Δεν ξέρω που βρίσκεσαι αυτή την στιγμή. Μακάρι απλά να ήξερα πως είσαι καλά. Θέλω να πιστεύω ότι κολυμπάς σε συμπαντικές θάλασσες κάνοντας ψαροντούφεκο και ξαπλώνοντας στο γρασίδι. Εύχομαι να έχεις παρέα και καλό κρασί. Να περνάς αυτή την στιγμή όσο καλά δεν μπόρεσες να ζήσεις τα τελευταία 20 χρόνια.
Ξέρεις ότι είσαι ο μοναδικός άνθρωπος στον οποίο μιλούσα για αυτά που γράφω. Για το πόσο δύσκολο μου είναι να το κάνω, για το πόσο σέβομαι την κάθε λέξη που χτυπάω σε ένα πληκτρολόγιο και το πόσο αυστηρός είμαι με τον εαυτό μου όταν θέλω να εκφραστώ. Και μου είναι πράγματι δύσκολο. Αυτό όμως εδώ, είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα που καλέστηκα να γράψω ποτέ. Μου έδωσε την ιδέα μία φίλη από την δουλειά και ενώ μέχρι εκείνη την στιγμή πίστευα ότι σε έχω ευχαριστήσει χιλιάδες φορές, βρήκα άλλα τόσα πράγματα για τα οποία ενδεχομένως να μην σου είπα ποτέ ευχαριστώ και άλλα τόσα τα οποία έκρινα μέσα μου πως πρέπει να ειπωθούν.
Δεν σε ευχαρίστησα ποτέ που με άφησες να κάνω την δουλειά που ήθελα. Που δεν ήσουν από εκείνους που είπαν «βρες μια δουλίτσα και άσε τις βλακείες». Αν ολοκληρώνομαι μέσα από αυτά που επέλεξα να κάνω, είναι επειδή δεν σε βρήκα απέναντί μου αλλά το πλάι μου.
Σε ευχαριστώ που δεν με χτύπησες ποτέ. Όχι μόνο επειδή δεν μου έμειναν βιώματα, αλλά επειδή μπόρεσα να καταλάβω καλύτερα τι άνθρωπος είσαι.
«Αγάντα λεβέντη μου. Θέλει κότσια η ζωή». Ποτέ δεν σου είπα ευχαριστώ για αυτό.
Σε ευχαριστώ που στις μεγάλες μαλακίες της ζωής μου, δεν μου κράτησες την πόρτα και δεν μου έκοψες την καλημέρα. Μου θύμισες απλά ότι είμαι καλύτερος από αυτές τις συμπεριφορές.
Ευχαριστώ που έδινες συμβουλές στους κολλητούς μου ενώ δεν είχες καμία υποχρέωση. Που ήσουν στο πλευρό τους σαν δικός τους πατέρας γιατί απλά αυτό θεωρούσες σωστό. Γιατί καταλάβαινες ότι αυτό γέμιζε και εμένα.
Σε ευχαριστώ για όλο σου το χιούμορ και την όμορφη συμπεριφορά στις κοπέλες που είχα. Που δεν υπήρξε ούτε μία που δεν είπε «πόσο κορυφή είναι ο πατέρας σου;».
Σε ευχαριστώ που υπήρξες ο καλύτερος συγκάτοικος που είχα ποτέ. Που έβαλες το μυαλό μου σε μία τάξη για το τι χρειάζεται ένα σπίτι και πως η τακτοποίησή του, τακτοποιεί και το στρες μέσα σου. «Πρώτα οι λογαριασμοί, μετά η διασκέδαση».
Σε ευχαριστώ που δεν κοιμόσουν πριν γυρίσω τα βράδια. Έτσι απλά γιατί ήθελες.
Σε ευχαριστώ για την μουσική που έμαθα από σένα. Τον Elvis και τον Dean Martin, τον Nat King Cole και τους Pink Floyd. Οι επιλογές σου είχαν κάτι να πουν . Και ευτυχώς είχαν να πουν και σε μένα.
Ευχαριστώ που το σπίτι μας είχε πάντα βιβλία. Και που μου έμαθες πως δεν είναι ντεκόρ για τις βιβλιοθήκες και το σαλόνι.
«Στη ζωή υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι. Αυτοί που πράττουν μόνο για τον εαυτό τους και εκείνοι που πράττουν και για τους άλλους. Δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό, αλλά το δεύτερο με έκανε να νιώθω πάντα καλύτερα». Και εμένα το ίδιο. Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό.
Σε ευχαριστώ που δεν χτύπησες ποτέ τη μάνα μου. Που μου είπες ότι πρέπει πάντα να χτυπάω εκείνους που χτυπάνε γυναίκες.
Ευχαριστώ που δεν έφυγες ποτέ από το πλευρό μου. Που δεν έχασες ούτε έναν αγώνα μου. Που ήσουν εκεί στα εύκολα και στα δύσκολα, στα άσχημα και στα όμορφα. Σε ευχαριστώ που ήσουν εσύ και που με άφησες να δεθώ μαζί σου.
Όλα αυτά, τα σκέφτομαι κάθε μέρα. Και δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να σου γράψω γιατί πάντα έγραφα για σένα, χωρίς όρια, χωρίς δισταγμό. Το μόνο που μου βγαίνει για να κλείσω, είναι αυτές εδώ οι λέξεις που πιστοποιούν όλα όσα ήσουν, όλα όσα έκανες και όλα όσα θα έκανες αν ζούσες ακόμη για μένα.
Μου λείπεις αφάνταστα.
