Είμαι κι εγώ γέννημα θρέμμα από την επαρχία, γεννημένος στο Ηράκλειο Κρήτης, ξέρω πως είναι να μεγαλώνεις μέσα στη φύση αλλά ταυτόχρονα και μέσα σε ένα αστικό περιβάλλον.
Το να μεγαλώσω μέσα σε ένα ημιαστικό περιβάλλον που είχε πολλά στοιχεία φύσης σίγουρα με επηρέασε στον χαρακτήρα μου.
Επίσης επηρέασε και την ποιότητα που αναζητώ στη λογοτεχνία, σαν αναγνώστης αλλά και σαν συγγραφέας.
Μόλις στις αρχές των είκοσι χρόνων μου, το να συνδεθώ με την λογοτεχνία ήταν κάτι το αξιοπερίεργο. Δεν ήταν εύκολο αλλά ταυτόχρονα ήταν αστείο.
Οι γραμμές του τι ήταν άξιο λόγου, τι είχε νόημα και του τι με διασκέδαζε ήταν κάπως θολές.
Υπήρχε πολύ λογοτεχνία εκεί έξω όπου οι χαρακτήρες της ήταν λιγόψυχοι, αδιάφοροι, βαρετοί και μικρόνοες.
Υποθέτω πως έψαχνα εκείνο το «κάτι» που θα με ενθουσίαζε και θα με έβγαζε στην «ακτή» του μυαλού μου τελικά. Πράγμα το οποίο δεν ήταν εύκολο να το βρεις όταν δεν έχεις ιδέα από λογοτεχνία στις αρχές που ξεκινάς.
Κάπου σε αυτή την ηλικία διάβασα για πρώτη φορά Ρίτσαρντ Μπρότιγκαν.
Η τελευταία αναπνοή του Charles Bukowski.
Όταν έμαθα πως κι εκείνος καταγόταν από το Pacific Northwest, ένα εξίσου σκουριασμένο και σάπιο μέρος όπως μπορεί να γίνει εύκολα κι ένα νησί, στη δική μου περίπτωση η Κρήτη και το Ηράκλειο, κάπως αισθάνθηκα μία συμπάθεια και μία συγγένεια προς αυτόν.
Η χημεία μεταξύ μας λειτούργησε αμέσως.
Ο ίδιος περνούσε την τοπικότητα του, όχι με έναν βαρετό ρομαντικό τρόπο που κάνουν οι περισσότεροι λογοτέχνες, αλλά με μία δύναμη τέτοια με την οποία κατάφερνε να μεταλλάξει τον άχαρο επαρχιωτισμό του σε μία μαγική αρένα αποτελούμενα από θαυμάσια και υπέροχα πλάσματα.
Μπορεί ο ίδιος ο Μπρότιγκαν να μετακόμισε εν τέλη στην Καλιφόρνια την δεκαετία του ’60, μία Καλιφόρνια σέξι, μοντέρνα, hip, τρελή και ανισόρροπη, η μόδα και η φούρια του χιπισμού κι εκείνων των ημερών παραμένων στη σκιά της γραφής του, κάτω από μία αρμάδα από μελαγχολικούς παλιάτσους που προτιμούν την μοναδική τους μοναξιά από οτιδήποτε άλλο, μία ανοιχτόκαρδη θλίψη και μία ψυχοτροπική αλλά ταυτοχρόνως ψυχολογική καταιγίδα.
Άλλωστε ο ίδιος δεν έτρεφε την καλύτερη άποψη για τους χίπις, αν και πολλοί τον μπερδεύουν με το κίνημα αυτό, όπως επίσης και με το κίνημα των beat, με το οποίο ουδεμία, λογοτεχνικά πάντα, σχέση έχει.
Μία τέτοια ευαισθησία μπορεί να είναι προσωπική αλλά και κοινωνική. Η φτώχεια της νεαρής του ηλικίας, και πιο μετά, η ψυχολογική του αρρώστια που κατέφθασε μέσα σε ένα σύννεφο από καπνό και πολλά μα πάρα πολλά κύματα αλκοόλ.
Οι ρίζες της γραφής του είναι Ορεγκονιακές. Στη συλλογή του από σύντομα διηγήματα, Η εκδίκηση του γκαζόν, ο Μπρότιγκαν περιγράφει το Pacific Northwest σαν μία στοιχειωμένη χώρα όπου η φύση χορεύει μαζί με τους απογυμνωμένους ανθρώπους της. Οι ιστορίες που λαμβάνουν μέρος στη συλλογή είναι όλες για κυνήγι και ψάρεμα, παιχνίδια που παίζαμε σαν παιδιά και πολύ κακό καιρό.
Ο Μπρόντιγκαν είναι ένας απομονωμένος αφηγητής, πάνω σε μία γέφυρα, δίπλα σε ένα ποτάμι, κάνει οτοστόπ μούσκεμα από τη βροχή.
Και μετά είναι οι ιστορίες που μοιάζουν να σκάνε σαν βόμβες μέσα από τις σελίδες, κατευθείαν στο πρόσωπο σου. Ο ίδιος ο Μπρότιγκαν είναι ένας ανυπέρβλητος στυλίστας των λέξεων. Οι προτάσεις του σου μένουν χαραγμένες στα κόκαλα σαν μία δερματοστιξία φερμένη από τον άλλο κόσμο.
«Ο τρόπος που άναβε το πούρο του ήταν σαν μία πράξη της Ιστορίας» ή «Άνοιξε την τσάντα της και μέσα έμοιαζε σαν λιβάδι και κάτω από μία μηλιά βρήκε επιτέλους τα κλειδιά της».
Οι προτάσεις του αυτές είναι και ο λόγος που είναι δύσκολο κανείς να εντάξει την δουλειά του σε κάποιο παρακλάδι της λογοτεχνίας.
Παραμύθια που συναντάνε τους μπιτ και την υποκουλτούρα; Και πάλι είναι λίγο…
Σουρεαλισμός που συναντάει το φολκλορικό που συναντάει την σκατολογία; Και πάλι είναι λίγο…
Η γραφή του Ρίτσαρντ Μπρότιγκαν είναι πανέμορφη αλλά όχι ένα ψυχρό μοντέλο περιοδικού, πολύχρωμη αλλά όχι χίπικη, είναι ψυχωτική αλλά όχι κουραστική, είναι τρελή αλλά βγάζει νόημα, είναι απόλυτα στυλιζαρισμένη αλλά γεμάτη συναίσθημα την ίδια στιγμή.
Μέλισσες που ζουν μέσα σε μελίσσια από…συκώτι! Αρκούδες που φοράνε νυχτικιές! Πέρδικες που πίνουν ουίσκι! Ραδιόφωνα καίγονται και τα τραγούδια τους λιώνουν το ένα μέσα στο άλλο.
Στο σημείωμα που άφησε μετά την αυτοκτονία του, ο Ρίτσαρντ Μπρότιγκαν έγραψε: Messy Isn’t It?
Αυτός είναι ο Ρίτσαρντ Μπρότιγκαν αλλά και πάλι είναι λίγο κάτι τέτοιο για να τον περιγράψει.
Απλά βρες ένα βιβλίο και άνοιξε το, τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες.
Δες το παρακάτω άλμπουμ για να δεις ποια βιβλία του προτείνουμε:
