέας κάτω από το λιγοστό φως μιας λάμπας στις 3 τα ξημερώματα να προσπαθεί να τιθασεύσει τις μεθυσμένες σκέψεις του, θα σας πρότεινα να αναθεωρήσετε. Ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες που επηρεάζουν τις αντιλήψεις που σχηματίζουμε είναι τα στερεότυπα και με αυτά θα τα βάλουμε στο παρακάτω κείμενο.
Ένα από τα στερεότυπα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε αυτές τις μέρες και ίσως το μεγαλύτερο στερεότυπο (μετά τα έτη ωρίμανσης) που υπάρχει για το ουίσκι είναι ότι το ουίσκι είναι χειμερινό ποτό. Τελικά τι είναι το ουίσκι; Ευκαιριακός έρωτας που επηρεάζεται από τις θερμοκρασίες ή μακροχρόνια αγάπη; Γιατί αν είναι μακροχρόνια αγάπη, τότε δεν σε νοιάζει ούτε ο τόπος ούτε ο χρόνος προκειμένου να απολαύσεις ένα εξαιρετικό dram.
Είμαι σίγουρος ότι κάπου θα έχει πάρει το μάτι σας τη γνωστή ρήση του σπουδαίου δραματουργού και θεατρικού συγγραφέα Tζορτζ Μπέρναρντ Σω (George Bernard Shaw), που με περίσσια δόση γλαφυρότητας δήλωσε ότι ‘’αν το ηλιοβασίλεμα μπορούσε να χωρέσει μέσα σε ένα ποτήρι, τότε θα ήταν σίγουρα ουίσκι’’. Αλήθεια, ποιος δεν ένιωσε ένα ρίγος να διαπερνά τη σπονδυλική του στήλη όταν πρωτοπλησίασε στη μύτη του ένα Ardbeg, ένα Lagavulin ή ένα Laphroaig; Όταν οι λεπτές νότες πιπεριού και μπαχαρικών γαργαλούσαν τον ουρανίσκο του όταν δοκιμάζε Highland Park; Όταν προσπαθούσε να καταλάβει την αίσθηση της bitter σοκολάτας στην επίγευση ενός Glendronach ή ενός Glengoyne και φυσικά όταν άρχισε να αντιλαμβάνεται τη διαφορετικότητα που χαρίζει στο ουίσκι η ωρίμανση σε first fill sherry βαρέλια. Θυμάστε άραγε τι εποχή ήταν όταν δοκιμάσατε το πρώτο σας Glenfraclas; Θα στοιχημάτιζα όχι…
Γνωρίζω εξαρχής ότι δεν υπάρχουν επιχειρήματα για το εάν ενδείκνυται ή δεν ενδείκνυται να πίνει κάποιος ουίσκι το καλοκαίρι. Αν στεκόμασταν εκεί θα οδηγούμασταν με βεβαιότητα σε λανθασμένες ατραπούς καθώς όλα είναι θέμα προσωπικής επιλογής. Το μόνο που σας προτρέπω όμως είναι να το δοκιμάσετε. Όταν μου έκανε ένας φίλος την ερώτηση εγώ γιατί πίνω ουίσκι το καλοκαίρι η απάντηση ήταν ξεκάθαρη και εύκολα κατανοητή… Μα γιατί μου αρέσει!
Το γεγονός ότι με κοίταζε σαν να ήμουν κάποιο εξωγήινο είδος από την Ανδρομέδα με προβλημάτισε, όμως τουλάχιστον στη δικιά μου συνείδηση, το ουίσκι είναι ένα ποτό για όλες τις ώρες 12 μήνες το χρόνο και απευθύνεται σε όλους. Δεν είναι τυχαίο ότι για το ουίσκι έχουν τραγουδήσει από τους Doors και το Jerry Lee Lewis μέχρι τους The Who και τους Thin Lizzy, για να μην μιλήσω για τους Γιάννη Φλωρινιώτη και το κορίτσι του μπαρ…
Είναι ένα ποτό που κατάφερε να συγκίνησει όλα αυτά τα χρόνια από απλούς αγρότες, μέχρι δούκες και βασιλιάδες. Έχει εμπνεύσει συγγραφείς, ζωγράφους, ποιητές και δεν είναι τυχαίο που ο εθνικός ποιητής της Σκωτίας Robert Burns έγραψε ‘Freedom and whisky gang thegither, Tak aff your dram!’. Το ουίσκι έχει καταφέρει να φυλακίσει μέσα του, μια αίσθηση ελευθερίας και η ελευθερία δεν θα έπρεπε να έχει εποχικότητα.
