Ένα –υπό άλλες συνθήκες- καλοκαίρι των συναυλιών, των φεστιβάλ, του θεάτρου και ας μεταφερθούμε νοερά στην Επίδαυρο.
Στο σημείο αυτό ας προβώ σε μία άχαρη για τον γραπτό λόγο, αλλά αξιοσημείωτη πληροφορία και ας αναφέρω πως η Επίδαυρος είναι η πατρίδα του Ασκληπιού, του θεού της Ιατρικής και το θέατρο της Επιδαύρου, χτίστηκε από τον αρχιτέκτονα Πολύκλειτο για να διασκεδάζει τους ασθενείς, ενώ τα τελευταία 60 χρόνια, λειτουργεί με τις παραστάσεις του Φεστιβάλ.
Και αναρωτιέμαι, εμείς τώρα πια πώς θα «γιατρευτούμε»;
Τι ειρωνεία!
Εδώ και περίπου δύο μήνες, ο πολιτισμός, μαζί με τις ζωές μας, έχει μπει στην «συντήρηση», παρά τις αξιόλογες προσπάθειες των καλλιτεχνών και των πολιτιστικών φορέων.
Φέτος, καλούμαστε να «ξεχάσουμε» ένα από τα πιο μαγευτικά και μοναδικά σημεία της χώρας μας, το θέατρο της Επιδαύρου. Στα αρχαία χρόνια λεγόταν πως ο τόπος ήταν αφιερωμένος σε θεότητες με θεραπευτικές ιδιότητες, όπως αυτές που προσφέρει ο πολιτισμός, οι τέχνες και αν μη τι άλλο το θέατρο.
Το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τα καλοκαίρια μας. Η μυσταγωγεία που προσφέρει κάθε παράσταση στο συγκεκριμένο θέατρο είναι μία ανεπανάληπτη εμπειρία, την οποία το ερχόμενο καλοκαίρι θα «απαρνηθούμε». Πρόκειται για μία απόλαυση που οξύνει τις αισθήσεις, είτε έχεις πάει πολλάκις είτε πρόκειται για την πρώτη φορά.
Ωστόσο, αναρωτιέμαι, δεν είναι τώρα η στιγμή που έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ άλλοτε, να αφεθούμε σε αυτή την ακουστική που παρασέρνει ακόμα και τους πιο αδιάφορους θεατές, να αισθανθούμε αυτή την ανατριχίλα που προκαλούν οι ερμηνείες των ηθοποιών, οι οποίοι πάλλονται και μάχονται επί σκηνής, να αποδώσουν τα μέγιστα, καθώς βρίσκονται σε εκέινες τις ιερές πέτρες, που «εξουσιάζουν» όποιον τις πατήσει;
Σίγουρα υπάρχουν αρχαιολογικοί χώροι μεγαλύτεροι, πιο μεγαλοπρεπείς και πιο φωταγωγημένοι, όμως κανένας άλλος χώρος στον κόσμο, δεν μπορεί να προσφέρει μία τόσο αυθεντική εμπειρία, ισάξια με εκείνη που βίωναν οι αρχαίοι Έλληνες.
Παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας, συναυλίες και πολιτιστικά δρώμενα, πραγματώνονται όλα στο βωμό της αρχαίας μεγαλοπρεπούς αισθητικής. Μπορεί να έχουμε στερηθεί τις κοινωνικές επαφές, μια αγκαλιά, μία απλή συναναστροφή με τους γύρω μας, αλλά αυτό που καλούμαστε να λησμονήσουμε φέτος είναι ακόμη σπουδαιότερο και συνάμα βάναυσο, καθώς αφορά στη νηνεμία της ψυχής και ταυτόχρονα στον αναβρασμό του εσωτερικού μας κόσμου, που αποζητά μια λύτρωση. Πρόκειται για πνευματικές διεργασίες, οι οποίες θα «εξομαλύνονταν» και θα «κόπαζαν» έστω παροδικά, μέσω της αισθητηριακής όξυνσης, που προσφέρει η Τέχνη, πόσο μάλλον όταν αυτή λαμβάνει χώρα στο Θέατρο της Επιδαύρου.
Όμως το σύμπαν, ο θεός ή η ανθρωπότητα, είχαν άλλα σχέδια και έτσι φέτος, καλούμαστε να θάψουμε βαθιά μέσα μας, τα εφόδια που «χαρίζει» η Τέχνη, χωρίς τα οποία, οφείλουμε να ξαναβγούμε όρθιοι στην σκληρή πραγματικότητα του αύριο που μας αναμένει πάντα «παγωμένη» και άτρωτη για να μας παρασύρει.
