Δεν ξέρω πόσοι το γνωρίζετε για τους Arthur Clarkeκαι Isaac Asimov, αλλά παρότι οι μπαμπάδες των sci-fiμυθιστορημάτων έγραφαν για διαστημικά ταξίδια, μαύρες τρύπες και αυτοκρατορίες σε άλλους γαλαξίες, δεν ήταν και πολύ σίγουροι πως αυτό θα γινόταν πραγματικότητα. Δεν είναι ότι πρόδωσαν την πίστη τους στην τεχνολογία και την αεροναυπηγική, αλλά πίστευαν πως τα διαστημικά ταξίδια και η επέλαση του ανθρώπου στο διάστημα, ήταν μία στρατηγική για νοήμονα όντα που θα προσπαθούσαν να ζήσουν ειρηνικά με οποιαδήποτε άλλη μορφή ζωής αφήνοντας πίσω τις μικρότητες του «Παλιού Κόσμου», την Γη. Και προφανώς ήξεραν πως δεν είμαστε τέτοια όντα.
Παρότι ο Asimov μέσα από τα βιβλία του πίστευε πως ο άνθρωπος θα πρέπει πρώτα να καταστραφεί για να φτάσει μέχρι την στρατόσφαιρα και να αναζητήσει άλλους πλανήτες, η «δεύτερη Γη» ήταν πάντα όνειρο των αστροναυτών – ακόμη και όταν έφτασε στο τέλος της η ρομαντική περίοδος της προσελήνωσης. Ο Elon Musk είναι ένας ιδιότροπος δισεκατομμυρίουχος, μία πολύ περίεργη περίπτωση ανθρώπου που ακροβατεί ανάμεσα στην αφοσίωση και την υπεροψία, αλλά αυτή η στιγμή είναι όλη δική του. Γιατί μπορεί η NASA να έκανε την επίβλεψη, μπορεί ο διαστημικός σταθμός να περίμενε στη θέση του για να φιλοξενήσει τον κόσμο, αλλά ο Elon Musk φανταζόταν αυτή την στιγμή από το 2002 που ίδρυσε την SpaceX και είχε το πείσμα και τα χρήματα για την υποστηρίξει. Είναι το ίδιο πείσμα που τον οδηγεί στο να δημιουργήσει τα ιπτάμενα ταξί, το ίδιο πείσμα που τον κάνει να θέλει έναν «κρεμαστό» σιδηρόδρομο από τη Νέα Υόρκη μέχρι το Λος Άντζελες.
Όμως με την άφιξη των Doug Hurley και Bob Behnken στον διαστημικό σταθμό, στις SpaceX στολές τους, με το SpaceX διαστημόπλοιο, ουσιαστικά ανοίγει ένας νέος δρόμος στην κατάκτηση του διαστήματος. Είναι η αρχή της επεκτατικής πολιτικής των εταιριών. Είναι μία ευκαιρία να αναδειχθούν άνθρωποι σαν τον Elon Musk που δεν εκπροσωπούν κάποια χώρα σε περίοδο Ψυχρού Πολέμου και εντυπωσιασμού όπως συνήθιζε να συμβαίνει κάποτε, αλλά το καθαρό κέρδος και το προσωπικό τους όραμα. Και ίσως για αυτόν ακριβώς τον λόγο να ξεπεραστούν και εμπόδια που ενδεχομένως να συναντούσαν οι χώρες λόγω των budget τους. Σε ένα καλό σενάριο, ίσως σε 20 χρόνια από τώρα να βιώσουμε αυτά που βλέπαμε στο Hollywood από τις ταινίες της δεκαετίας του ‘80. Μεγάλες εταιρείες που θα αναλαμβάνουν συμβόλαια μετακίνησης εμπορευμάτων και ανθρώπων σε ταξίδια στο ηλιακό σύστημα, ξεκινώντας μία νέα εποχή για το διάστημα.
Το Business Insiderτην περασμένη χρονιά είχε ένα ειδικό αφιέρωμα όσον αφορά το ενδιαφέρον των εταιριών για κατασκευές ξενοδοχείων στο διάστημα, ενώ η Samsung σε report που είχε καταχωρήσει την ίδια χρονιά, ανέφερε πως μέχρι το 2069 θα έχουμε ήδη τα πρώτα ξενοδοχεία σε άλλους πλανήτες -ή έστω στο πολύ αγαπημένο φεγγάρι. Αυτό αυτομάτως, όχι μόνο δημιουργεί ένα νέο πεδίο επιχειρηματικότητας που θα δώσει αφορμή σε μία σειρά από νέες εταιρείες start-up, αλλά ξεκινάει μαζί και μία επίλυση προβλημάτων όπως είναι η παγκόσμια ανεργία, η επαγγελματική αποκατάσταση στους νέους αλλά και η δημιουργία νέων κατευθύνσεων σπουδών που θα ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του διαστήματος. Ξεχάστε για λίγο τα Star Trek και όλη αυτή τη φαντασία. Πολύ πριν στείλουμε κάτι παρόμοιο να εξερευνήσει μακρινούς κόσμους, θα κοιτάξουμε να βγάλουμε λεφτά. Γιατί αυτοί είμαστε. Αν ωστόσο όλο αυτό βοηθήσει την ανθρωπότητα να κάνει μερικά βήματα παραπέρα και την τεχνολογία να επεκταθεί ακόμα περισσότερο, τότε κανένα πρόβλημα. Και πάλι θα είμαστε κερδισμένοι.
Όμως για να γίνουν όλα αυτά, χρειαζόμαστε και κάποιες φυσιογνωμίες. Κάποιους ήρωες. Σήμερα θα είναι ο Elon Musk, αύριο ένας νέος Neil Armstrong, μεθαύριο ο πρώτος ένοικος ενός διαστημικού ξενοδοχείου; Σε κάθε περίπτωση θέλουμε ανθρώπους που θα βλέπουν ένα βήμα παραπέρα. Που θα έχουν τα χρήματα ή θα χρησιμοποιήσουν χρήματα άλλων για να γίνουν πρωτοπόροι και εμπνευστές. Αυτό άλλωστε δεν παρακινούσε πάντα την ανθρωπότητα στα σπουδαιότερά της βήματα; Θα θυμόμαστε πως η στιγμή αυτή των ιδιωτικών ατράκτων, ξεκίνησε 250 μίλια πάνω από την στρατόσφαιρα από την SpaceX. Και θα είμαστε περήφανοι γι’ αυτό.
Το μέλλον μόλις ξεκίνησε. Και σίγουρα ο Clarke με τον Asimov χαμογελούν.