Ο Ιάπωνας συγγραφέας Haruki Murakami είπε κάποτε “Το Whisky, είναι σαν τις όμορφες γυναίκες, απαιτούν εκτίμηση. Πρώτα χαζεύεις, μετά δοκιμάζεις” και έβαλε στη κουβέντα μας μια πολύ σημαντική λέξη. Τη λέξη ‘’εκτίμηση’’. Πρέπει να μάθουμε να εκτιμάμε αυτό που έχουμε στο ποτήρι μας γιατί μόνο έτσι θα καταφέρουμε να δώσουμε αξία στις στιγμές μας!
Από το 1494 που βρέθηκε η πρώτη γραπτή αναφορά για το αγαπημένο μας νερό της ζωής, στα ‘’Exchequer Rolls’’ του James IV της Σκωτίας μέχρι και σήμερα έχουν αλλάξει πολλά. Το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι το ουίσκι είναι τόσο βαθιά ριζωμένο στην αστική κουλτούρα και τον πολιτισμό μας όσο λίγα αποστάγματα. Για κάποιους είναι, ακόμα ένα ποτό στο μπαρ, για κάποιους άλλους είναι μέσο αυτοπροβολής, σύμβολο κύρους και κοινωνικού status, για άλλους είναι μύηση, γευστικό ταξίδι, περιπέτεια ή ότι άλλο χωράει ο ανθρώπινος νους. Αν ρωτήσετε τη προσωπική μου άποψη, είναι απόλαυση και ίσως, μια διαρκής αναζήτηση γεύσεων και αρωμάτων. Είναι ο καταλληλότερος αγωγός για να μεταφερθεί η καλή διάθεση και να σχηματιστούν παρέες και όμορφες συζητήσεις γύρω από αυτό. Πιστεύω ακράδαντα ότι αυτός είναι και ο λόγος που το προφίλ του μέσου καταναλωτή έχει αρχίσει και αλλάζει. Όλο και περισσότερος νέος κόσμος, επιλέγει να ακολουθήσει αυτό το μαγικό ταξίδι στις γεύσεις και τα αρώματα του ουίσκι. Σημεία των καιρών ή μήπως το ουίσκι ήρθε για να μείνει; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά σε αυτό το ερώτημα. Όμως ένα είναι σίγουρο, η καλή παρέα και οι όμορφες στιγμές που μπορεί να σου χαρίσει ο Βασιλιάς των αποσταγμάτων δεν είναι απλά μια χειμερινή φαντασίωση.
Υ.Γ Όσο γράφω το συγκεκριμένο κείμενο στριφογυρνάνε στο μυαλό μου οι στοίχοι του Νίκου Καββαδία μελοποιημένοι από το Νίκο Ζερβουδάκη:
Μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει
Εσύ τσιγάρο Camel να καπνίζεις ναι
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουίσκι….
Βαπτισμένος εδώ και πολλά χρόνια στο νερό της ζωής, ο Γιάννης Αικατερινίδης παραμένει αγνός λάτρης τριών συστατικών: του νερού, του βυνοποιημένου κριθαριού και της μαγιάς. Το 2009 αποφάσισε να πάρει ένα backpack και να κάνει το πρώτο του ταξίδι στη Σκωτία για να δει πως δημιουργείται το αγαπημένο του απόσταγμα. Από εκείνη τη στιγμή, μέχρι και σήμερα, έχει γυρίσει δεκάδες αποστακτήρια και έχει να μοιραστεί εκατοντάδες ιστορίες γεμάτες τύρφη, μπαχαρικά και νότες εσπεριδοειδών… Ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος του Greek Whisky Association (G.W.A.), έχει γράψει αρκετά άρθρα για το αγαπημένο του απόσταγμα και εδώ και πέντε χρόνια μοιράζεται τις εμπειρίες του στο Giannis Whisky and Travel (a.k.a travelandwhisky.eu) και στο Whisk(e)y lovers στο facebook.
