«Έλα μωρέ, δεν υπάρχει κορωνοϊός». «Έλα, σιγά, πέρασε ο κίνδυνος». «Σάμπως υπήρξε και ποτέ;» «Να επανερχόμαστε σιγά – σιγά στις συνήθειές μας». «Δεν χρειάζεται να βγάλεις τα παπούτσια σου». «Κόλλα πέντε». Κάπου κρυμμένος μέσα στις φυλλωσιές ο Νίκος Χαρδαλιάς, με πρόσωπο καλυμμένο με φούμο, χαμογελάει ειρωνικά…
Τον Ιούλιο και τον Αύγουστο φοβόμασταν, τις ορδές των τουριστών που θα καταφθάσουν μπουχτισμένοι, τρελαμένοι, αποφασισμένοι για διακοπές μέχρι τελικής πτώσεως, για πάρτι και μεθύσια και ό,τι ήθελε προκύψει στα ελληνικά νησιά. Και σκεφτόμασταν τι θα κάνουμε τότε και ποια μέτρα πρέπει να πάρουμε και πώς θα τους εξηγήσουμε ευγενικά ότι τα πράγματα δεν γίνεται να είναι όπως παλιά σε παραλίες, μπαρ, εστιατόρια και καφέ. Αλλά δεν χρειάστηκε να φτάσουμε εκεί: πρώτο δεκαήμερο Ιουνίου και η καθημερινή ενημέρωση επιστρέφει – γραπτώς προς το παρόν. Τσιόδρας και Χαρδαλιάς φοράνε τις στολές τους σαν τον Σβαρτζενέγκερ στο «Κομάντο» και ετοιμάζονται…
Πάντως ότι μας έμαθε πράγματα η καραντίνα, μας έμαθε...
Χαλαρώσαμε. Όχι λιγάκι, χαλαρώσαμε πολύ. «Ξετσουτσουνίσαμε» με το που τελείωσαν τα περιοριστικά μέτρα και μόλις έφτιαξε επιτέλους και ο καιρός, απασφαλίσαμε κανονικά. Σε μπαρ (κλειστά φυσικά) ο ένας πάνω στον άλλον. Στα καφέ, εκεί που τις πρώτες μέρες που δεν είχε πάρα πολύ κόσμο τα τραπέζια είχαν απόσταση μεταξύ τους, πλέον είναι σχεδόν κολλημένα και με δυσκολία καταφέρνεις να περάσεις. Στις παραλίες, χαμούλης, στα νησιά (τη Μύκονο καλή ώρα, που είχαμε και τις «καμπάνες» και τα τηλεοπτικά πλάνα) η κατάσταση θυμίζει «ξέγνοιαστο καλοκαιράκι 2019». Τα 95 κρούσματα των προηγούμενων ημερών, παρόλο που τα 30 σχετίζονται με συγκεκριμένη πτήση και τα 25 με συγκεκριμένη περιοχή της Ξάνθης, είναι ανησυχητικά. Δεν είναι «πολλά», αλλά είναι αρκετά για να βαρέσει το καμπανάκι της επιφυλακής. Δεν είναι τόσα ώστε να έχουμε νέο lockdown, αλλά είναι τόσα ώστε να εξετάζεται αυτό το σενάριο αν τα πράγματα χειροτερέψουν με γοργούς ρυθμούς τις επόμενες ημέρες.
Και θα σου είναι σχεδόν αβάσταχτο να κλειστείς στο σπίτι μέσα Ιουνίου, με 30 βαθμούς και να ακυρώσεις την εκδρομούλα που είχες κανονίσει για Σαββατοκύριακο. Αλλά ποιος σου φταίει; Εσύ δεν είσαι που τα έγραψες όλα στα παλιότερα των υποδημάτων σου και «γιολάρεις» εδώ και ημέρες σαν να μην υπάρχει αύριο; Εσύ δεν είσαι που ξέχασες κιόλας τους κανόνες ατομικής υγιεινής, το πλύσιμο των χεριών, το αντισηπτικό, το «βγάζουμε τα παπούτσια και αερίζουμε τα ρούχα που φοράμε»; Που πας και κλείνεσαι σε μαγαζιά για ποτό, που αγκαλιάζεις και φιλάς όποιον ξέρεις και δεν ξέρεις; Κι αν δεν είσαι εσύ προσωπικά, είναι ο αδελφός σου, η μαμά σου, ο γιος σου, η κοπέλα σου, ο άντρας σου, η κολλητή σου.
Και ξέρετε ποιο είναι το πιο αστείο; Αυτές τις ημέρες, της γενικής «χαλάρωσης», υπάρχουν/υπάρχουμε κάποιοι, που το είχαν πάρει ζεστά. Που πρόσεχαν και προσέχουν. Που βγαίνουν μεν καμιά βόλτα, αλλά έχουν και τον νου τους σε όλα αυτά που μας έχουν διδάξει οι προηγούμενοι μήνες. Και όλους αυτούς/ εμάς που πρόσεχαν και προσέχουν, κάποιοι τους κοιτάζουν ελαφρώς ειρωνικά. Γελάνε με τις προφυλάξεις, κοροϊδεύουν, «μπα; Το κρατάς ακόμα; Ο μόνος είσαι!»
Έτσι όπως πάμε, δεν θα είναι ο μόνος, θα είμαστε όλοι ξανά, σε μια ρεπετισιόν του έργου που είδαμε τον Μάρτιο. Οπότε κουρευτείτε όσο προλαβαίνετε (μην σαν βρει καμιά καραντίνα ακούρευτους πάλι σαν τίποτα βλαχάρες και δεν κάνετε ωραία στόρι στο ίνστα…), κάντε καμιά προμήθεια σε κωλόχαρτα, πάρτε πατατάκια και μπισκότα και καθίστε με την ησυχία σας να κράζετε το κράτος και τον Τσιόδρα και τον Χαρδαλιά που σας έκλεισαν πάλι μέσα, χωρίς να φταίτε τα καημένα…
