Αυτό το Σαββατοκύριακο, ανοίγουν οι οργανωμένες παραλίες. Διότι δεν υπάρχει τίποτα πιο ιερό, όταν πιάνουν οι καλές οι ζέστες, από «τα μπάνια του λαού». Μια φράση που είναι βαθιά ΠΑΣΟΚική και κανονικά πάει πακέτο με διακοποδάνεια και φυλλάδια τύπου «εσύ έχεις πάει Νέα Υόρκη;» και παρακολούθηση χρηματιστηρίου από ξαπλώστρα μπιτσόμπαρου και «πούλα! πούλα» στο κινητό - μόνο που αυτές οι χρυσές εποχές ανήκουν στο παρελθόν. Τι μας έμεινε πλέον; «Τα μπάνια του λαού». Και να λέμε και ευχαριστώ.
Μένει να δούμε, αν μετά τα εκατομμύρια συμπολιτών μας, που έστειλαν δεκάδες εκατομμύρια SMS σε όλη τη διάρκεια της καραντίνας με τον κωδικό 6, για να βγουν για τρέξιμο φορώντας τα κολάν τους και τα ωραία αθλητικά τους παπούτσια, θα κατακλυστούν εξίσου οι παραλίες μας από Γιαννιώτηδες και Δρυμωνάκους και Θορπς, που θα κολυμπούν σαν δελφίνια στις ελληνικές θάλασσες. Διότι είναι σχεδόν σίγουρο πώς όλοι αυτοί που δήλωναν «δρομείς» τους τελευταίους μήνες, για να βρουν αφορμή να βγουν από το σπίτι και να κάνουν 2-3 βόλτες την ημέρα, πλέον αλλάζουν ιδιότητα και θα γίνουν «κολυμβητές». Έτσι είμαστε εμείς οι Έλληνες: λαός αθλητικός, ενεργητικός, που δεν μας αρέσει να καθόμαστε σε έναν καναπέ και να κοπροσκυλιάζουμε.
Μόνο που θα έχουμε κάποια θέματα στις οργανωμένες παραλίες, διότι τα πράγματα μοιάζουν ζόρικα: 40 άτομα ανά 1000 τετραγωνικά; Βαρύ… 25 τετραγωνικά ανά άτομο; Καταμέτρηση στην είσοδο; Τι ώρα πρέπει να πας για να βρεις ομπρέλα; Πόσες κατουρημένες ποδιές πρέπει να φιλήσεις για να σου φυλάξουν μια;
Πόση «χαρτούρα» πρέπει να δώσεις στον μετρ της παραλίας, για να είσαι ένας από τους λίγους προνομιούχους, που θα ξαπλώσει το κορμί του σε ένα σετ ομπρέλας; Και πόσο θα το χρεώσει η επιχείρηση, όταν ξέρει πως μπορεί να εκμεταλλευτεί συγκεκριμένο αριθμό ομπρελών, και επιπλέον ότι όποιος πηγαίνει, θα κατσικώνεται εκεί μέχρι το βράδυ, άρα δεν υπάρχει και μεγάλη περίπτωση να αλλάζει ο κόσμος και να έχει επιπλέον έσοδα;
Και είναι και όλα τα υπόλοιπα: όχι αλκοόλ στις παραλίες. Γιατί άραγε; Τι κακό έχει μια παγωμένη μπυρίτσα δηλαδή; Όχι αθλήματα που «μας φέρνουν πιο κοντά, μόνο take-away στα κυλικεία των παραλιών, αποστάσεις ανάμεσα στις ομπρέλες, μέχρι δυο άτομα ανά ομπρέλα (εκτός αν υπάρχει και ανήλικο παιδί, εκεί το επιτρέπουμε), αποστάσεις παντού, απολύμανση στις ξαπλώστρες αν τυχόν φύγουν οι προηγούμενοι και κάτσουν οι επόμενοι. Μια μικρή γεύση από το αποστειρωμένο και γεμάτο «μη» και «πρόσεχε» καλοκαίρι που μας περιμένει. Χωρίς πολλά - πολλά, χωρίς χορούς στα μπιτσόμπαρα, χωρίς «to-know-us-better» και καμάκι, χωρίς κερασμένα σφηνάκια και παρέες που γίνονται μια, χωρίς «τράβα την ξαπλώστρα σου και κάτσε μαζί μας» και «συγνώμη, μπορούμε να παραγγείλουμε;» Αυτά, που ξέραμε, να τα ξεχάσουμε.
Αλλιώς, να βάλεις μια ομπρέλα και δυο ψάθες στο πορτ-μπαγκάζ και να να κινήσεις για το άγνωστο, για μια μη-οργανωμένη παραλία κάπου πιο μακριά. Κι αν πας και νωρίς και βρεις και κανένα δέντρο ελεύθερο, θα έχεις και σκιά. Κι αν είσαι προνοητικός, θα έχεις και φορητό ψυγειάκι μαζί, με μπύρες και νερά. Και δεν θα περιμένεις πότε θα φύγει κάποιος για να εισέλθεις εσύ, ούτε θα περιμένεις 45 λεπτά σε μια ουρά για να πάρεις δυο καφέδες. Θα πας ό,τι ώρα γουστάρεις, θα φύγεις όποτε βαρεθείς, θα έχεις φροντίσει να έχεις και κανένα σνακ μαζί για να μην σε κόψει λόρδα και θα φας μια και καλή όταν γυρίσεις σπίτι. Δεν είναι κακό όλο αυτό - κάποιοι το κάνουν μια ζωή και περνάνε τέλεια. Όλοι οι υπόλοιποι, που είχαμε μάθει στις ανέσεις και τις «χλίδες μας», θα προσαρμοστούμε αναγκαστικά στα νέα δεδομένα της κορωνο-εποχής, που ήρθε για να μείνει. Με κάποια χαλάρωση από δω κι από κει, με κάποια μαγαζιά να ανοίγουν σιγά - σιγά, με τις μετακινήσεις να επιτρέπονται σε λίγο καιρό ακόμα και προς τα νησιά, αλλά σε κάθε περίπτωση όχι όπως είχαμε μάθει μια ολόκληρη ζωή. Μέχρι πότε; Άγνωστό. Ίσως μέχρι να βρεθεί το εμβόλιο, αν δεν βρεθεί ως τότε κάποιος καινούργιος φονικός ιός...
