Μοιάζει λίγο σαν αυτό που λέμε, μακριά κι αγαπημένοι αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι.
Τα τελευταία έξι χρόνια δεν ζω στο πατρικό στην Κρήτη και αυτό έχει άμεσο αντίκτυπο στις σχέσεις μου με τους γονείς μου. Η σχέση μου με τον πατέρα μου πάντα ήταν κάπως ψυχρή, ίσως επιδερμική ή απλά τυπική, δεν ξέρω πώς να το εκφράσω ακριβώς. Κυρίως μιλούσαμε για τη δουλειά μου, όταν ήμουν ακόμη στο πατρικό, τυπικά πράγματα, δεν λέγαμε ποτέ κάτι πιο βαθύ, δεν μιλούσαμε για άλλα, πιο σοβαρά θέματα, ποτέ.
Πάντοτε είχα την εντύπωση πως ο πατέρας μου κάπως ντρεπόταν να μου ανοιχθεί ή απλά δεν το είχε με την έκφραση των συναισθημάτων του.
Πώς το κέντρο της Αθήνας με έκανε έναν γνήσιο νοσταλγό του θορύβου
Το είχα ακούσει αυτό κι από τη μητέρα μου που έλεγε πως ο πατέρας μου ήταν άνθρωπος μονόχνοτος και κλειστός σαν στρείδι.
Όταν ήμουν μικρός αυτό δεν με ενοχλούσε καθόλου μιας και ήμουν τελείως στον κόσμο μου, σίγα σιγά όμως και καθώς μεγάλωνα, αυτή η εσωστρέφεια που τον διακατείχε με ενοχλούσε. Φυσικά δεν του είχα πει τίποτα στα ίσια.
Και κάπου εκεί εγώ μετακόμισα στην Αθήνα, πήραν διαζύγιο οι γονείς, ένα χάος γενικό στο σπίτι, διαφωνίες για οικογενειακά ζητήματα κτλπ. Ότι αντιμετωπίζουν δηλαδή και οι πιο καλές οικογένειες, παντού.
Άρχισα να μισώ λίγο τον πατέρα μου η αλήθεια είναι γιατί είχα πάρει το μέρος της μάνας μου σε αυτό το διαζύγιο, δεν ξέρω ακριβώς γιατί, το θεώρησα αυτονόητο κάπως. Όπως και η αδερφή μου έκανε το ίδιο.
Λίγο η οικονομική δυσχέρεια στην οποία ήρθε ο πατέρας μου, αυτά που έλεγε για τη μητέρα μου και εκείνη η διαολεμένη εσωστρέφεια του, δεν με έκαναν ακριβώς και «φανατικό» οπαδό του.
Προλετάριος: Οι 5 χειρότερες δουλειές που έχω κάνει ποτέ
Κάπως είχα χαρεί που είχα φύγει από το νησί και είχα αφήσει τα πάντα να τα διαχειρίζεται η αδερφή μου, εννοώντας τα περί συναισθηματικά της οικογενείας.
Ξαφνικά όμως άρχισα να συνειδητοποιώ μόνος μου πόσο άδικος υπήρξα με τον πατέρα μου. Έβαζα ασυναίσθητα τον εαυτό μου στη θέση του και τον έβγαζα αθώο. Ήμουν σίγουρος πως όλο αυτό το πράγμα ήταν από τη μία λάθος του από την άλλη όμως αναγνώριζα πως δεν μπορούσε να εκφραστεί όπως θα ήθελε κι έτσι κατέφευγε σε πιο απότομες λύσεις, όπως ήταν ο άσχημος χωρισμός του με την μητέρα μου.
Έβλεπα όμως τον πατέρα μου μέσα μου. Είχα κι εγώ πολλά δικά του στοιχεία, τα οποία τα περισσότερα τα απεχθανόμουν γιατί μου θύμιζαν εκείνον.
Προσπάθησα σκληρά να πετάξω το μίσος μου στα σκουπίδια όμως. Μου ήταν παντελώς άχρηστο στο να καταλάβω τον πατέρα μου. Άρχισα να μιλάω περισσότερο μαζί του στο τηλέφωνο.
Ο έρωτας στα χρόνια της καραντίνας.
Και κάπου εδώ έγινε το θαύμα: Μπορούσε να μου μιλήσει πιο ανοιχτά όταν δεν με έβλεπε μπροστά του. Ήταν κάπως αστείο. Λες και ντρεπόταν το πρόσωπο μου κατά κάποιο τρόπο, την ίδια μου την παρουσία.
Οι συζητήσεις μας μεγάλωσαν σε έκταση, από εκεί που ήταν δύο με τρεις κοφτές κουβέντες, τώρα μιλούσαμε ολόκληρα μισάωρα σερί, πράγμα που για την σχέση μας ήταν τρομερή εξέλιξη.
Το μίσος και η οργή που αισθανόμουν γι’ αυτόν άρχισαν να λιώνουν σαν τους πάγους της Ανταρκτικής.
Ένιωθα πολύ καλύτερα κι αυτός έμοιαζε να το απολαμβάνει που επιτέλους μιλούσε στον γιο του σαν άνθρωπος και όχι σαν ούγκα μπούγκα από τη ζούγκλα.
Κοίτα να δεις, λέω μέσα μου, τι πράγματα μπορεί να κάνει το τηλέφωνο και η απόσταση.
Αυτό που περιμένω τώρα είναι να κατέβω στην άδεια στο νησί και να δω αν αυτό θα συμβεί κι από κοντά. Και να μην συμβεί όμως δεν πειράζει.
