Την ώρα που αναμένουμε το πότε θα ξεκινήσει η σεζόν στο ΝΒΑ, για το αν ο LeBron James θα φέρει πίσω το πολυπόθητο δαχτυλίδι στους Lakers ή ο Kawhi Leonard παρέα με τον Paul George θα στέψουν για πρώτη φορά πρωταθλητές τους Clippers ή αν τελικά ο Giannis θα καταφέρει να οδηγήσει τους Bucks στο θαύμα, ο κόσμος των απανταχού μπασκετόφιλων ταρακουνήθηκε.
Μία ανάρτηση στο Instagram, λίγες λέξεις και στο τέλος το όνομα του Vince Carter.
Δεν κοίταξα παραπάνω από όσο έπρεπε, μόνο τις λέξεις που χρειαζόταν να δω. «I am officially done playing basketball professionally…».
Δεν ξέρω για σένα αλλά εμένα ο Vince Carter δεν υπήρξε ποτέ μέσα στους αγαπημένους μου. Αντιθέτως έμαθα την ύπαρξή του εξαιτίας ενός φιλικού αγώνα που είχε δώσει ο Παναθηναϊκός το 2003 εναντίον των Raptors στον Καναδά και είχα διαβάσει το όνομά του στην εφημερίδα. Στη συνέχεια βέβαια έμαθα τα πάντα γύρω από το όνομά του.
Για το περιβόητα «ελατήρια» που είχε στα πόδια του, για το κάρφωμα πάνω από τον Frederic Weis και προφανώς για τον διαγωνισμό καρφωμάτων που πήρε με περίπατο το 2000. Τότε που ούτε ο αγαπημένος μου παίκτης και ξάδερφός του, Tracy McGrady κατάφερε να πλησιάσει το μεγαλείο του.
Παρόλα αυτά δεν τον είχα στην καρδιά μου, κυρίως για το διαζύγιό του με τους Raptors, όταν μεταπήδησε στους Nets για να είναι μαζί με τον Jason Kidd. Γιούχαραν οι φίλαθλοι των Raptors, έκραζα και εγώ. Μόνο που ο Vince το χαβά του. Τους «κάρφωνε» όποτε τους έβρισκε απέναντί του.
Το ΝΒΑ δεν το έμαθα βλέποντας τον Doncic και τον Steph Curry. Ούτε καν τον Durant και τον Klay Thompson, αλλά θαυμάζοντας τον Nowitzki, τον Kobe Bryant, τον Shaquille O’ Neal, τον Jason Kidd, τον Steve Nash, τον Tracy McGrady, τον Allen Iverson, τον Grant Hill, τον Tim Duncan ή τον Manu Ginobili. Όλοι αυτοί λοιπόν (αν εξαιρέσουμε τον Kobe που πέρασε στην αιωνιότητα), η παλιά φρουρά του ΝΒΑ δεν βρίσκεται πλέον στα παρκέ, αλλά απολαμβάνει πλέον τους αγώνες από την κερκίδα ή το σπίτι της. Όχι όμως όλοι.
Υπήρχε ένας που παρέμενε εκεί για να μας θυμίζει πώς ήταν το ΝΒΑ στις καλές του ημέρες, σε μια εποχή που ο Michael Jordan άφηνε το πρωτάθλημα σε άξιους διαδόχους οι οποίοι κουβάλησαν επάξια την κληρονομιά του. Ο τελευταίος επιζών, δεν ήταν ο «Shaq», ούτε και ο Duncan. Ήταν ο άλλοτε «Air Canada», o Vince Carter.
Κάθε χρόνο την τελευταία πενταετία όπου ακούγαμε τους παλιούς έναν-έναν να δίνουν ένα αποχαιρετιστήριο λόγο και να κλείνουν την καριέρα τους, όλοι περίμεναν ότι ανάμεσά τους θα ήταν και ο Vince. Εκείνος όμως σαν να μην τον ένοιαζε η ηλικία, ούτε και οι πολλοί τραυματισμοί στα γόνατα και την πλάτη επέλεξε να αγνοεί τους υπόλοιπους, συνεχίζοντας τις «πτήσεις» του.
Δεν ξέρω για σας, αλλά κάθε φορά που έβλεπα φέτος τους Atlanta Hawks, όποτε έμπαινε στα παρκέ μπορεί να μην θύμιζε τον «αέρινο» γκαρντ που δεν προσπερνούσες ούτε με τραμπολίνο, η είσοδός του προκαλούσε ανατριχίλα. Ένα τοτέμ, ένας αυθεντικός ήρωας, μια θρυλική προσωπικότητα ακόμα και στα 43 του παρέδιδε μαθήματα μπάσκετ.
Είναι άδικο ο επίλογος να γράφεται έτσι – οι Hawks είναι στις ομάδες που δεν θα πάρουν μέρος στο μίνι πρωτάθλημα που θα συνεχίσει τη σεζόν – και να μην πει «αντίο» μέσα στα παρκέ, ωστόσο αυτό είναι το λιγότερο.
Μπορεί να μην ήταν ο αγαπημένος μου, αλλά αισθάνομαι την ανάγκη να τον δω για ένα ακόμα παιχνίδι στα παρκέ. Για μία ακόμα φάση να πάρει την μπάλα με φόρα και να καρφώσει με μανία την μπάλα μπροστά σε έναν αντίπαλό του. Για ένα τελευταίο δευτερόλεπτο να δώσει στην ομάδα του τη νίκη στα Playoffs.
Όχι γιατί απλώς ήταν παικταράς, αλλά γιατί αντιπροσώπευε μια φουρνιά παικτών που κουβάλησαν το πρωτάθλημα του ΝΒΑ στη δυσκολότερη στιγμή της ιστορίας του. Σε εκείνη που ο G.O.A.T είχε σταματήσει και υπήρχε σοβαρό ενδεχόμενο να μειωθεί το ενδιαφέρον του. Και ακόμα και αν δεν πήρε ποτέ του κάποιο τίτλο, είναι βέβαιο ότι τα επόμενα χρόνια το όνομά του θα γραφτεί με χρυσά γράμματα στο Hall of Fame.
Thanks for the memories Vince.
