Θα μας λείψει ο Σωτήρης Τσιόδρας και ταυτόχρονα «δεν θα μας λείψει»: θα μας λείψει, διότι έγινε - μαζί με το Νίκο Χαρδαλιά - η καθημερινή μας συνήθεια, η ενημέρωση στις 6 το απόγευμα, η φωνή της λογικής και της ψυχραιμίας, ο άνθρωπος που μας τα εξηγούσε απλά και κατανοητά, σαν «καλός θείος» που μας εξηγούσε μαθηματικές εξισώσεις όταν πηγαίναμε σχολείο και δυσκολευόμασταν. Και «δεν θα μας λείψει», διότι όσο υπήρχε Τσιόδρας καθημερινά στην τηλεόραση, σήμαινε ότι ο κίνδυνος ήταν εκεί, απειλητικός, θανατηφόρος, κρυμμένος στις σκιές, έτοιμος να «φουντώσει», να χτυπήσει ύπουλα, να πάρει μαζί του ανθρώπινες ζωές.
Δεν πέρασε ο κίνδυνος, δεν εξαφανίστηκε ο ιός, δεν πρέπει να χαλαρώσουμε ή να γίνουμε απρόσεκτοι, το τόνισε και ο Σωτήρης Τσιόδρας. Αλλά «μαλάκωσε» ο ιός, τα μέτρα απέδωσαν, η συνέπειά μας ανταμείφθηκε, ο εγκλεισμός μας έπιασε τόπο, οι θυσίες μας έσωσαν ανθρώπινες ζωές. Αυτό κρατάμε, αυτό οφείλουμε να κοιτάζουμε πέρα και πάνω από την οικονομία, τις θέσεις εργασίας που χάθηκαν ή είναι σε κίνδυνο, τον τουρισμό που ψυχοραγεί, το «αύριο» που είναι αβέβαιο. Όλα αυτά, μπορούμε να τα φτιάξουμε, να τα βρούμε στη διαδρομή, να δώσουμε το χέρι ο ένας στον άλλον και να τον βοηθήσουμε να σταθεί στα πόδια του. Τις ανθρώπινες ζωές όμως, πίσω δεν μπορείς να τις φέρεις.
Ανθρώπινες ζωές χάθηκαν πολλές σε όλο τον κόσμο - και εξακολουθούν να χάνονται κατά χιλιάδες στις ΗΠΑ, τον Καναδά, τη Λατινική Αμερική. Εδώ; Κάτι παραπάνω από 170 ζωές, νούμερο όχι αμελητέο, απώλειες συντριπτικές για τους οικείους τους. Αλλά εγώ στέκομαι στα λόγια του γιατρού: «Αν δεν είχαμε πάρει τα μέτρα, θα θρηνούσαμε πάνω από 13.500 ζωές». Κι ας το αμφισβητούν κάποιοι. Κι ας αναρωτιούνται πώς μπορεί να γνωρίζει με ακρίβεια πόσους νεκρούς θα είχαμε - προφανώς το «μαθηματικό μοντέλο» που ακολουθήθηκε (και λειτούργησε) «έδειξε» αυτό το νούμερο. Είναι άνθρωποι που ούτως ή άλλως αμφισβητούν ένα σωρό πράγματα, στηριζόμενοι σε κάποιον που τους το είπε, σε έναν ξάδελφο που δουλεύει σε νοσοκομείο, σε κάτι που διάβασαν σε κάποιο σάιτ ή ένα γκρουπ στο facebook. Οπαδοί της «επίπεδης γης», ψεκασμένοι, αντι-εμβολιαστές, επαναστάτες του μπιντέ και αμφισβητίες των πάντων, συνωμοσιολόγοι της πυρκαγιάς και γραφικοί, βρίσκουν εύφορο έδαφος και ανθίζουν όποτε υπάρχει κρίση. Θα περάσει η «μόδα τους» και θα γυρίσουν στις σπηλιές τους αργά ή γρήγορα, ψελλίζοντας κάτι ακατάληπτα για τον Μπιλ Γκέιτς που έφερε τον ιό και το 5G, αλλά δεν θα ακούγεται ούτε η ηχώ τους…
