Αυτό το Σαββατοκύριακο φαινόταν και ήταν διαφορετικό από τα προηγούμενα. Μπορεί ο καύσωνας να προκάλεσε κοσμοσυρροή στις παραλίες από την περασμένη εβδομάδα, ωστόσο η επαναφορά λειτουργίας των οργανωμένων παραλιών άναψε ουσιαστικά το φιτίλι για την επίσημη αφετηρία του φετινού καλοκαιριού. Ενός καλοκαιριού με διαφορετικές συνήθειες και ψυχολογία, με ακόμα μεγαλύτερη διάθεση για εκτίμηση της ατομικής ελευθερίας και των φυσικών προνομίων που προσφέρει η χώρα μας, όπως η παραλία, αλλά και μία αβεβαιότητα όσον αφορά την αγαπημένη συνήθεια του Έλληνα όταν πιάνουν οι ζέστες. Τα καλοκαιρινά μπάνια.
Ο Κώστας Βαϊμάκης έγραψε τις προάλλες για την αβεβαιότητά του προς τα φετινά μπάνια.
Κακά τα ψέματα με τα μέτρα που έχουν ληφθεί και τον κορονοϊό που παραμονεύει να επανεμφανιστεί –όχι ότι εξαφανίστηκε- το καλοκαιρινό μπανάκι θα είναι πολύ διαφορετικό φέτος σε σημείο που κινδυνεύεις να μην μπορείς καν να χαρείς την βουτιά που έμαθες ότι σε ηρεμεί και σε δροσίζει, να εκτιμήσεις την άπλα σου στο χώμα και το ανελέητο χτύπημα από τις ακτίνες του ήλιου, ή ακόμα να τσαντιστείς με την την κακή συνήθεια του Έλληνα κάγκουρα από δίπλα με τα τατού και τα φουσκωμένα μούσκουλα που έπιασε θέση μεταξύ της ομπρέλας σου και της θάλασσας. Τις ρακέτες.
Αυτό το διήμερο 16 και 17 Μαΐου, κάναμε ένα πέρασμα τόσο από παραλίες στο Καβούρι, όσο και του Σχινιά βγάζοντας πολλά συμπεράσματα για το υπόλοιπο καλοκαίρι. Το μπανάκι μας το κάναμε μεν, αλλά σίγουρα δεινοπαθήσαμε και όχι λόγω ήλιου. Το σίγουρο είναι ένα: το μπάνιο στις ελληνικές παραλίες δεν θα είναι απλή υπόθεση, θα επικρατήσει εκείνος που το θέλει περισσότερο. Το μόνο βέβαιο είναι ότι θα επιστρέψεις με περισσότερα νεύρα παρά με γαλήνη.
Αν ξέρεις καμιά ήρεμη και ανόργανωτη παραλία πες το και σε μας
Μπορεί μέχρι σήμερα να μην σου άρεσε η κοσμοσυρροή και ο πανικός σε κάθε σου επίσκεψη σε οργανωμένες πλαζ, με αποτέλεσμα να καταφεύγεις μαζί με την παρέα στο ένα χέρι με την ομπρέλα αγκαζέ, στο άλλο το ψυγειάκι για το νερό και τις μπίρες στην πιο κοντινή ανοργάνωτη παραλία για τη δική σου ηρεμία και ησυχία. Αυτή την ησυχία μάλλον θα κάνεις καιρό να την ξαναζήσεις.
Εάν δεν έχεις κατά νου μια σούπερ παραλία, που έχεις πρόσβαση μόνο μέσω απότομου περάσματος ή από νάρκες από την περίοδο του πολέμου που μόνο εσύ γνωρίζεις τις συντεταγμένες, τότε οφείλεις να είσαι ψυχολογικά προετοιμασμένος: Η φάση δεν θα είναι απλώς σαν την οργανωμένη παραλία, αλλά σαν να είσαι σε γήπεδο που οι σεκιουριτάδες άφησαν κόσμο να μπει χωρίς εισιτήρια. Δηλαδή πήχτρα.
