Ναι καλά διαβάζεις. Μπάνιο σε σκάφη με πράσινο σαπούνι από λάδι και αλισίβα που σκοτώνει όλα τα μικρόβια και σε κάνει άσπρη πέτρα ξέξασπρη κι απ’ τον ήλιο ξεξασπρότερη. Ε λοιπόν εγώ το έχω προλάβει το μπάνιο σε σκάφη, οπότε θα σέβεστε γατάκια.
Το πρόλαβα στα τέλη της δεκαετίας του ’70 τότε που γυρνούσαμε ξυπόλητα στις αλάνες γιατί γουστάραμε να ακουμπάμε τη γη. Τότε που παίζαμε και κυλιόμασταν στα χώματα και για να μας καθαρίσει η μάνα μου έπρεπε να βάλει Tide και να μας τρίψει μέχρι να λιώσουμε. Το πράσινο σαπούνι (το αυθεντικό, το χειροποίητο) ήταν χειρότερο κι από το Tide, διότι χρησίμευε και ως «παντόφλα». Την ώρα του μπάνιου οι μανάδες θυμόντουσαν πάντα να σε μαλώσουν για διάφορα ζητήματα και έπεφτε και καμιά καρπαζιά με το πράσινο σαπούνι που αντικαθιστούσε την κλασική παντόφλα. Άλλες εποχές ρε φίλε. Μπάνιο, ένα σορτσάκι και μετά η απαραίτητη χωρίστρα στο μαλλί και βουρ για παιχνίδι. Ούτε τηλεόραση, ούτε τάμπλετ, ούτε κινητά. Μια μεγάλη φέτα ψωμί με λάδι και ζάχαρη κι ένα ποτήρι γάλα Nουνού, αυτό της βλάχας και δρόμο... Τι παίζαμε; Βασικά, πηδάγαμε μάντρες. Ναι αυτό ήταν το ξεκίνημα. Πηδάγαμε μάντρες και κρεμόμασταν από δέντρα, γιατί ο βασικός μας ήρωας ήταν ο Ταρζάν. Πρώτα ο Ταρζάν και μετά ο Τζον Γουέιν.
Μη με βάζετε στη διαδικασία να σας εξηγήσω. Κάντε ένα google search εσείς οι νεότεροι και θα καταλάβετε Και μη νομίζετε, δεν πάθαμε τίποτα που δεν είχαμε tablet. Ζήσαμε. Εμείς είχαμε τόμπολα, είχαμε μπίλιες, είχαμε σφεντόνες και τόξα που τα φτιάχναμε μόνοι μας. Μια σκούπα κι ένα σχοινί αρκούσε για να καβαλήσεις δήθεν ένα άλογο και να μοιάσεις έστω και για λίγο στον Τζον Γουέιν.
Ένα μικρό σκαμπό γινόταν άνετα αυτοκίνητο, σαν αυτό των Dukes. Τι λέω τώρα; Σας φαίνονται λίγο Κινέζικα όλα αυτά; Άστο ας μην συνεχίσω γιατί συγκινούμαι.
