Η ιστορία μου ως πατέρα δεν είναι η πιο συνηθισμένη. Την έκανε η Εύα να είναι ξεχωριστή. Γιατί μπήκε στη ζωή μου όταν ήταν 13 μηνών (τώρα είναι 19 χρονών…) και ο τρόπος που με φώναζε ήταν «Νούκι». Μπαμπά, με είπε όταν ήρθε στη ζωή μας η Έλενα για να μην… μπερδεύεται η μικρή με το «Νούκι». Σοφό παιδί η Εύα. Κάπως έτσι ενώ είχα όλες τις υποχρεώσεις του μπαμπά, δεν είχα την απόλαυση να ακούω αυτή τη μαγική λέξη.
Αυτή που πολλές φορές ακούγεται καλύτερα, πιο όμορφα και από το «σ’αγαπώ»… Δεν ξέρω αν στην περίπτωση μου, είναι και το απωθημένο των περίπου έξι ετών, λέω πως ναι μπορεί και να έχει κι αυτό μια κάποια ευθύνη, αλλά ξέρω κι άλλους, που όταν ακούν τη λέξη «μπαμπά» δεν τους ενδιαφέρει, δεν τους απασχολεί καν, τι θα πάει παρακάτω… Παγώνουν την εικόνα και τον ήχο στο «μπαμπά». Αυτή η λέξη, η ωραιότερη λέξη για έναν άντρα, γιορτάζει σήμερα. Αυτή που μοιάζει σαν κελάηδημα… Σαν να παίζουν μαζί όλες οι ορχήστρες του κόσμου. Το ακούς και ξεχνάς τις έγνοιες και τα βάσανα σου. Ανοίγει άξαφνα ένα παράθυρο στον κήπο, ευωδιάζει ο τόπος… Βγαίνει ο ήλιος!
Ποτέ δεν πίστευα πριν ακούσω τη λέξη «μπαμπά» ότι μια κουβέντα θα μπορούσε να συνταράξει τα μέσα μου. Πόσο μάλλον δε αυτό να συμβαίνει κάθε φορά που την ακούω… Τόσα χρόνια μετά η ίδια αίσθηση… «Μπαμπά…!»
Να τη λέτε αυτή τη λέξη στους πατεράδες σας. Μην την τσιγκουνεύεστε. Να τη λέτε με όλη την αγάπη που έχετε μέσα σας. Γιατί τη ζητάνε οι μπαμπάδες. Την έχουν ανάγκη. Και τη λέξη και την αγάπη.
Μπαμπάς.