Η γιαγιά που πάει από τα χαράματα κάνει την καλύτερη δουλειά
Στο εξωτερικό κανείς δεν έχει πρόβλημα να ξυπνάει νωρίς προκειμένου να κάνει το μπανάκι του και στη συνέχεια να έχει όλη τη μέρα ελεύθερη. Στην Ελλάδα ωστόσο, όσο είσαι σε ημέρα ρεπό, αργίας ή καλύτερα διακοπών κανείς δεν σε αναγκάζει να βιαστείς, πόσο μάλλον να σηκωθείς από τα χαράματα για να πας για το μπανάκι σου. Ιδιαίτερα αν μένεις κάπου κοντά στο κέντρο και η θάλασσα δεν λειτουργεί σαν πισίνα απέναντι από το σπίτι σου, θα πάρεις το χρόνο σου, τον πρωινό καφέ, θα κάνεις λίγο texting με το αμόρε και αφού περάσει καμιά ώρα ακόμα για να συνεννοηθεί η παρέα τότε θα βάλετε σταδιακά πλώρη για την αγαπημένη σας αμμουδιά. Μόνο μην είσαι σίγουρος ότι θα βρεις και πολύ εύκολα.
Το ότι θα πέσεις σε μποτιλιάρισμα είναι κάτι που το περίμενες, ωστόσο αυτή τη φορά θα συνειδητοποιήσεις απότομα ότι δεν ζεις στην Αθήνα, αλλά στην Κωνσταντινούπολη ή τη Νέα Υόρκη, όπου βλέπεις περισσότερα αμάξια και από τους ανθρώπους. Σε μια περίοδο ιδιαίτερα που με τον κορονοϊό έψαχνες με το κυάλι να βρεις αυτοκίνητο, ένα μποτιλιάρισμα είναι βέβαιο ότι θα σου φανεί βουνό. Συνήθισες να κάνεις το Κηφισιά-Γλυφάδα σε ένα 20λεπτο βλέπεις και κακόμαθες. Το ίδιο δυστυχώς θα σου συμβεί και στην επιστροφή. Αλλά αυτό να ξέρεις δεν είναι το χειρότερο.
Αποστάσεις; Τι είναι αυτό;
Η αλήθεια είναι ότι θορυβηθήκαμε με τον κορονοϊό, «μάλλιασε» η γλώσσα του κ. Τσιόδρα να μας λέει ότι ο ιός παραμονεύει, ο κ. Χαρδαλιάς είναι πλέον λες και παίζεται σε επανάληψη προσπαθώντας να μας προειδοποιήσει για τους κινδύνους που ελλοχεύουν σε κάθε μας κίνηση ή συγκέντρωση με πολλά άτομα, ωστόσο είναι δεδομένο ότι η θέλησή μας για ένα μπανάκι δίχως να έχουμε τον κακό τον μπούσουλα πάνω από το κεφάλι, η εσωτερική μας ανάγκη θα υπερνικήσει τη λογική και τις φοβίες. Και αυτό το συνειδητοποιήσαμε για τα καλά το περασμένο διήμερο.
Οι «αποστάσεις» για τις οποίες μας μίλησαν μάλλον μοιάζουν με ανέκδοτο, αυτός ο υπέροχος περιορισμός των 2 τουλάχιστον μέτρων απόστασης ανά ομπρέλα αισθανόσουν ότι αν το έλεγες πουθενά θα σε έπαιρναν με τις πέτρες και σίγουρα αν έβλεπε ο Τσιόδρας πόσος κόσμος ήταν στριμωγμένος στην αμμουδιά μπορεί να μην ξανάδινε συνέντευξη Τύπου. Κόσμος ξεφύτρωνε από κάθε πιθανό σημείο ή μονοπάτι, άπειρα άτομα περιφέρονταν ανάμεσα στον κόσμο σε σημείο που τους έβλεπες να περνάνε από πάνω σου -κυριολεκτικά- και μόλις διέκριναν ένα μικρό κενό στην άμμο –το οποίο παρεπιπτόντως είχες αφήσει ως απόσταση ασφαλείας- σαν αρπακτικά έτρεχαν 3-4 παρέες με μια πετσέτα στο χέρι για να πιάσουν το χώρο.
Αυτή λοιπόν είναι η καλοκαιρινή Ελλάδα του 2020.
