Ένας μεγάλος φόβος των αντρών μεγαλώνοντας είναι να μην σε πουν «μαμάκια». Μεγάλη η κόντρα της γυναίκας με την πεθερά. Αιώνια. Και στη μέση εσύ. Εις τους αιώνες των αιώνων. Δεν υπήρξα ποτέ «μαμάκιας». Ήμουν μάλιστα πάντα, τόσο αντιδραστικός προς τη μάνα μου, που όταν η κυρά-Ρένα το κατάλαβε, μου έλεγε το αντίθετο από αυτό που ήθελε πραγματικά να κάνω. Κι εγώ έκανα εν τέλει αυτό που ήθελε, πιστεύοντας – ως μπούφος- ότι έκανα την επανάσταση μου απέναντι στην πρώτη μορφή εξουσίας που γνωρίζει ο άνθρωπος: Τη μάνα του.
Ο πατέρας μου αντίθετα ήταν πάντα ο καλός μπάτσος. Σαν να είχαν χωρίσει με κάποιον μαγικό τρόπο τους ρόλους ώστε να υπάρχει ευρυθμία στην οικογένεια. Σε ότι αφορά εμένα. Γιατί με τον μικρό δεν είχαν πρόβλημα. Βλέπεις, ο Κυριάκος δεν ήταν παιδί. Ήταν έπιπλο. Όπου και να τον έβαζες καθόταν. Πιο καλό παιδί πεθαίνεις. Απροβλημάτιστος. Οπότε εκεί και η κυρά- Ρένα και ο κυρ-Σπύρος είχαν τον ίδιο ρόλο.
Μαμάκιας λοιπόν δεν έγινα ποτέ. Από αντίδραση. Και ας αναγνωρίζω στο πρόσωπο της μάνας μου, τη μεγαλύτερη ηρωϊδα που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Για 1000+1 λόγους. Κυρίως διότι παλεύει με το θηρίο που λέγεται Σκλήρυνση Κατά Πλάκας εδώ και 25 χρόνια. Και παλεύει με πάθος.
Πάμε τώρα στο θέμα μας. Μπαμπάκιας ναι, είμαι. Και το λέω με καμάρι. Ο πατέρας μου είναι ο πρώτος που παίρνω το πρωί και ένας από τους τελευταίους το βράδι. Είναι ο ΦΙΛΟΣ μου, με όλη τη σημασία της λέξης. Είναι αυτός που θα μοιραστώ τη μεγαλύτερη χαρά και το δυσκολότερο πρόβλημα. Αυτός που ακόμη και αν δεν συμφωνήσω σε αυτό που θα μου πει, θα ακούσω με απόλυτο σεβασμό κάθε του λέξη. Γιατί ξέρω ότι θα μου πει το σωστό, χωρίς να επηρεαστεί από τη σχέση πατέρα-γιου.
Είμαι «μπαμπάκιας» γιατί ο πατέρας μου ήταν και είναι πάντα εκεί. Γιατί παρότι δεν είχε περάσει ποτέ έξω από γήπεδο μπάσκετ, όταν αποφάσισα να παίξω μπάσκετ έβλεπε μέχρι και τις προπονήσεις. Είμαι «μπαμπάκιας» γιατί σέβομαι έναν άνθρωπο που γνώρισε το άδικο από την κούνια του. Που έπιασε πρώτη φορά δουλειά 6 χρονών και δεν σταμάτησε ποτέ… Ούτε θα σταματήσει. Είμαι «μπαμπάκιας» γιατί όταν γεννήθηκα ο πατέρας μου άφησε τη θάλασσα και ανεχόταν τον κάθε… παπάρα που έμπαινε στο μαγαζί με τη λογική «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο». Και για το 1/10 των χρημάτων που θα έβγαζε ως ναυτικός. Και ναι είμαι «μπαμπάκιας» γιατί πήρα και παίρνω τόνους αγάπη από τον πατέρα μου.
Είμαι «μπαμπάκιας» και ελπίζω και οι κόρες μου να έχουν τέτοια σχέση μαζί μου. Σεβασμού και αγάπης. Είμαι «μπαμπάκιας» και θα συνεχίσω να είμαι… Αν δεν είστε να γίνετε κι εσείς. Και «μαμάκιες…». Ο πατέρας σου, η μάνα σου. Σχέσεις ζωής. Σχέσεις αίματος.
