Έχουν βγει όλοι οι «άντρακλες» τώρα τελευταία και λένε πολλά και διάφορα για το Δημήτρη Μπέλλο και τη Μαρία και την «παντόφλα» που τρώει. «Και πώς την ανέχεται»; «Και πώς επιτρέπει να του μιλάει έτσι»; «Τον κάνει ό,τι θέλει», «εγώ ποτέ δεν θα άφηνα την κοπέλα μου να μου φέρεται έτσι και μάλιστα δημόσια». Συνήθως, αυτοί που βροντοφωνάζουν τέτοια πράγματα βέβαια, έχουν φάει παντόφλα στη ζωή τους ίσα με το μπόι τους και κάθονται σούζα μπροστά στην κυρά τους, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία. Η ιστορία που μας ενδιαφέρει εδώ, είναι το «πετσόκομμα» που έχει ρίξει ο Μπέλλος σε όλους.
Η Γωγώ Φούντα ωστόσο διαφωνεί.
Είναι καλός μάγειρας; Αναμφισβήτητα - δεν το λέω εγώ, αλλά οι κριτές, οι επιδόσεις του στο παιχνίδι, η νίκη του στο «Silver Award» και τα 10 χιλιάρικα (συν τα μαχαίρια) που κέρδισε, οι συμπαίκτες του (που ορισμένοι δεν έχουν καλή κουβέντα για κανέναν). Είναι ήδη νικητής; Για μένα, είναι: δυο βραβεία υπάρχουν στο διαγωνισμό, αυτό της πρώτης θέσης με τα 50 χιλιάρικα και αυτό που κέρδισε με τα 10, οπότε κερδισμένος είναι ήδη. Θα έχει προτάσεις για δουλειά; Αν είχα εστιατόριο, τον Μπέλλο θα έπαιρνα - ακόμα κι αν νικητής είναι ο Σταυρής, ο Σταύρος ή κάποιος άλλος: ο Μπέλλος έχει γνώσεις, είναι «στρατιώτης», ξέρει να φτιάχνει και να στήνει όμορφα και νόστιμα πιάτα, δεν τα παρατάει ποτέ όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα και μεταδίδει μια ηρεμία γύρω του, κάτι που έχουμε δει και στις ομαδικές. Και είναι ωραία πράγμα οι «καλλιτέχνες» και οι μάγειρες που δοκιμάζουν πράγματα και πειραματίζονται και μπορούν να σου βγάλουν κάτι πολύ ωραίο, αλλά αν έχεις εστιατόριο θέλεις να ξέρεις ότι έχεις έναν σεφ, που ακόμα κι αν γκρεμίζεται η κουζίνα στην Κόλαση, αυτός στα καζάνια της Κόλασης θα κοιτάξει να βγάλει πιάτο.
Πάμε τώρα στα υπόλοιπα: ξινίζουν κάποιοι για τη Μαρία και τον τρόπο που του φέρεται ή τον τρόπο που την προστατεύει. Εγώ και σ' αυτό, του βγάζω το καπέλο. Ο 30άρης Μπέλλος μπήκε στο παιχνίδι και τα έφτιαξε με την 21χρονη Μαρία, την πιο «μπάνικη» παίκτρια του διαγωνισμού. Οπότε, όπως καταλαβαίνουμε όλοι, αυτούς τους μήνες που όλοι οι παίκτες είναι μέσα στο παιχνίδι, μακριά από συντρόφους ή μακριά από υποψήφιες και υποψήφιους συντρόφους, αυτοί καλοπερνάνε. Έχουν ο ένας τον άλλον για πιο προσωπικά πράγματα αλλά και για συντροφιά, για μαγειρικές, για χαβαλέ, για παρέα. Αν θέλετε μάλιστα, ο Μπέλλος λειτουργεί και σαν «μέντορας» για τη Μαρία, είναι ο μαγειρικός της «Πυγμαλίωνας», εκείνος της δείχνει κι εκείνη μαθαίνει, απόδειξη το πόσο έχει βελτιωθεί η Μαρία στο διαγωνισμό και πώς τα πιάτα της πολύ συχνά είναι ανάμεσα στα καλύτερα. Το τι ανέχεται ο καθένας από τη σχέση του, είναι προσωπική υπόθεση του καθενός - αν το Μπέλλο τον ενοχλούσαν κάποια πράγματα στη συμπεριφορά της, όσο «ενοχλούν» κάποιους τηλεθεατές και αυτόκλητους υπερασπιστές της «αντρίλας», προφανώς θα είχε βάλει τα όριά του.
Συνεχίζουμε: έχει ο Μπέλλος «κάκαλα»; Έχει και παραέχει, διότι μόνο κάποιος που δεν κωλώνει, θα κατέβαινε οικειοθελώς να αντιμετωπίσει τον Ηλία και να τον διώξει μια και καλή από το Master Chef. Πολλοί συμπαίκτες τους το είπαν εκ των υστέρων και με την ασφάλεια που τους παρείχε το αποτέλεσμα ότι θα κατέβαιναν ευχαρίστως για να αντιμετωπίσουν τον Ηλία και ότι θα τον τσάκιζαν και θα του έδειχναν, αλλά μόνο ο Μπέλλος πήγε. Πήγε, μαγείρεψε, νίκησε. Ναι, είχε το πλεονέκτημα να διαλέξει υλικά, ακόμα κι έτσι όμως, ρίσκαρε. Κάτι μπορεί να μην πήγαινε καλά, έστω και μια μικρή αστοχία θα τον έστελνε σπίτι του «ατιμασμένο», θα άφηνε τον διαγωνισμό και το κυνήγι των επάθλων και τη Μαρία. Νίκησε όμως, ξαπόστειλε έναν παίκτη που δεν γούσταρε (και το είχε πει ξεκάθαρα) και παράλληλα κάποιον που αρκετοί παίκτες είχαν παραδεχθεί ότι δημιουργούσε πολλά και διάφορα προβλήματα στο σπίτι.
Ο Δημήτρης Μπέλλος, για την ακρίβεια ο Δημήτρης Χέλμουτ Μπέλλος όπως είναι το πλήρες του όνομα λόγω της γερμανικής καταγωγής της μητέρας του, στα δικά μου μάτια είναι ένας ωραίος τύπος. Ένα παλικάρι 30 χρόνων, που χαμογελάει συνέχεια, που παίρνει τα πράγματα όπως είναι και ποτέ πιο σοβαρά απ' ό,τι πρέπει, που έχει ανοίξει το μυαλό του και τους ορίζοντές του ζώντας και δουλεύοντας στη Νορβηγία, που αυτοσαρκάζεται και έχει το θάρρος της γνώμης του, που δεν δείχνει κομπλεξικός ή εμμονικός με κάποιον ή κάτι, που ζει την κάθε στιγμή στο παιχνίδι και ξέρει πως αν η ζωή του δώσει λεμόνια, μπορεί να φτιάξει lemon-pie και όχι απαραίτητα λεμονάδα. Είναι ένα παλικάρι που έχει διαβάσει και έχει μάθει πολλά πάνω στο αντικείμενό του (και συνεχίζει να διαβάζει και μαθαίνει και να εξελίσσεται), που προσέχει το σώμα του και γυμνάζεται, που ενδιαφέρεται ισορροπημένα για τη δουλειά του και για την εμφάνισή του - γιατί σε κάποιους κάνει εντύπωση, ότι ένας ωραίος άνθρωπος 30 ετών, διέθεσε κάποια από τα χρήματα του βραβείου στην εμφύτευση μαλλιών; Πολύ καλά έκανε, αν αυτό τον κάνει να νιώθει καλύτερα.