Ο Σωτήρης Τσιόδρας, είναι το πρόσωπο της Ελλάδας που θα θέλαμε να βλέπαμε παντού: στην πολιτική, τον αθλητισμό, τη δημοσιογραφία, τις επιστήμες. Ο άνθρωπος που δεν θέλησε ποτέ να γίνει σταρ, δεν επιθυμεί να «εξαργυρώσει» ή να «κεφαλοποιήσει» την αναγνωρισιμότητά του, την οποία - ούτως ή άλλως δεν επιδίωξε και δεν λαχτάρησε. Ο άνθρωπος που όλο αυτό το διάστημα της μεγάλης υγιεινομικής κρίσης δούλευε κανονικά στο νοσοκομείο και έκανε το ωράριό του και τις εφημερίες του, ο άνθρωπος που επιτέλους θα μπορέσει να επιστρέψει στην καθημερινότητά του, τη γυναίκα του, τα επτά παιδιά του, την εκκλησία για να ψάλει. Είναι το πρόσωπο το καθαρό, το σοβαρό, χωρίς ξεσπάσματα και επικοινωνιακά τρικ, χωρίς να υψώνει τον τόνο της φωνής ή να καταφεύγει σε φτηνούς θεατρινισμούς. Είναι ο άνθρωπος που συγκινήθηκε πραγματικά και ειλικρινά όταν μίλησε για τους γέροντες, τους μπαμπάδες και τις μαμάδες μας, τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας, αυτός που ανέλαβε ένα βαρύ φορτίο και δεν λύγισε, δεν διαμαρτυρήθηκε, δεν έκανε πίσω. Διότι είναι βαρύ φορτίο να «μετράς« νεκρούς και διασωληνωμένους κάθε μέρα, να συστήνεις καραντίνα και εγκλεισμό, να «κλειδώνεις» ολόκληρα χωριά, πόλεις, δομές ή καταυλισμούς για να μην εξαπλωθεί ο ιός, τη στιγμή που καταλαβαίνεις πόσο πολύ δυσκολεύεται ένας ολόκληρος λαός - οικονομικά, ψυχολογικά, πνευματικά, σωματικά.
Χρωστάμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στον κύριο Τσιόδρα και τους συνεργάτες τους, σε όλους αυτούς που για μήνες ολόκληρους πάλεψαν με το θηρίο, με έναν άγνωστο εχθρό, χωρίς εμβόλιο, χωρίς φάρμακο, χωρίς να γνωρίζουν τα τρωτά του σημεία, αλλά τα κατάφεραν να μας κρατήσουν ασφαλείς. Δεν λυγίσαμε, διότι δεν λύγισαν αυτοί. Δεν γονατίσαμε, διότι εκείνοι στάθηκαν όρθιοι. Δεν χάσαμε την ελπίδα, διότι εκείνοι ήταν εκεί για να μας τη δώσουν. Αποκαταστήσαμε την πίστη μας στους γιατρούς και τους νοσηλευτές, διότι την κρίσιμη στιγμή οι περισσότεροι απ' αυτούς στάθηκαν στην πρώτη γραμμή και πολέμησαν για εμάς. Το ήρεμο και γλυκό πρόσωπο του Σωτήρη Τσιόδρα, έγινε το πρόσωπο των γιατρών και των νοσηλευτών. Δεν έγιναν όλα τέλεια μέσα σε λίγους μήνες, δεν εξαφανίστηκαν οι παθογένειες, δεν άλλαξαν ενδεχομένως οι επίορκοι γιατροί και οι «φακελάκηδες», δεν νοιάζονται για τους ασθενείς ξαφνικά όλες οι νοσοκόμες και δεν έγιναν όλοι ευγενείς, δεν λύθηκαν τα τεράστια προβλήματα της Δημόσιας Υγείας ως δια μαγείας. Αλλά θέλω να πιστεύω πως κάποια πράγματα άλλαξαν προς το καλύτερο.
Στο χέρι μας είναι όλο αυτό να το «ποτίσουμε» και να το βοηθήσουμε να «ανθίσει», να βγούμε από όλο αυτό που περάσαμε καλύτεροι (συν)άνθρωποι, καλύτεροι επιστήμονες, καλύτεροι γείτονες, καλύτεροι γονείς ή καλύτεροι γιοι και κόρες. Η πανδημία, ίσως τελικά να έκανε ένα μεγάλο «δώρο» στην Ελλάδα, αν είμαστε άξιοι να ανοίξουμε το κουτί.
